The Fountain (Η Πηγή Της Ζωής) (2006)

[Ζόφος]

Τίτλος: The Fountain
Ελληνικός τίτλος: Η Πηγή Της Ζωής
Έτος παραγωγής: 2006
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Σενάριο: Darren Aronofsky
Πρωτότυπη μουσική: Clint Mansell
Ηθοποιοί: Hugh Jackman, Rachel Weisz
Διάρκεια: 96΄
imdb

Υπόθεση
3 παράλληλες ιστορίες στο παρόν, παρελθόν και μέλλον που σαν κοινό έχουν την αγάπη και τον θάνατο.



Άποψη
6 χρόνια μετά το πασίγνωστο πλέον Requiem For A Dream ο Aronofsky επιστρέφει με κάτι πιο πειραματικό κι επικό. Το οποίο μας ταξιδεύει από το σήμερα με πρωταγωνιστή έναν επιστήμονα που ψάχνει θεραπεία για το καρκίνο της γυναίκας του, στον 15ο αιώνα σαν κατακτητή που προσπαθεί να σώσει τη βασίλισσα, και στο 2500 με ένα δέντρο στο διάστημα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια όπως καταλαβαίνουμε είναι ανάλογα με τη χρονολογία κάθε φορά, στο τελευταίο βλέπουμε εφέ και CG που όσοι δεν έχουν συνηθίσει πιθανόν να βρουν ψεύτικα, ενώ στις κανονικές σκηνές (όπως πχ στο ιατρείο που πειραματίζονται) για κάποιο λόγο επικρατεί πολύ το κίτρινο. Με έναν Jackman που δε φοβάται να τσαλακωθεί, σίγουρα δε θα αρέσει σε όλους, αλλά όσοι ψάχνουν να προβληματιστούν με ρομαντισμό, επιστημονική φαντασία και λίγα θρησκευτικά στοιχεία, είναι η ιδανική ταινία.

Τρέιλερ

[Φαροφύλακας]

Καί οι πέντε πρώτες μεγάλες ταινίες του Αρονόφσκη μού αρέσουν πολύ (Τον "Νώε" δεν τον είδα ακόμα διότι με απωθεί η θεματολογία).

"Η Πηγή της Ζωής" λέει, για μένα, και μόνο για τις μαγικές εικόνες της σφαίρας στο διάστημα. Επίσης, περιέχει μια από τις αγαπημένες μου στιχομυθίες, αλλά θα πρέπει να ξαναδώ την σκηνή για την μεταφέρω σωστά.

Μια καλή ταινία από έναν μεγάλο κι ιδιαίτερο σκηνοθέτη.

[Ζόφος]

Έχω δει και το Νώε, δεν είχα πρόβλημα με την ιστορία, απλά περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό γενικότερα.

Στο Fountain νομίζω ο σκηνοθέτης προσπάθησε να έχει λίγο απ'όλα. Γραφικά αλλά και κάτι πιο πρωτόγονο, ρομαντισμό και δράμα στο κέντρο. Οι αναφορές στους Μάγια και το δέντρο της ζωής τη κάνει να δείχνει πιο ψαγμένη. Κι αυτό σε συνδιασμό με την έρευνα πάνω στη θεραπεία του καρκίνου, είναι σαν να προσπαθεί να ενώσει θρησκεία κι επιστήμη. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα, ο καθένας μπορεί να το δει διαφορετικά.

[Μυρμηγκοφάγος]

Προσωπικά μου άφησε μια ιδιαίτερα ανάμεικτη γεύση. Όσο με ικανοποίησε το ονειρικό της κομμάτι, άλλο τόσο με απογοήτευσε το πραγματικό. Και ενώ παλιότερα έδινα το βάρος σε αυτό που μου άρεσε, με την πάροδο του χρόνου δυστυχώς εστιάζω στο αρνητικό και χάνω τη λάμψη της.

[Ξενέρωτας]

και στο 2500 με ένα δέντρο στο διάστημα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια όπως καταλαβαίνουμε είναι ανάλογα με τη χρονολογία κάθε φορά

Θα διαφωνησω λιγο με τη διατυπωση σου. Οντως στις σκηνες του βιβλιου τα σκηνικα και κουστουμια ειναι "ιστορικα", αλλα στις σεκανς με το διαστημα δεν υπαρχει τιποτα το φουτουριστικο ή διαστημικό. Αντιθετως ειναι γενικοτερα ονειρικο/σουρρεαλιστικο. Δεν κατακρινω βεβαια αυτη την εικαστικη επιλογη.

στο τελευταίο βλέπουμε εφέ και CG που όσοι δεν έχουν συνηθίσει πιθανόν να βρουν ψεύτικα

Οσον αφορα αυτο το σημειο, διαβασα συγκεριμενα οτι ο σκηνοθετης απεφυγε το CGI οσο γινονταν, ξεροντας οτι η τεχνολογια καθε εποχης ειναι πεπερασμενη, και σε 10 χρονια τα παντα θα φαινονται ξεπερασμενα. Επελεξε λοιπον να κανει εφε με παραδοσιακες τεχνικες, ελπιζοντας νε μην ταυτιζεται ε συγκεκριμενη εποχη ή τεχνολογια.

[Φαροφύλακας]

αλλα στις σεκανς με το διαστημα δεν υπαρχει τιποτα το φουτουριστικο ή διαστημικό. Αντιθετως ειναι γενικοτερα ονειρικο/σουρρεαλιστικο.

κι εγώ έτσι ακριβώς το προσέλαβα και γι' αυτό μου άρεσε.

[Ζόφος]

Συμφωνώ ότι το κοστούμι του εκεί μοιάζει περισσότερο με πυτζάμα. Υποτίθεται ταξιδεύει στο διάστημα σε ένα αστέρι που ονομάζεται Xibalba. Ο τρόπος που ταξιδεύει είναι μέσω μίας σφαίρας, αυτό για φουτουριστικό δε μετρά;

Όσο για τα γραφικά, εγώ τα έχω συνηθίσει γιατί παλιότερα έπαιζα βιντεοπαιχνίδια. Κάποιοι όμως έστω και με τα λίγα μπορεί να ξενερώνουν. Τους καταλαβαίνω γι'αυτό το έγραψα.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα την ταινία την Κυριακή...

Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε.. Θεωρώ πως είναι η πιο αδύναμη έως τώρα του Αρονόφσκι.
Κάπου χάθηκε και ο ίδιος μέσα στην ταινία.

Οι ερμηνείες επίσης των πρωταγωνιστών μετριότατες και δεν σου έβγαζαν κανένα συναίσθημα.
Πιο πολύ σαν βιντεοκλιπ μου έκανε παρά σαν ταινία...

[Χήθκλιφ]

Εμένα αντιθέτως μου μετέφεραν συναίσθημα οι ερμηνείες. Ένιωσα την απόγνωση του ήρωα. Τον διαβρωτικό φόβο που προσπαθούσε να καταπνίξει με ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας γιατί δεν έπρεπε να αφεθεί να τον κυριεύσει, επειδή αυτό που διακυβευόταν ήταν ό,τι πιο σημαντικό. Απ' την άλλη η ηρωίδα ανέβλυζε εσωτερικό φως και γαλήνη ως άνθρωπος που έχει νικήσει πλέον κάθε φόβο και είναι έτοιμος να αποχωρήσει.

Ιδίως η σκηνή στη σκεπή ήταν πολύ δυνατή για εμένα, η λανθάνουσα οργή του πρωταγωνιστή απέναντί της (οργή επειδή την έχανε και η ίδια είχε συμφιλιωθεί με αυτό το τέλος) και η ένταση του πόνου του μου ήταν σχεδόν απτές.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Χήθκλιφ ξέρεις ότι πάντα σέβομαι την γνώμη σου, αλλά για μένα ο Χιου Τζάκμαν σαν ηθοποιός, απλά παίζει διαφορετικές version του Γούλβεριν... Για την Ρέιτσελ Βαις ίσως να έχεις δίκιο. Άλλα για μένα το μεγάλο πρόβλημά της ταινίας δεν είναι οι πρωταγωνιστές αλλά η ίδια η σκηνοθεσία..
Ο Αρονόφσκι χάθηκε μέσα στα υπερβολικά εφέ, τα οποία χρησιμοποιεί απεγνωσμένα για να δώσει στην ταινία αυτό το κάτι διαφορετικό που ποτέ δεν έρχεται τελικά. Έτσι λοιπόν ενώ η ταινία ξεκιναέι σαν ένας ύμνος στην αγάπη και την ζωή, καταλήγει σαν ένα βιοντεοκλιπάκι που δεν καταφέρνει ούτε καν να συνδέσει τους 3 διαφορετικούς κόσμους.

Κατά την γνώμη μου ο Αρονόφσκι έπεσε σε μια παγίδα. Προσπάθησε να συνδιάσει το καλό και σινεφιλικό κινηματογράφο που ξέρει να κάνει με τα box-office. Και σίγουρα το αποτέλεσμα δεν του έκατσε καθόλου καλά.

Κάτι μου λέει πως το ίδιο πάει να κάνει και στο Νώε...