Τίτλος: The Postman
Ελληνικός τίτλος: Ανάμεσα Σε Δύο Κόσμους
Έτος παραγωγής: 1997
Σκηνοθεσία: Kevin Costner
Σενάριο: Eric Roth, Brian Helgeland
Ηθοποιοί: Kevin Costner, Olivia Williams, Will Paton…
Πρωτότυπη μουσική: James Newton Howard
Διάρκεια: 177΄
Υπόθεση
Στο "μελλοντικό" 2013, η ανθρωπότητα έχει περάσει απο ενα καταστροφικο πολεμο. Η κοινωνια εχει καταρρευση και η Αμερική έχει κατακερματιστεί σε σκηνικό φαρ-ουεστ, χωρις νομους και κρατος: οι ανθρωποι εχουν συγκεντρωθει σε απομονωμενες πολεις-κρατη στις οποιες απολυτη αρχη ειναι ο σεριφης, και ενδιαμεσα περιπλανώμενοι ταξιδιωτες, ληστές και συμμορίες. Η μεγαλύτερη δύναμη ισχύος σε αυτό τον κόσμο ειναι καποιοι παρανοικοι πολεμαρχοι που συγκεντρωνουν παραστρατιωτικες δυναμεις και καταδυναστευουν τις πολεις-κρατη. Μια απο αυτες τις νεοφασιστικες "αίρεσεις" ειναι οι Χολνιστές του παρανοικου στρατηγού Βηθλεέμ (Γουιλ Πάτον). Ενας απο τους δυστυχους που "στρατολογει" αναγκαστικά, ειναι ενας πλανόδιος ηθοποιός (Κόστνερ) που εβγαζε το ψωμι του παίζοντας μονομελείς παραστασεις του Σέκσπηρ. Εν τέλει ο πλανόδιος ηθοποιος δραπετεύει απο το στρατόπεδο.
Στην πρώτη νύχτα που περνάει έξω απο το στρατόπεδο, βρισκει καταφυγιο σε ενα κατεστραμενο ταχυδρομικο τζιπ και κοιμαται διπλα στο σκελετο ενος νεκρου ταχυδρομου. Παιρνοντας τη στολή και το σάκο του, ζητά φιλοξενία σε μια πολη, ισχυριζομενος οτι ανηκει στην Ταχυδρομικη Υπηρεσια των Νεων ΗΠΑ. Αφου μοιραζει φακελους, τους εξηγει οτι ο νεος προεδρος ειναι ο Ριτσαρντ Σταρκι και οτι τα πράγματα "πανε απο το καλο στο καλύτερο" (αναφορα στους Μπιτλς και τον Ρινγκο Σταρ). Αθελα του, απο αυτο το ψεμα, δημιουργει εκ του μηδενος μια ταχυδρομικη υπηρεσια που αποκτα ενθουσιωδη νεα μελη που ορκιζονται τον ορκο του ταχυδρομου, αποκαθιστα την επικοινωνια μεταξυ των πολεων, ενω δημιουργει την ψευδαισθηση στους ανθρωπους οτι ανηκουν σε ενα οργανωμενο κρατος. Αυτο φυσικα δεν αρεσει καθολου στον Βηθλεεμ και το καθεστως του, που κηρύσσει πολεμο εναντιον του Ταχυδρόμου. Αλλα ο Ταχυδρομος δεν ειναι πλεον ο ανισχυρος γυρολογος που ηταν στην αρχη.
Άποψη
Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο του David Brin.
Η ταινια ειναι η δευτερη μετα-αποκαλυπτικη αποπειρα του Κεβιν Κοστνερ μετα τον Υδατινο Κοσμο, και εδω ειναι παραγωγος, σκηνοθετης, και πρωταγωνιστης. Μια ομοιοτητα ειναι οτι και οι δυο ηταν παταγωδεις αποτυχιες. Ο Postman ειχε θαφτει απο τους κριτικους, ηταν εισπρακτικη αποτυχια, ενω "κερδισε" και 3 Χρυσα Βατομουρα.
Μια αλλη παραξενη ομοιοτητα μεταξυ των δυο ταινιων ειναι οτι και στις δυο ο πρωταγωνιστης δεν εχει ονομα. Πραγματι, πουθενα ο πρωταγωνιστης δε συστηνεται, κανενας δεν ρωταει πώς τον λενε, ενω απευθυνονται και αναφερονται σε αυτον ως ο ταχυδρομος. Προσωπικα το βρισκω σαν ενα πολυ ενδιαφερον και αστειο ευρημα, ποσο μαλλον ενω μιλαμε για πρωταγωνιστη. Στο βιβλιο, πάντως, το ονομα του ειναι Gordon Krantz
Δεν μπορω να εξηγησω την τοσο μεγαλη της αποτυχια. Θεωρηθηκε ομως υπερπατριωτική και πολυ cheesy, με αργες σκηνες που ειχαν σκοπο να δημιουργησουν συναισθηματικη ενταση και φτηνο πατριωτισμο. Οσον αφορα τις αποψεις των κριτικων, θα παραθεσω αυτην του συγχωρεμενου Rogert Ebert (με τον οποιο κατα 90% γενικως συμφωνω, και εκφραζει αποψεις καλυτερα απο μενα). Λεει για την ταινια οτι ειναι ενα καλοπροαιρετο αλλα προσποιητο παραμυθι, που απετυχε το σκοπο του. Αλλα ο κοσμος θα πρεπε να εκτιμησει την προσπαθεια.
Εγω οσες φορες την εχω πετυχει στην τηλεοραση, τη βρηκα μια χαρα διασκεδαστικη, και αγαπητη θα ελεγα, ταινια. Την πρωτη φορα που την ειδα, μου κρατησε συντροφια σε μια αβολη στιγμη και τη συμπαθησα. Μπαίνω στη θεση του μοναχικου πρωταγωνιστη (αν και ανωνυμος) μιας και βλεπουμε ολη την ταινια απο την οπτικη του γωνια. Νιωθω την αγωνια του για να αποδρασει ή να επιβιωσει και ολες τις αβολες καταστασεις. Η γκόμενα της ταινιας ειναι η πανεμορφη (τοτε) Olivia Williams που ειναι ερωτευσιμη και ο τυπος γυναικας που θα ηθελα να μπλεξω αν ημουν στη θεση του Ταχυδρομου.
Μπορει να μη ταυτιζομαι απολυτα με το κονσεπτ του αν υπαρχουν ΗΠΑ ή οχι, αλλα μη ξεχναμε ποιοι εφτιαξαν την ταινια και σε ποιους απευθυνεται. Αν βγαλουμε τον πατριωτισμο και τις "Νεες ΗΠΑ" μπορουμε να βαλουμε καποια αλλη ιδεα που μας ενωνει. Απολαμβανω την κλισε, αλλα λυτρωτικη πορεια της αφηγησης και των χαρακτηρων, το πως ο πρωταγωνιστης απο το μηδεν ωριμαζει και λυτρωνεται. Οι συγκινησιακες σκηνες, παροτι πομπωδεις και cheesy, θα ελεγα οτι λειτουργουν μια χαρα, και προσωπικα με αγγιζουν.
Μια ταινία ίσως κάπως αδέξια, αλλα ολο και κατι εχεις να κερδισεις απο αυτήν.
Τρέιλερ
