Una pura formalità (Μια τυπική διαδικασία)(1994)

[Θεατής]

Τίτλος: Una pura formalità
Ελληνικός τίτλος: Μια τυπική διαδικασία
Έτος παραγωγής: 1994
Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore
Σενάριο: Giuseppe Tornatore
Ηθοποιοί: Gérard Depardieu,Roman Polanski…
Πρωτότυπη μουσική: Ennio Morricone
Διάρκεια: 108΄


Ενας άνδρας περιπλανιέται κατά την διάρκεια μιας νυχτερινής καταιγίδας χωρίς καμιά προστασία απο την σφοδρή βροχή. Οταν θα συναντήσει μια ομάδα αστυνομικών που θα διαπιστώσουν ότι δεν έχει μαζί του χαρτιά θα οδηγηθεί στο τμήμα. Στην απαίτησή του να τον αφήσουν καθώς δεν συνιστά έγκλημα να μην έχει μαζί του ταυτότητα θα του απαντήσουν πως θα πρέπει να περιμένει τον επιθεωρητή για μερικές...τυπικές ερωτήσεις.



Θα προτείνω όποιος δεν έχει δει την ταινία να μην ψάξει κριτικές και τρέιλερ καθώς είναι πιθανόν να περιέχουν σποιλερ που θα καταστρέψουν την εμπειρία θέασή της.

Δεν ξέρω αν φταίει η χρονιά που κυκλοφόρησε η ταινία, το μαγικό για τον κινηματογράφο 1994 με τα αριστουργήματα Pulp Fiction,Forest Gump, Shawshank redemption και άλλα που σάρωσαν τα βραβεία και τράβηξαν την προσοχή των σινεφίλ, που αυτό το αριστούργημα πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Γιατί πρόκειται περί αριστουργήματος απ'ολες τις απόψεις.

Σεναριακά ο Τορνατόρε αφήνει πίσω του επαγγελματίες του χώρου και δημιουργεί μια πλοκή της οποίας η ουσία, αλλά και η τεχνική, θα εμπνεύσει μεταγενέστερους δημιουργούς. Σκηνοθετικά ο Ιταλός δημιουργεί ένα υποβλητικό και θεατρικό θα ελεγα σκηνικό, μιάς και σχεδόν όλη η ταινία διαδραματίζεται στο αστυνομικό τμήμα, με εξαιρετική ατμόσφαιρα χάρη και στην ανυπέρβλητη μουσική του Μορικόνε, όπου εστιάζει στους χαρακτήρες και αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι του μυστηρίου μέσω των κοφτερών σαν ξυράφι διαλόγων που σε πολλά σημεία καταλήγουν αποφθεγματικοί, εν είδει Οσκαρ Ουάιλντ. Ενα παιχνίδι γάτας και ποντικιού μέχρι το υπέροχο φινάλε.

Ολα αυτά δεν θα ήταν δυνατά αν οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών δεν ήταν πραγματικά εξαιρετικές. Κι αν ο Πολάνσκι είναι κατά βάση σκηνοθέτης και τον Ντεπαρντιέ δεν τον έχω και σε ιδιαίτερη εκτίμηση, εδώ τολμώ να πω ότι ίσως πρόκειται για την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας τους. Πρόκειται για μια ταινία την οποία δεν μπορείς να δεις μόνο μια φορά, από την πρώτη θέαση της πριν περίπου μια τετραετία έχω φτάσει αισίως τις πεντε με έξι φορές.

Τρειλερ

[Φαροφύλακας]

Προσωπικά δεν έχασα το μυαλό μου, όπως εσύ, όμως είναι πράγματι μια όμορφη ταινία. Όπως σωστά παρατήρησες, το στήσιμο είναι θεατρικό, πράγμα στο οποίο έχω αδυναμία, έτσι όσον αφορά εμένα, η ταινία είχε ένα αβαντάζ.

Ο Πολάνσκη μου αρέσει καί σαν σκηνοθέτης καί σαν ηθοποιός, με αποκορύφωμα τον Ένοικο. Έτσι κι εδώ είνα πολύ καλός.

Θα την ξανάβλεπα ευχαρίστως, όπως και να 'χει.

[Θεατής]

Εχεις δικιο,έτσι όπως φαίνεται απο τον γραπτό λογο είναι σαν να μου πήρε το μυαλό, αλλά σε διαβεβαιώνω πως το ύφος μου είναι ψυχραιμο. Την θεωρώ αριστουργηματική αλλά το ίδιο θεωρώ και για πολλές άλλες ταινίες.
Ισως μπερδεύει και το οτι λέω πως την έχω δει πεντε-εξι φορές, αλλά το ίδιο έχω κάνει και με πάρα πολλές άλλες... μου αρέσει να ξαναβλέπω τις ταινίες που μου αρέσουν...

[Τσίου]

Θεατή, you're officially in my good books. Ω,ναι Κατ'αρχάς τι ωραία παρουσίαση!
Τρεις φορές έχω δει την ταινία και σήμερα σκέφτομαι να την ξαναδώ. Εξαίσιες ερμηνείες, δυνατές ατάκες, καφκική ατμόσφαιρα και σκηνοθεσία χωρίς φραμπαλάδες. Έχει μια περίπλοκη απλότητα που με έπιασε απ'τον γιακά.
Υ.Γ Από τον Ρομάν Πολάνσκι δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ πάντα μ'άρεσε αλλά εδώ ξεδίπλωσε το ταλέντο του.

[Θεατής]

Αμοιβαία τα αισθήματα Τσίου μου...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...