Τίτλος: The Fifth Element
Έτος παραγωγής: 1997
Σκηνοθεσία: Luc Besson
Σενάριο: Luc Besson
Ηθοποιοί: Bruce Willis, Gary Oldman, Ian Holm, Mila Jovovic...
Διάρκεια: 126΄
imdb
Υπόθεση
Κάθε 5000 χρόνια ένα κακό επιστρέφει για να απειλήσει τον κόσμο. Οι εξωγήινοι Mondoshawan, με τη βοηθεια μιας μυστικής αδελφότητας ιερέων, φυλούν 4 πέτρες και το 5ο Στοιχείο (το Τέλειο Ον) και υπόσχονται να επιστρέψουν όταν το κακό μας απειλήσει ξανά.
Στον 23ο αιώνα, το κακό επιστρέφει με τη μορφή ενός διαστημικού σώματος που απειλεί τη Γη. Ο βετεράνος Κόρμπεν Ντάλας καλείτί να προστατέψει τις πέτρες και το κλωνοποιημένο Τέλειο Ον απο τον αδίστακτο μεγιστάνα Ζοργκ.
Άποψη
Μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας που δίχασε κοινό και κριτικούς, με τους μισούς να τη θεωρούν αριστούργημα και τους άλλους μισούς να τη θεωρούν αδιάφορη. Την είχα δει μικρός στο σινεμά και με εντυπωσίασε τόσο για τα εφέ όσο και για ευρηματικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Besson. Να σημειωθεί οτι, απο όσο ξέρω, ειναι η πρωτη Ευρωπαϊκή ταινία blockbuster που ποντάρει τοσο πολυ στη δράση, τον εντυπωσιασμό και τα ψηφιακά εφέ, και για χρόνια κατείχε την υψηλότερη σε εισπραξιμότητα θέση απο κάθε άλλη Γαλλική ταινία.
Απο την αρχή η ταινία μου έφερνε στο μυαλό ευρωπαϊκά κόμικς που γνωρίζαμε απο εκδόσεις των Μαμούθcomix, της Βαβέλ ή του 9. Η αισθητική της ταινίας λες και ξεπήδησε απο τις σελίδες του Enki Bilal ή του Moebius (καθόλου τυχαίο, αφου ο τελευταίος συμμετείχε στην παραγωγή) ενώ τα ψευτο-μυστικιστικά στοχεία θυμίζουν κάτι απο τα έργα του Alexander Jodorowski. Αξίζει να σημειωθεί οτι ο Jodorowski μαζί με τον (παραδόξως) Moebius κατηγόρησαν τον Besson οτι αντέγραψε το κόμικ τους, το Incal.
Τα φουτουριστικά και σουρεαλιστικά ρούχα φέρουν την υπογραφή του Ζαν Πωλ Γκοτιέ. Την αισθητική της ταινίας πλαισιώνουν σε ρολο κομπαρσων, μοντέλα εξωτικής ομορφιάς (προφανώς μέσω του Γκοτιέ) που πολλες φορες κλεβουν την παράσταση για τα λίγα δευτερόλεπτα συμμετοχής τους.
Το σενάριο βασίζεται σε μια εντελώς απλοϊκή ιδέα, και σε αυτό το σημείο απογοητεύει το στοιχείο της καθαρής επιστημονικής φαντασίας. Η "μυθολογία" που υποτίθεται οτι χτίζει αφήνει πολλά κενά, τα οποία αφήνουν τα περισσότερα στη φαντασία του θεατή ή παρασέρνονται απο τον καταιγισμό ευτράπελων, ανατροπών, καταδιώξεων και θεαματικής δράσης.
Κάτι που εκτίμησα και με εντυπωσίασε απο την πρώτη στιγμή στην ταινία είναι το πώς ο Besson "παίζει" με την ταινία και το κοινό, ανατρέποντας οτιδήποτε θα περιμέναμε. Για παράδειγμα η θεαματική καταδίωξη με τα ιπτάμενα οχήματα μέσα στη φουτουριστική μεγαλούπολη, συνοδεύεται απο ένα γρήγορο ανατολίτικο (Ινδικό? Αραβικό?) σκοπό. Το Τέλειο Ον, όπως το υποδύεται η Μίλα Γιόβοβιτς, έχει τη μορφή ενός φοβισμένου άγριου κοριτσιού που για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δεν μιλάει καν Αγγλικά. Ο Ντάλας είναι ο μόνος "κανονικός" άνθρωπος της ταινίας αφού όλοι οι υπόλοιποι άντρες είναι θηλυπρεπείς, ανόητοι, γκαφατζήδες, δειλοί ή απλά απαθείς κομπάρσοι. Όσο δε για τους δυο πρωταγωνιστές, τον "ήρωα" Ντάλας και τον "κακό" Ζοργκ, σε αντίθεση με ό,τι είθισται σε τέτοιες ταινίες, δε γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου: ενώ οι πράξεις και των δυο καθορίζουν τα γεγονότα, οι ίδιοι βρίσκονται στον ίδιο χώρο μόνο για λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου, χωρίς να συναντηθούν ή να επικοινωνήσουν ποτέ!!
Trailer
