Τίτλος: L'Amant
Έτος παραγωγής: 1991
Σκηνοθέτης: Jean-Jacques Annaud
Σενάριο: Jean-Jacques Annaud, Gérard Brach
Ηθοποιοί: Jane March, Tony Leung Ka-fai
imdb
Υπόθεση
Βιετνάμ στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια ξεπεσμένη γαλλική οικογένεια (μάνα και 3 ορφανά) βιώνει την παρακμή της αποικιοκρατίας. Οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν και το 15χρονο κορίτσι φεύγει απο το σπίτι για να επιστρέψει στο οικοτροφείο. Στη διαδρομή γνωρίζει έναν πλούσιο 30άρη Κινέζο και ξεκινούν ερωτική σχέση.
Άποψη
(σημειώστε οτι τα ονόματα των πρωταγωνιστών δεν ακούγονται στην ταινία, οπότε θα αναφέρομαι σε αυτούς ως "Κινέζος" και "Μαθήτρια", ή κάτι ανάλογο.)
Δεν βλέπω ερωτικές, αισθηματικές και ρομαντικές ταινίες. Πολύ σπάνια βλέπω γαλλικό κινηματογράφο, ενώ δεν έχω δει καμία του Ανώ. Οι λόγοι που είδα αυτή την ταινία ήταν συναισθηματικοί! Πήγαινα Γυμνάσιο όταν είχα ακούσει για αυτή την ταινία και με εξίταρε το γεγονός οτι μια (τότε) συνομίλική μου έπαιζε σε εμπορική εχμ... "τσόντα" (και ήμουν στα ντουζένια) Στην πραγματικότητα η πρωτοεμφανιζόμενη Τζέην Μαρτς ήταν 18, ημουν και καλο παιδακι βλεπετε και ουτε να το διανοηθω να νοικιασω τετοια ταινια απο το βιντεάδικο. Πρόσφατα όμως μού 'ρθε η νοσταλγική φλασιά και είπα να εκπληρώσω αυτό το εφηβικό απωθημένο. Άλλωστε σήμερα μπορώ να την αξιολογήσω και καλλιτεχνικά.
Όπως είπα δεν εχω εμπειρια απο τετοιες ταινίες και δεν μπορω να τη συγκρίνω, και τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν λίγο πολύ πρωτόγνωρα. Αντικειμενικά δε νομίζω η ταινία να είναι κάτι παραπάνω απο ένα τραβηγμένο επεισόδιο απο κάποια ερωτική σειρά (όπως τα "Κόκκινα Παπούτσια" ή οι σειρές που γυρίζει το Playboy) αλλά σίγουρα ήταν σε διαφορετική κινηματογραφική γλώσσα που την έκανε πιο "σινεφίλ", όπως ποιητικές αφηγήσεις και μακρόσυρτα πλάνα χωρίς ομιλία.
Η φωτογραφία είναι αξιόλογη, αν αγνοήσουμε το γεγονός οτι είναι ταινία του 91. Ωραία τοπία, εικόνες, παρασκηνιακοί ήχοι, η φύση του Βιετνάμ με βροχές και βάλτους και πάρα πολλούς κομπάρσους. Σε κάποια σημεία νόμιζα οτι βλέπω ντοκυμαντέρ "Η ζωή στο Βιετνάμ στις αρχές του 20ου αιώνα". Δυστυχώς όμως η φωτογραφια δεν δειχνει πολλές ομορφιές. Ισα ισα μου προκάλεσε κατι μουντό, χωρίς πολύ φως.
Αυτό όμως που με ταξίδεψε ήταν ο συναισθηματικός κόσμος των (κατα τα άλλα μονοδιάστατων) πρωταγωνιστών. Στην αρχή βλέπουμε τον αριστοκράτη Δυτικοτραφέντα, όμορφο Κινέζο να "αποπλανεί" μια χαριτωμένη μαθήτρια. Το βιτσιόζικο του πράγματος είναι οτι η μαθήτρια ανυπομονεί να χάσει την παρθενιά της, και τη βρίσκει να νιώθει σαν πόρνη, απο αυτές που εξαγοράζει ο Κινέζος. Η σκηνή του πρώτου τους ραντεβού και της πρώτης τους πράξης είναι σχεδόν τελετουργική, σαν βασικό σημείο καμπής. Της εξηγεί οτι είναι λογοδοσμένος και πρόκειται να παντρευτεί κάποια πλούσια. Άλλωστε η παράδοση απαγορεύει να παντρευτούν δυο άτομα που έκαναν σεξ εκτός γάμου, και τους εξιτάρει η ιδέα του φτηνού και του εφήμερου.
Στη συνέχεια οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο Κινέζος την ερωτεύεται, αλλά εκείνη δε θέλει να είναι κάτι παραπάνω απο μια πόρνη. Ο Κινέζος είναι αυτός που θυμώνει και φωνάζει και γίνεται κουρέλι. Φτάνει στο σημείο να ζητήσει απο τον πατέρα του να ακυρωθεί ο αραβώνας για να παρει την απάντηση "προτιμώ να σε δω νεκρό". Ο αρχοντικός αριστοκράτης ομολογέι οτι δεν είναι παρά ένα άσωτο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που διασκεδάζει με πόρνες μέχρι να παντρευτεί. Κατα τα άλλα είναι ένα τίποτα χωρίς τον μπαμπά, και δεν έχει καμία επιλογή. Η ταινία γίνεται μοναχική, υγρή, σκοτεινή, οι γυμνές σκηνές της πρωταγωνίστριας αραιώνουν (ναι, το παρατήρησα αυτό ) και το δευτερο μισό της ταινίας δε θυμίζει και πολλά απο την όμορφη αρχή της.
Λίγο πολύ έτσι δεν είναι οι σχέσεις;
Στην αρχή νόμιζα οτι θα έβλεπα μια παιδεραστική (έστω εφηβοφιλική) ταινία, αλλά τελικά δεν παίζει και τόσο με αυτό το θέμα. Μιλάμε άλλωστε για μια εποχή και ένα πολιτισμό οπου προξενευονταν 15χρονα κορίτσια. Κύριο θέμα είναι βέβαια το πώς η πρωταγωνίστρια έχασε την παρθενιά της, αλλά δεν δίνεται καμία βαρύτητα στην ηλικία της. Η σχέση τους είναι απαγορευμένη (απο την πλευρά του Κινέζου πατέρα) όχι λόγω ηλικιακής διαφοράς, αλλά κοινωνικής και φυλετικής. Καμία σχέση λοιπόν με "Λολίτα"
Όσο για το φινάλε, νομίζω δίνει την εξίσωση που χρειάζεται για την κάθαρση και τη λύτρωση των πρωταγωνιστών και αυτου που εζησαν.