L'Amant (1992)

[Ξενέρωτας]

Τίτλος: L'Amant
Έτος παραγωγής: 1991
Σκηνοθέτης: Jean-Jacques Annaud
Σενάριο: Jean-Jacques Annaud, Gérard Brach
Ηθοποιοί: Jane March, Tony Leung Ka-fai
imdb

Υπόθεση
Βιετνάμ στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια ξεπεσμένη γαλλική οικογένεια (μάνα και 3 ορφανά) βιώνει την παρακμή της αποικιοκρατίας. Οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν και το 15χρονο κορίτσι φεύγει απο το σπίτι για να επιστρέψει στο οικοτροφείο. Στη διαδρομή γνωρίζει έναν πλούσιο 30άρη Κινέζο και ξεκινούν ερωτική σχέση.

Στην πορεία τον συστήνει σαν φίλο στη μάνα και τα αδέλφια της, δεν αργούν όμως να ανακαλύψουν την αλήθεια. Σοκαρισμένοι στην αρχή, η μάνα της την ενθαρρύνει να προχωρήσει προκειμένου να ξαναβρουν το χαμένο τους κοινωνικό status. Τα πράγματα όμως δεν πάνε τόσο καλά γιατί ο Κινέζος είναι λογοδοσμένος.

Άποψη
(σημειώστε οτι τα ονόματα των πρωταγωνιστών δεν ακούγονται στην ταινία, οπότε θα αναφέρομαι σε αυτούς ως "Κινέζος" και "Μαθήτρια", ή κάτι ανάλογο.)

Δεν βλέπω ερωτικές, αισθηματικές και ρομαντικές ταινίες. Πολύ σπάνια βλέπω γαλλικό κινηματογράφο, ενώ δεν έχω δει καμία του Ανώ. Οι λόγοι που είδα αυτή την ταινία ήταν συναισθηματικοί! Πήγαινα Γυμνάσιο όταν είχα ακούσει για αυτή την ταινία και με εξίταρε το γεγονός οτι μια (τότε) συνομίλική μου έπαιζε σε εμπορική εχμ... "τσόντα" (και ήμουν στα ντουζένια) Στην πραγματικότητα η πρωτοεμφανιζόμενη Τζέην Μαρτς ήταν 18, ημουν και καλο παιδακι βλεπετε και ουτε να το διανοηθω να νοικιασω τετοια ταινια απο το βιντεάδικο. Πρόσφατα όμως μού 'ρθε η νοσταλγική φλασιά και είπα να εκπληρώσω αυτό το εφηβικό απωθημένο. Άλλωστε σήμερα μπορώ να την αξιολογήσω και καλλιτεχνικά.

Όπως είπα δεν εχω εμπειρια απο τετοιες ταινίες και δεν μπορω να τη συγκρίνω, και τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν λίγο πολύ πρωτόγνωρα. Αντικειμενικά δε νομίζω η ταινία να είναι κάτι παραπάνω απο ένα τραβηγμένο επεισόδιο απο κάποια ερωτική σειρά (όπως τα "Κόκκινα Παπούτσια" ή οι σειρές που γυρίζει το Playboy) αλλά σίγουρα ήταν σε διαφορετική κινηματογραφική γλώσσα που την έκανε πιο "σινεφίλ", όπως ποιητικές αφηγήσεις και μακρόσυρτα πλάνα χωρίς ομιλία.

Η φωτογραφία είναι αξιόλογη, αν αγνοήσουμε το γεγονός οτι είναι ταινία του 91. Ωραία τοπία, εικόνες, παρασκηνιακοί ήχοι, η φύση του Βιετνάμ με βροχές και βάλτους και πάρα πολλούς κομπάρσους. Σε κάποια σημεία νόμιζα οτι βλέπω ντοκυμαντέρ "Η ζωή στο Βιετνάμ στις αρχές του 20ου αιώνα". Δυστυχώς όμως η φωτογραφια δεν δειχνει πολλές ομορφιές. Ισα ισα μου προκάλεσε κατι μουντό, χωρίς πολύ φως.

Αυτό όμως που με ταξίδεψε ήταν ο συναισθηματικός κόσμος των (κατα τα άλλα μονοδιάστατων) πρωταγωνιστών. Στην αρχή βλέπουμε τον αριστοκράτη Δυτικοτραφέντα, όμορφο Κινέζο να "αποπλανεί" μια χαριτωμένη μαθήτρια. Το βιτσιόζικο του πράγματος είναι οτι η μαθήτρια ανυπομονεί να χάσει την παρθενιά της, και τη βρίσκει να νιώθει σαν πόρνη, απο αυτές που εξαγοράζει ο Κινέζος. Η σκηνή του πρώτου τους ραντεβού και της πρώτης τους πράξης είναι σχεδόν τελετουργική, σαν βασικό σημείο καμπής. Της εξηγεί οτι είναι λογοδοσμένος και πρόκειται να παντρευτεί κάποια πλούσια. Άλλωστε η παράδοση απαγορεύει να παντρευτούν δυο άτομα που έκαναν σεξ εκτός γάμου, και τους εξιτάρει η ιδέα του φτηνού και του εφήμερου.

Στη συνέχεια οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο Κινέζος την ερωτεύεται, αλλά εκείνη δε θέλει να είναι κάτι παραπάνω απο μια πόρνη. Ο Κινέζος είναι αυτός που θυμώνει και φωνάζει και γίνεται κουρέλι. Φτάνει στο σημείο να ζητήσει απο τον πατέρα του να ακυρωθεί ο αραβώνας για να παρει την απάντηση "προτιμώ να σε δω νεκρό". Ο αρχοντικός αριστοκράτης ομολογέι οτι δεν είναι παρά ένα άσωτο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που διασκεδάζει με πόρνες μέχρι να παντρευτεί. Κατα τα άλλα είναι ένα τίποτα χωρίς τον μπαμπά, και δεν έχει καμία επιλογή. Η ταινία γίνεται μοναχική, υγρή, σκοτεινή, οι γυμνές σκηνές της πρωταγωνίστριας αραιώνουν (ναι, το παρατήρησα αυτό ) και το δευτερο μισό της ταινίας δε θυμίζει και πολλά απο την όμορφη αρχή της.

Λίγο πολύ έτσι δεν είναι οι σχέσεις;

Στην αρχή νόμιζα οτι θα έβλεπα μια παιδεραστική (έστω εφηβοφιλική) ταινία, αλλά τελικά δεν παίζει και τόσο με αυτό το θέμα. Μιλάμε άλλωστε για μια εποχή και ένα πολιτισμό οπου προξενευονταν 15χρονα κορίτσια. Κύριο θέμα είναι βέβαια το πώς η πρωταγωνίστρια έχασε την παρθενιά της, αλλά δεν δίνεται καμία βαρύτητα στην ηλικία της. Η σχέση τους είναι απαγορευμένη (απο την πλευρά του Κινέζου πατέρα) όχι λόγω ηλικιακής διαφοράς, αλλά κοινωνικής και φυλετικής. Καμία σχέση λοιπόν με "Λολίτα"

Όσο για το φινάλε, νομίζω δίνει την εξίσωση που χρειάζεται για την κάθαρση και τη λύτρωση των πρωταγωνιστών και αυτου που εζησαν.

[Πολύνιους]

Πολύ ωραία παρουσίαση ξενέρωτα
Ο εραστής είναι απ' τις αγαπημένες μου ταινίες του είδους. Υπήρχε αυτή η απίστευτη συναισθηματική ένταση που μόνο σε γαλλόφωνο κινηματογράφο έχω δει και οι σκηνές του σεξ από τις πιο αληθοφανείς που έχω δει, μέχρι στιγμής.
Η ηλικία του κοριτσιού, 15, μπορεί να μην δίνεται ως κάτι περίεργο (εντάξει έτσι κι αλλιώς, μεταξύ μας, στα 15 μια κοπέλα έχει αναπτύξει θηλυκότητα και σεξουαλικότητα), αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν έδωσαν βαρύτητα σ' αυτό, γιατί δε νομίζω να έβγαινε αλλιώς τόσο ρεαλιστικό το αποτέλεσμα. Ο τρόπος που ερωτεύτηκε, που έκανε έρωτα, οι παρορμήσεις της, η σκηνή με την φίλη της στο σχολείο και πόσο χαμένη στις σκέψεις της ήταν μετά την πρώτη της φορά, όλα ήταν απλά τόσο ρεαλιστικά, που για 'μένα ήρκησε αυτό για να βάλω την ταινία στην κορυφή. Φυσικά η Jane March, απίστευτα φρέσκια, αισθησιακή κ ντελικάτη τον απογειώνει τον ρόλο

Οι εραστές παθιάζονταν από το εφήμερο και το φθηνό, όντως και η μικρή την έβρισκε με την ιδέα της πόρνης κ με τα λεφτά του τυπά, αλλά σ' εμένα δεν φάνηκε πως όντως ήθελε να είναι μόνο πόρνη για εκείνον.
Υπάρχει και ο εξής διάλογος στην ταινία:
Κινέζος: Ήρθες εδώ επειδή έχω λεφτά;
Μικρούλα: Ήρθα εδώ επειδή μου άρεσες.
Κινέζος: Θα σου άρεσαν αν ήμουν φτωχός;
Μικρούλα: Μου αρέσεις έτσι όπως είσαι, με τα λεφτά σου.

Όλη η ουσία αυτής της ταινίας για 'μένα είναι τα σεξουαλική επιθυμία που ένιωσαν ο ένας για τον άλλον από την πρώτη φορά που ειδωθήκαν, λες κ μύρισαν ο ένας τον άλλον. Αγαπημένη μου σκηνή είναι εκείνη όταν είναι για πρώτη φορά οι δυό τους στο αυτοκίνητο, που δείχνει τα χέρια τους να πλησιάζονται δειλά δειλά, για να καταλήξουν να ενωθούν με το πρωτόγονο πάθος που υπάρχει όταν σε αναστατώνει ακόμα κι ένα μικρό άγγιγμα του άλλου. Και βέβαια μετά ακολουθεί το υπέρτατο "Φιλί στο παράθυρο", μια σκηνή που την έχω βάλει και στο νήμα για τον Gabriel Yared (που έφτιαξε το soundtrack του εραστή κ προσωπικά πιστεύω ότι η μουσική του συνέβαλλε πολύ στην ερωτική ατμόσφαιρα) και ναι μου είναι εύκολο να την βάλω κι εδώ

Aα, επίσης, η ταινία είναι στηριγμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Marguerite Duras του 1984. Η Duras δεν αποκάλυψε ποτέ το όνομα του Κινέζου και ότι είναι η ίδια η ηρωίδα του βιβλίου της το αποκάλυψε όταν γυρίστηκε η ταινία.

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: L'Amant
Αγγλικός Τίτλος: The Lover
Ελληνικός τίτλος: Ο Εραστής
Έτος παραγωγής: 1992
Σκηνοθεσία: Jean-Jacques Annaud
Σενάριο: Marguerite Duras, Gérard Brach, Jean-Jacques Annaud
Ηθοποιοί: Jane March, Tony Ka Fai Leung, Frédérique Meininger…
Πρωτότυπη μουσική: Gabriel Yared
Διάρκεια: 115΄


Στην Γαλλική Ινδοκίνα, στις αρχές του 20ού αιώνα, μια λευκή έφηβη συνάπτει ερωτική σχέση με έναν πλούσιο Κινέζο ο οποίος σύντομα θα πρέπει να παντρευτεί κατά πώς του έχει υπαγορεύσει ο πατέρας του. Οι δύο εραστές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, έναν έρωτα που δεν φαίνεται να έχει μέλλον.



Ένα γλυκόπικρο ερωτικό ποίημα από τον Ζαν-Ζακ Ανό, βασισμένο σε ένα μερικώς αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Marguerite Duras.

Ο έρωτας άνομος κι αταίριαστος καθώς η ερωμένη είναι ανήλικη, καθώς ο εραστής σύντομα παντρεύεται μιαν άλλη, καθώς αυτή είναι λευκή κι αυτός είναι Κινέζος κι ένα τέτοιο σμίξιμο είναι ταμπού. Έτσι οι εραστές γλιστράνε σε μια αγάπη δίχως αύριο ακολουθώντας τις αισθήσεις και παράλληλα προβάλλοντας άμυνες, σε μια προσπάθεια να μπορέσουν να σωθούνε στο τέλος. Όπως λέει ο εραστής "πριν σε γνωρίσω δεν ήξερα τί σημαίνει να υποφέρεις». Στον αντίποδα η οικογένεια της κοπέλας, ο κόσμος από τον οποίο μας έρχεται, με το δικό του σκοτάδι κι ενίοτε με τις δικές του χαρές.

Στο πλάι υπάρχουν σκηνές και χαρακτήρες που δεν οδηγούν πουθενά, όπως γίνεται στην πραγματικότητα και αρκετά πιο σπάνια στις ταινίες.



Υπάρχει ένας διάχυτος αισθησιασμός και μια μελαγχολία η οποία πατάει στο άκαρπο μέλλον και στην φωνή της μεγάλης πια γυναίκας που παρεμβάλλεται κάθε τόσο και αφηγείται. Στην μουσική επένδυση παρεμβάλλονται ήχοι που δίνουν μια βαθύτερη ή ίσως μια πιο μεταφυσική υπόσταση σε κάποιες σκηνές. Οι δυο ηθοποιοί, δυο υπέροχοι εραστές βυθισμένοι στην σωματική ηδονή και στην ψυχική ανάγκη.

Κι όλα αυτά σε μια προσεγμένη αναπαράσταση της αποικιακής Ινδοκίνας εκείνου του καιρού.

Μια πανέμορφη ταινία, για εμένα.

Τρέιλερ

[Ίζι]

Δεν τη θυμάμαι καλά, θυμάμαι πάντως ότι μου άρεσε κι ότι πήρα και το βιβλίο όταν το είδα μπροστά μου (μια πολύ σύντομη νουβέλα). Μου έχει μείνει ο αισθησιασμός κάποιων σκηνών, αλλά και κάτι που με είχε χαλάσει - ο χαρακτήρας του εραστή. Αν θυμάμαι καλά ήταν ένα πλουσιόπαιδο χωρίς εμπειρία ζωής, που δεν είχε εργαστεί ποτέ του, με μια μάλλον αδιάφορη/βαρετή προσωπικότητα. Μπορεί να κάνω λάθος βέβαια, δεν τη θυμάμαι καθόλου καλά.
(στην imdb της έχω 7)

[Φαροφύλακας]

κάτι που με είχε χαλάσει - ο χαρακτήρας του εραστή. Αν θυμάμαι καλά ήταν ένα πλουσιόπαιδο χωρίς εμπειρία ζωής, που δεν είχε εργαστεί ποτέ του, με μια μάλλον αδιάφορη/βαρετή προσωπικότητα.

Είναι πώς θα το δεις. Μου έρχεται τώρα στο μυαλό εκείνο που λέει ο Μάικλ Τζάκσον σε ένα τραγούδι του: "I’m a lover, not a fighter", το οποίο ήδη παιδί μού είχε κάνει εντύπωση αφού δημιουργούσε ξαφνικά δύο διακριτές κάστες στις οποίες μπορεί να ανήκει ένας άντρας: τον εραστή και τον πολεμιστή. Αν θυμάσαι, η αφηγήτρια τον περιγράφει, κάποια στιγμή: "Αυτό κάνει στην ζωή. Έρωτα. Τίποτα άλλο. Είμαι Τυχερή. Είναι σαν να το είχε για επάγγελμα."

Ναι, ο Κινέζος εραστής είναι ένας άντρας αβρός, ευγενικός, καλομαθημένος, δίχως το σθένος και τον χαρακτήρα για μάχες ή αντίσταση (π.χ. κατά του πατέρα του), παραδομένος στις ευκολίες και την ασφάλεια που έχει η ζωή του. Ο χαρακτήρας του είναι σχεδόν γυναικείος, πιο εύθραυστος από αυτόν του έφηβου κοριτσιού κι αυτό —στα δικά μου τουλάχιστον μάτια— τον κάνει τραγικό, και άρα όχι βαρετό ή αδιάφορο. Αν θυμάσαι, προς το τέλος:

καταφεύγει, όπως ο πατέρας του, στο όπιο, σε μια προσπάθεια να ώστε να μπορέσει να την ξεχάσει, να μπορέσει να αντέξει τον πόνο. Εκεί, καπνίζοντας ξαπλωμένος, λέει:
αυτός: Πίστευα πως το παιδί μου δεν θα ξαναρχόταν άλλο πια.
αυτή: Πήρα το ρίκσα. Κάπνισες πολύ;
αυτός: Μονάχα αυτό κάνω... Δεν μου έχει απομείνει επιθυμία πια... Δεν μου έχει απομείνει αγάπη...Είναι υπέροχα... Είναι σαν να μην συναντηθήκαμε ποτέ... Ή σαν να παν μήνες που έχεις φύγει...

Οπότε, είναι πώς θα το προσλάβεις. Στα δικά μου μάτια είναι ένας τραγικός ήρωας.

[Ξενέρωτας]

Μα καλα, αυτη την ταινια την εχω παρουσιασει εγω πριν καποια χρονια επισης ομιτζι, εχει πλακα που την παρουσιαζεις σημερα, επειδη, για καποιο διεστραμμενο λογο, αποτελει χριστουγεννιατικη αναμνηση για μενα

[Φαροφύλακας]

αααα... μα φταίω ο ανόητος γιατί έψαξα ξανά και ξανά το φόρουμ για "the lover".

Θα συγχωνεύσω.

[Ξενέρωτας]

Μη παραλειψεις να σχολιασεις σε οσα γραφω, αν θελεις.

[Φαροφύλακας]

( Έκανες την παρουσίασή σου το 2013, έγραψα για την ταινία αρχές του 2017, γιατί να μην σου απαντήσω τώρα, ύστερα από τρία χρόνια; )

Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτά που γράφεις ακριβώς, γιατί κατά κύριο λόγο περιγράφεις την προσωπική σου εμπειρία, πώς έτυχε και είδες την ταινία, καθώς την υπόθεση, η οποία είναι κάτι το αντικειμενικό.

Να πω μονάχα, με αφορμή αυτό το τελευταίο που γράφεις:

Όσο για το φινάλε, νομίζω δίνει την εξίσωση που χρειάζεται για την κάθαρση και τη λύτρωση των πρωταγωνιστών και αυτου που εζησαν.

...δεν ξέρω εάν είναι η εξίσωση που λύνει το πρόβλημα. Ίσως μια τέτοια ιστορία να μπορεί να έχει κι άλλες εκβάσεις. Συνειδητοποιώ όμως πως η ταινία μού αρέσει μεταξύ άλλων γιατί έχει αυτόν τον βαθύ γλυκόπικρο πόνο που έχει το τέλος ενός παθιασμένου έρωτα δύο ανθρώπων που μια μέρα έτυχε να βρεθούν, και μιαν άλλη έτυχε να χωρίσουν.