Κινηματογραφική Λέσχη

Τίτλος: Equilibrium
Έτος παραγωγής: 2002
Σκηνοθέτης: Kurt Wimmer
Σενάριο: Kurt Wimmer
Ηθοποιοί: Christian Bale, Sean Bean, Emily Watson
IMDb

Υπόθεση
Σ' ένα μέλλον όπου απαγορεύεται το να αισθάνεσαι, ένας αξιωματικός επιβολής του νόμου περί συναισθημάτων, θα αρχίσει να μάχεται εναντίον του συστήματος.

Άποψη
Η πρώτη παρατήρηση που έκανα και που τελικά καθόρισε την άποψή μου για την ταινία αυτή, ήταν ότι μου φάνηκε σαν ένα κολλάζ από πολύ κλασικά μοτίβα που βλέπουμε σε ταινίες και βιβλία δυστοπικής φαντασίας, όπως τα 1984, Φάρεναϊτ 451 κ.α.



Απαγορεύεται να αισθάνεσαι, έργα τέχνης, αλλά και αντικείμενα με αισθητικό περιεχόμενο καίγονται από μια ομάδα αξιωματικών που έχει βάζει η κυβέρνηση, υπάρχει ο "Πατέρας", ένα πρόσωπο που εμφανίζεται μόνο μέσα από οθόνες οι οποίες λειτουργούν 24/7 προπαγανδίζοντας.

Η ιστορία και η εξέλιξή της, επίσης μου φάνηκε προβλέψιμη, όμως μπορώ να πω ότι δούλευε μια χαρά κι έτσι, με λίγα λόγια, αν και η πρωτοτυπία μάλλον έλειπε, είναι μια δυνατή ταινία, καλοστημένη και η σκηνοθεσία και οι ηθοποιοί την φτιάχνουν αρκετά.

Τρέιλερ

Τώρα που διαβάζουμε συνεχώς για δυστοπίες στην Λέσχη είπα να δω κι αυτή την ταινία...

Γενικά θα την χαρακτήριζα μέτρια, κάτι σαν ένα μέτριο MAtrix!!!
Γενικά περνάς ευχάριστα αλλά από νόημα τζίφος

Τσίου, είδα το Equilibrium και μου άρεσε πάααρα πολύ! Ήταν μια πολύ εντυπωσιακή οπτικά και φιλοσοφημένη ταινία για την ανθρώπινη φύση, την τέχνη, την επανάσταση. Ο Μπέιλ ενσάρκωσε ιδανικά τον μπλοκαρισμένο, ψυχρό πρωταγωνιστή της ιστορίας, που βρέθηκε έκπληκτος να αντικρίζει τον πλούτο των ανθρώπινων συναισθημάτων και όλα αυτά που μπορούν να τα γεννήσουν. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα του Prozium (Prozac + Valium;) όμως δεν με έπεισε ο τρόπος χορήγησής του και η ελευθερία που είχε ο καθένας να διακόψει όποτε ήθελε την αγωγή. Εφόσον ακόμα και η απώλεια μιας δόσης μπορούσε να προκαλέσει εγκληματικά συναισθήματα, το καθεστώς θα έπρεπε να είχε βρει κάποιον άλλο τρόπο ώστε όλοι να παίρνουν όλες τις δόσεις τους καθημερινά. Παρ’ όλα αυτά η συγκεκριμένη "ατέλεια" εξυπηρετεί την πλοκή, οπότε τη δέχομαι. Μου άρεσε ιδιαίτερα η διαρκής ονειρική αίσθηση και τα χρώματα της ταινίας που παρέπεμπαν σε κόμιξ. Οι σκηνές μάχης, μάλιστα, θύμιζαν Matrix. Αγαπημένες μου σκηνές αυτές με το κουτάβι! Εκεί τον κατάλαβα τον ήρωα. Πώς να αντισταθεί κανείς σε ένα τέτοιο μωρό;
8/10

Εμένα, δυστυχώς, δεν μου άρεσε η ταινία. Βλέπω πως της έχω ένα 5☆ στην imdb, κι αυτό τον καιρό που ήμουν λίγο πιο χουβαρντάς στις βαθμολογίες, απ' ό,τι τώρα.

Νομίζω πως την έβγαλα στο μισάωρο κι είμαι άνθρωπος που αγαπά καί την ΕΦ καί το δυστοπικό μέλλον.