π (1998)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: π
Έτος παραγωγής: 1998
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Σενάριο: Darren Aronofsky
Ηθοποιοί: Sean Gullette, Mark Margolis, Ben Shenkman ...
Πρωτότυπη μουσική: Clint Mansell
imdb

Πλοκή
Κεντρικός ήρωας είναι ο Μαξ που κάπου στην αρχή μας εξηγεί: «Όταν ήμουν παιδί η μητέρα μου μού είπε να μην κοιτάζω κατάματα τον ήλιο. Έτσι, μια φορά που ήμουν στα έξι, το έκανα! Οι γιατροί δεν μπορούσαν να πουν αν θα ξανάβρισκα την όρασή μου. Ήμουν τρομοκρατημένος, μόνος στο σκοτάδι. Σιγά-σιγά, το φως τής μέρας πέρασε μέσα από τους επιδέσμους και να που μπορούσα να δω. Όμως κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Εκείνη την ημέρα είχα τον πρώτο μου πονοκέφαλο!»

Και πράγματι, ο Μαξ βασανίζεται από απάνθρωπες ημικρανίες που τον ρίχνουν κάτω και τον κάνουν να ουρλιάζει και να σφαδάζει παρά τις ενέσεις και τα χάπια που καταπίνει. Όμως έχει κι ένα πολύ ιδιαίτερο χάρισμα: μια ανεπτυγμένη αντίληψη για τους αριθμούς και κατ’ επέκταση τα μαθηματικά. Μπορεί και κάνει, για παράδειγμα, με το μυαλό του δύσκολες πράξεις μέσα σε δευτερόλεπτα.

Παράλληλα ψάχνει να εξηγήσει τον κόσμο μέσα από τα μαθηματικά και, κάπως πιο πρακτικά, να κάνει προβλέψεις για το χρηματιστήριο. Και όπως θα διαπιστώσουμε, κάποιοι εξωγενείς παράγοντες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις εξαιρετικές ικανότητες τού Μαξ.


Άποψη
Η ταινία ασπρόμαυρη, με χοντρό κόκκο και με μεγάλη αντίθεση (κόντραστ) έχει μια πολύ ιδιαίτερη αισθητική. Η ιστορία αγγίζει πολύ ενδιαφέροντα θέματα όπως την αναζήτηση μοτίβων στην φύση (δεν γίνεται όμως κάποια αναφορά στα φράκταλ), την προσέγγιση τής πραγματικότητας που μας περιβάλει μέσα από τα μαθηματικά και την αναζήτηση τού θεού μέσα από τους αριθμούς (με την Καμπάλα)



Καλοφτιαγμένη, ιδιαίτερη, με αριστοτεχνική σκηνοθεσία και πολύ καλή μουσική επένδυση από τον Κλιντ Μάνσελ. Όποιος ψάχνει για ασυνήθιστο κινηματογράφο μπορεί να βρει εδώ κάτι που θα του αρέσει.

Ο Ντάρεν Αρονόφσκη είναι ένας σκηνοθέτης που παράγει λίγο και καλό σινεμά και προσωπικά μού ταιριάζει.

Τρέιλερ

[Πολύνιους]

Εμένα πάλι ο Aronofsky δεν μου ταιριάζει καθόλου, αλλά το π μου αρέσει και το εκτιμώ, κυρίως λόγω φωτογραφίας. Όταν το είδα στο γυμνάσιο, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ταινία με τόσο πειραγμένη φωτογραφία και όμως δεν δυσκολεύτηκα σχεδόν καθόλου - κάτι που για 'μένα δείχνει πόσο καλή δουλειά είναι. Κατά τ' άλλα, η ιστορία δεν με έπεισε για κάποιο λόγο, οι ήχοι όταν τον έπιανε πονοκέφαλος απ' ό,τι θυμάμαι, ήταν ένα στοιχείο με φουλ ένταση, που με άγχωσε με τον τρόπο του Αρονόφσκι που δεν μ' αρέσει καθόλου, αλλά σε γενικές γραμμές την είχα φχαριστηθεί σαν ταινία κ τη θυμάμαι ακόμη αρκετά καθαρά.

[Βάγγυ]

Τα δικά μου σχόλια λοιπόν. Μόλις είδα το Π και ίσως δεν πρέπει να σχολιάσω τόσο σύντομα γιατί ακόμη την επεξεργάζομαι, κακά τα ψέματα δεν ήταν "εύκολη" ταινία. Δεν ξέρω ακόμη αν μου άρεσε ή όχι αλλά σίγουρα θα μου μείνει. Μου άρεσε πολύ το γεγονός πως ήταν ασπρόμαυρη και πως στη μεγαλύτερη διάρκεια της, καλυπτόταν από ένα μουσικό background. Ένα σημείο πραγματικά μου την έδωσε στα νεύρα

το σημείο που τον έπαιρναν τηλέφωνο και δεν το σήκωνε και επί ένα 2λεπτο ακουγόταν αυτό το αποκρουστικό -για μένα- παλιομοδιτικο "ντρινννν"

Θεωρώ πως είναι μια αξιόλογη ταινία που δεν μπορείς να την κατανοήσεις πλήρως με μία προβολή, αλλά που δύσκολα αποφασίζεις να τη βάλεις και για δεύτερη. Πάντως χαίρομαι που μου προτάθηκε γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τη μάθω, είναι τόσο μικρός ο τίτλος που δυσκολευτηκα να τη βρω.

[Στιλλ Ιλλ]

Αψογο το ντεμπουτο του του Darren Aronofsky και υποκλινομαι για μια ακομα φορα στον Clint Mansell που τον λατρεψα στο Μαυρο Κυκνο. Πραγματικα η πιο πληρης οπτικοακουστικη εμπειρια που εχω βιωσει και συναισθηματικη προσεγμενο και στην τελευταια λεπτομερεια.