Martyrs (Μάρτυρες) (2008)

[Ίζι]

Τίτλος: Martyrs
Ελληνικός Τίτλος: Μάρτυρες
Έτος παραγωγής: 2008
Σκηνοθεσία: Pascal Laugier
Σενάριο: Pascal Laugier
Πρωτότυπη Μουσική: Seppuku Paradigm
Ηθοποιοί: Morjana Alaoui, Mylène Jampanoï, Catherine Bégin
Διάρκεια: 99'
Imdb

Υπόθεση
Μια νεαρή γυναίκα ζητά εκδίκηση απ’ τους ανθρώπους που τη βασάνισαν όταν ήταν παιδί. Στο πλευρό της, η καλύτερή της φίλη.



Άποψη
Η γαλλική ταινία Martyrs είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα αριστούργημα στην κατηγορία της, που είναι αυτή των πολύ σκληρών και βίαιων ταινιών τρόμου. Η σκηνοθεσία είναι εκπληκτική και οι ερμηνείες άψογες, όμως το δυνατότερο σημείο της είναι η πλοκή. Πρέπει να σας πω ότι, αν και είμαι συνηθισμένη στα αιματοβαμμένα σπλάτερ, η ψυχολογική πίεση και το άγχος που μου προκάλεσε η ταινία αυτή ήταν πρωτοφανή. Δεν κατάφερα στιγμή να χαλαρώσω, παρ’ ότι το προσπάθησα, παρ’ ότι έλεγα στον εαυτό μου «μια ταινία είναι μόνο, τίποτε από αυτά δεν είναι αληθινό», ενώ πολλές φορές σκέφτηκα να διακόψω την προβολή της.

Δεν φταίει που το Martyrs είναι πολύ βίαιο. Είναι πράγματι εξωφρενικά βίαιο, όμως δεν έχει τον χαρακτήρα μιας ταινίας τύπου torture porn. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι έχουμε δει, με την εξαίρεση ίσως κάποιων σκηνών, βιαιότερα θεάματα (το Saw, ας πούμε, ή το Hostel με τα διάφορα ευφάνταστα βασανιστήρια και φόνους). Είναι η ψυχολογική βία και ένταση της ταινίας που θέτουν σε δοκιμασία τα όρια του θεατή. Στο Martyrs υπάρχουν σκηνές ακραίες, που προκαλούν αποστροφή και αηδία, όμως δεν είναι οι σκηνές αυτές όλη η ταινία – αποτελούν απλώς ένα μέρος της και εξυπηρετούν την ευφυή αυτή, ανατριχιαστική ιστορία, αυτό το σεναριακό what if που γεννά βαθύτερη ανησυχία κι από τις σκληρότερες gore σκηνές. «Εγώ τι θα έκανα αν…;».

Κάποια λόγια σχετικά με την πλοκή: Καλύτερα να μην γνωρίζετε τίποτα για την ιστορία, εκτός από τις δυο γραμμές που έγραψα στην αρχή. Οι εξελίξεις καθ’ όλη τη διάρκειά της είναι πραγματικά απρόβλεπτες και ανατρεπτικές. Άλλο πράγμα νομίζεις ότι βλέπεις, κι άλλο βλέπεις στην πραγματικότητα.

Παραθέτω το τρέιλερ, όμως προτείνω να ΜΗΝ το δείτε (ή δείτε το πρώτο μισό λεπτό του – από κει και πέρα θα σας το χαλάσει).

Trailer

[Χανκ Μουντυ]

Πολυ δυνατη ταινια.Θελει ομως γερο στομαχι για να τη δεις.Οσοι το εχετε,νομιζω οτι θα σας αποζημιωσει και με το παραπανω!

[Ζόφος]

Το Martyrs είναι το πιο διάσημο αλλά όχι το μόνο αξιόλογο από τις πρόσφατες γαλλικές ταινίες τρόμου. Ξεχωρίζω και το Inside (À l'intérieur) και το In My Skin (Dans ma peau). Ειδικά το δεύτερο με την αυτοκαταστροφική μανία της πρωταγωνίστριας θυμίζει body horror του Cronenberg. Κρίμα που μετά το 2010 δε ξαναβγήκε τίποτα καλό από εκεί.

[Ίζι]

@Ζόφε το είδα το Inside, όμως δεν μου άρεσε και πολύ. Καλό, όμως υπερβολικά βίαιο και όχι εξίσου ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να το βάλω δίπλα στο Martyrs σε καμία περίπτωση. Το In My Skin σκέφτομαι να το δω, όμως το θέμα δεν με ξετρελαίνει. Έχεις δει το Haute Tension; Αν και την πρώτη φορά που το είδα ξενέρωσα με την τροπή της ιστορίας, τώρα έχω καταλήξει να το εκτιμώ πάρα πολύ.

[Ζόφος]

Ναι το έχω δει αλλά το θυμάμαι ελάχιστα. Επειδή ο γαλλικός κινηματογράφος είναι από τους αγαπημένους μου (μαζί με τον ιαπωνικό) έψαξα τα περισσότερα από New French Extremity. Ακόμα και το Baise-moi και το Sheitan. Το τελευταίο που είδα από εκεί ήταν το Livid το 2011 αλλά δε μου άρεσε.

[Ίζι]

Και το Frontiers είναι σ' αυτή την κατηγορία, φαντάζομαι. Πολύ άρρωστο, όμως ενδιαφέρον.

[Θεατής]

Την ξαναείδα σήμερα και είπα να γράψω δύο λόγια.Οχι κατι διαφορετικό μιας και η παρουσίαση της Ιζι είναι άρτια και με κάλυψε απόλυτα... όσο για να υπερτονισω κι εγώ με την σειρά μου την μεγαλοφυΐα της πλοκής... πως σκέφτηκε κάποιος ενα τέτοιο σενάριο; αριστούργημα πραγματικά...όποιος αντέχει να το δει οπωσδήποτε...

[Ίζι]

Θεατή, σε προειδοποιώ, μην δεις το αμερικάνικο ριμέικ! Θα ξενερώσεις απόλυτα!

μέχρι και χάπι εντ είχε

Ή δες το να γελάσουμε.

[Θεατής]

έχει γίνει αμερικανικό ριμέικ;;;
Να μου πεις εδώ κάνανε το old boy...

Δεν νομιζω οτι θα το δω,αλλά αν ποτε τύχει... Εγγυημένο το γέλιο...

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Το έχω δει και δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση, το φινάλε αποτέλεσε μια έκπληξη οπότε και αυτός είναι ο λόγος που δεν την απορρίπτω, το High Tension είχε μεγαλύτερη αγωνία καλύτερες ερμηνείες και σενάριο και εξαιρετική φωτογραφία ενώ και σε αυτό το τέλος φέρνει τα πάνω κάτω (γενικά οι Γάλλοι αρέσκονται προς το φινάλε να εντυπωσιάζουν το θεατή με την τροπή που παίρνουν οι ταινίες τους), επίσης τη θεωρώ και πιο cult και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια δυνατή γεύση από το γαλλικό σινεμά τρόμου.