Enter the Void (2009)

[Ζόφος]

Τίτλος: Enter the Void
Έτος Παραγωγής: 2009
Σκηνοθεσία: Gaspar Noé
Σενάριο: Gaspar Noé
Πρωτότυπη μουσική: Nathan Larson
Ηθοποιοί: Nathaniel Brown, Paz de la Huerta, Cyril Roy
Διάρκεια: 161'


Υπόθεση
Η ζωή και ο θάνατος του νεαρού ναρκομανή Oscar στο Τόκυο.

Άποψη
Ο Gaspar Noé έγινε γνωστός κυρίως με το Irreversible. Εδώ έχουμε την επόμενη του ταινία, με λίγο πιο μεταφυσικό θέμα, αν και σε παρόμοια επίπεδα ρεαλισμού. Είναι ότι πιο ψυχεδελικό κυκλοφόρησε τελευταία, μαζί φυσικά με το Fear and Loathing in Las Vegas.

Ξεκινάει με οπτική πρώτου προσώπου (POV), σαν να τα βλέπουμε όλα μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή. Αυτό που ξεχωρίζει περισσοτερο όπως καταλαβαίνουμε για να γίνει το τριπάρισμα, είναι ο φωτισμός. Αν και τα σκηνικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο, βλέπουμε πολλά φώτα χρωματιστά στο δρόμο, σε δωμάτια, φωσφωριζέ, neon. Γενικά μοιάζει να επικρατεί μία υπνωτική ατμόσφαιρα προετοιμάζωντας μας ίσως γι'αυτό που ακολουθεί.



Τα πλάνα μετά το πρώτο μισάωρο γίνονται πιο εντυπωσιακά, με τη κάμερα κυριολεκτικά να απογειώνεται και να βλέπουμε τα πάντα από ψηλά, αφού ο πρωταγωνίστης σκοτώνεται και η ψυχή του υποτίθεται πετάει. Πετώντας λοιπόν συνεχίζει να παρακολουθεί τι συνέβη στο νεκρό του σώμα, τον φίλο του όταν το μαθαίνει και τη μικρότερη του αδερφή Linda, ενώ βολτάρει στους δρόμους του Τόκυο. Παράληλα βλέπουμε και κάποιες σκηνές που τον σημάδεψαν από το παρελθόν, προσπαθώντας να δώσει βάθος στην ιστορία.

Η ταίνια έχει αρκετό σεξ, κάνωντας μας να πιστέψουμε πως μαζί με τα ναρκωτικά, είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει κι αξίζει στη ζωή. Όσο νιχιλιστικό κι αν φαίνεται, εδώ πιστεύω είναι το νόημα κι αυτό που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης. Μπορεί να μοιάζει σύντομη σεναριακά, αλλά η διάρκεια της είναι σχεδόν 2μίση ώρες. Λάτρεις του πειραματικού κινηματογράφου σίγουρα θα τη βρουν ενδιαφέρουσα. Και δε χρειάζεται να είστε μαστουρωμένος για να σας αρέσει.

Τρέιλερ

[Ίζι]

Είδα λοιπόν κι εγώ την ταινία μου γι' αυτή τη γύρα

1) Enter the Void, του Gaspar Noe. Ψυχεδελικό τριπαριστικό δράμα, που σε αφήνει 'μαλάκα'. Το αν είναι με την καλή ή κακή έννοια, εξαρτάται από τον θεατή.

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή σκηνοθετικά ταινία, που περισσότερο βιώνεται σαν εμπειρία, με το θεατή και τον πρωταγωνιστή να ταυτίζονται. Παρακολουθούμε ολόκληρη την ιστορία μέσα από τα μάτια του κεντρικού χαρακτήρα, μέχρι τη στιγμή που αυτός πεθαίνει. Μετά τον θάνατό του γινόμαστε η ψυχή του και περιφερόμαστε πάνω απ' τους υπόλοιπους ζωντανούς χαρακτήρες και την αλλόκοτη, σκοτεινή αλλά και μαγευτική πόλη του Τόκιο. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η συγκινητική (παρότι έντονα σεξουαλική και με ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον) αγάπη που μοιράζονται δύο αδέλφια, ένα πρεζάκι/βαποράκι και μια στρίπερ. Η ταινία, πάντα μέσα απ' το βλέμμα του Όσκαρ, του πρωταγωνιστή, μας πάει πίσω στα παιδικά τους χρόνια και το τραγικό δυστύχημα που σκότωσε και τους δυο γονείς τους.

Οπτικά, η ταινία είναι υποβλητική, ιδιαίτερα στις σκηνές όπου ο ήρωας τριπάρει με παραισθησιογόνα, και σε κάποιες απ' τις σκηνές που έπονται του θανάτου του. Ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι οι πολλές ερωτικές σκηνές της ταινίας, που μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν και πορνογραφικές (είδα την uncut εκδοχή). Κάποιες απ' αυτές ήταν τόσο ρεαλιστικές, που αναρωτιέμαι αν δεν ήταν και αληθινές. Κάποιες άλλες σκηνές είναι έως και σοκαριστικές, ιδιαιτερα αυτή του δυστυχήματος, της έκτρωσης με το νεκρό έμβρυο και της ίδιας της δολοφονίας του Όσκαρ μέσα στη σκοτεινή και βρώμικη τουαλέτα.

Υποθέτω ότι κάποιους θα τους ενοχλήσουν τα μεγάλα διαστήματα που βλέπουμε την κάμερα να αναβοσβήνει, όμως πιστεύω ότι ενέτειναν την αίσθηση που θέλησε να μας μεταφέρει ο σκηνοθέτης. Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας κατά τη γνώμη μου είναι η διάρκειά της. Δύο ώρες και σαράντα λεπτά παραείναι πολύ, ιδιαίτερα όταν μεγάλο μέρος αυτού του χρόνου είναι αφιερωμένο σ' ένα αργό και υπνωτιστικό ταξίδι της κάμερας/ψυχής πάνω και γύρω απ' τους υπόλοιπους χαρακτήρες και τους δρόμους της πόλης. Εκεί προς το τέλος της ταινίας κάνει μια μεγάλη κοιλιά που, κατά τη γνώμη μου, μπορούσε να έλειπε.

Από νωρίς κατάλαβα πώς θα τέλειωνε η ιστορία, πράγμα βέβαια που δεν είναι και κανένα κατόρθωμα, μια που ο χαρακτήρας του Άλεξ μας περιγράφει αυτά που περίπου πρόκειται να συμβούν, από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Πάντως το τέλος είναι εκπληκτικό και αποζημιώνει για τα μακρύτατα και αργά πλάνα του τρίτου μέρους της ταινίας.

Βρήκα την ταινία στο σύνολό της αξιόλογη και εντυπωσιακή, και χάρηκα που την είδα, παρότι θα της έκοβα κανένα μισάωρο αν ήταν στο χέρι μου. Αρχικά τη βαθμολογώ με 7/10, όμως θα την αφήσω να ωριμάσει μέσα μου και θα το ξανασκεφτώ. Ίσως είναι για παραπάνω Μεταλλαγμένη ευχαριστώ για την πρόταση!

[Μεταλλαγμένη]

@Ιζι, ευτυχώς που ανακάλυψες ότι έχει γίνει παρουσίαση της ταινίας γιατί είχα αποφασίσει να την κάνω εγώ.

Χαίρομαι που σου άρεσε και ελπίζω να γλίτωσες την επιληψία στους τίτλους αρχής

Είναι η μοναδική ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη που έχω δει και με εντυπωσίασε λόγω όσων αναφέρονται και πιο πάνω και κυρίως γιατί δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω κάτι ανάλογο μέχρι τώρα.

Βρήκα πετυχημένη την τεχνική της 'οπτικής πρώτου προσώπου' γιατί προσδίδει ρεαλιστικότητα αλλά, σίγουρα, τα ψυχεδελικά χρώματα και τα τριπαριστικά πλάνα είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση. Συμφωνώ ότι η διάρκειά της είναι τεράστια και θα έπρεπε να περιοριστεί αλλά όχι το τελευταίο μέρος αλλά το ενδιάμεσο με τα πολλά πλάνα πάνω από τους δρόμους και η αρχή με την μακροσκελή συζήτηση του Οσκαρ με τον φίλο του στους δρόμους του Τόκυο. Οι σεξουαλικές σκηνές στο τέλος είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον μπορώ να πω. Νομίζω οτι είναι η μοναδική φορά που βρήκα τόσο εντυπωσιακές τέτοιου είδους σκηνές και μάλιστα χωρίς να με χαλάσει που είναι τέρμα άκυρες και δεν προσδίδουν κάτι στην ιστορία, απλά μπαίνουν για να μπουν. Για το τέλος της ταινίας δεν έχω λόγια, είχα κάψει εγκέφαλο

Η σχέση των δύο αδερφών έχει πράγματι φροϋδικό ενδιαφέρον Δεν μου φαίνεται τόσο παράλογο που υπήρχε αυτή η υποβόσκουσα σεξουαλική ένταση μεταξύ τους (που ξεκίνησε από την αδερφή). Μπορεί να ήταν αδέρφια αλλά είχαν να βρεθούν από τότε που ήταν μικρά οπότε στην ουσία δεν μεγάλωσαν σαν τέτοια. Πάντως, έχω να πω ότι η αδερφή μου φάνηκε ελαφρώς εκνευριστικός χαρακτήρας.