Απλώς σκέφτηκα, ας ακουστεί και η αντίθετη άποψη εφόσον υπάρχει, ακριβώς για να φανεί πόσο διαφορετικά μπορεί να αντιλαμβάνονται δυο άνθρωποι (οι οποίοι μάλιστα συχνά συμφωνούν) μία ταινία και το στοιχείο της υποκειμενικότητας μέσα από το οποίο φιλτράρονται τα ίδια ερεθίσματα.Εκτός πλαισίου δεν με ενδιαφέρει ούτε ο Χιου Τζακμαν, ούτε η Ρέιτσελ Βαις, ξέρω ότι τους έχω πετύχει και σε άλλους ρόλους αλλά δεν θυμάμαι καν σε ποιούς. Εδώ έτυχε να με αγγίξει αυτό που είδα, το αν όμως με άγγιξε επειδή ήταν πράγματι καλό ή επειδή εγώ το αντιλήφθηκα ως καλό (χωρίς να είναι) δεν έχει μεγάλη σημασία για εμένα.
Γενικότερα όσον αφορά στην ταινία, παρατήρησα ότι όπως στην (αριστουργηματική) "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο" έτσι κι εδώ γίνεται μια κάπως 'χειριστική' χρήση της μουσικής, σαν να ασκεί ψυχολογική πίεση στον θεατή, να τον εξαναγκάζει να αισθανθεί. Καταλήγει σχεδόν αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια παραγκωνίζοντας τις ερμηνείες ή κάνοντας τις να φαίνονται πιο λαμπερές απ'όσο θα ήταν (;) Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν πολλές άλλες ταινίες στις οποίες συμβαίνει κάτι τέτοιο (ένα καλό παράδειγμα είναι επίσης "Η κοιλιά του αρχιτέκτονα" που χωρίς την συγκεκριμένη μουσική επένδυση ίσως να ήταν μια ολότελα διαφορετική ταινία).
