The Matrix (1999)

[Φαροφύλακας]

Μόλις αντιλήφθηκα πως καί οι δύο αδερφοί Γουατσόβσκη, που φτιάξανε το "Μάτριξ", έχουνε γυρίσει το φύλο τους τα τελευταία χρόνια κι είναι πια διεμφυλικοί. Αυτό εξηγεί ένα μπέρδεμα που είχα όταν κοιτούσα ποιος σκηνοθέτησε "Το πεπρωμένο της Τζούπιτερ" (2015).

Ομοίως, εάν επισκεφτείτε την imdb να δείτε ποιος σκηνοθέτησε το Μάτριξ, παρότι θα θυμάστε δυο κάγκουρες, τώρα θα δείτε πως η ταινία σκηνοθετήθηκε από τις Λάνα και Λίλλυ.

[Ξενέρωτας]

@Ιζι τελικα την ειδες την τριλογια;

@Φαρε, ουαου προσφατα νεα. Ηξερα για τον πρωτο. Αναρωτιεμαι τι μυγα τους τσιπησε στα γεραματα ασχετο, αλλα τι εννοεις "δυο καγκουρες"; Ρωταω επειδη δεν εχω καταλαβει με ποια εννοια χρησιμοποιει ο καθενας αυτον τον χαρακτηρισμο

Εγω ημουν απο τους λιγους που, ενω με εντυπωσιασε το τεχνικο και το αισθητικο κομματι, δεν εδωσα δεκαρα για το σεναριο και τα δηθεν φιλοσοφικα μηνυματα για τον εικονικο κοσμο. Ομολογω οτι μικρος ειχα μια αναλογη φοβια, οτι καποτε θα ξυπνουσα σε μια αλλη πραγματικοτητα και θα μαθαινα πως ο,τι ηξερα και ο,τι ειχα αγαπησει δεν υπηρξαν ποτέ, οποτε δεν με εντυπωσίασε. Ισα ισα δεν το χειριζεται καθολου καλα. Οταν ξυπνανε το Νιο, τον βλεπουμε να παθαινει σοκ, και μετα να ειναι μονος του σε ενα δωματιο. Δεν δινεται ομως καμια σημασια στο πως το δεχτηκε, αν λυπηθηκε για τους γονεις, τους φιλους και τον κοσμο που εχασε, η πως νιωθει τις καινουργιες του αισθησεις του πραγματικου κοσμου. Σιγουρα η ταινια αφορα αλλα πραγματα και οχι την "προσαρμογη" αλλα το θεωρησα μεγαλο κενο.

Η παλιοτερη ταινια Ολικη Επαναφορα με ειχε εντυπωσιασει πιο πολυ στο πως χειριζοταν παρομοια υπαρξαικα θεματα ταυτοτητας.

[Ίζι]

Όχι ρε συ, προσπάθησα αλλά δεν μου άρεσε η δεύτερη ταινία και δεν ενδιαφέρθηκα να δω την τρίτη

[Φαροφύλακας]

@Φαρε, ουαου προσφατα νεα. Ηξερα για τον πρωτο. Αναρωτιεμαι τι μυγα τους τσιπησε στα γεραματα ασχετο, αλλα τι εννοεις "δυο καγκουρες"; Ρωταω επειδη δεν εχω καταλαβει με ποια εννοια χρησιμοποιει ο καθενας αυτον τον χαρακτηρισμο

Από τους αδερφούς Γουακόβσκη είχα αυτήν την εικόνα:



Για την λέξη κάγκουρας βλέπω τώρα στο slang.gr την εξής περιγραφή: "Ο όρος πήρε και μια άλλη προέκταση για όποιον γενικά προσπαθεί να δείξει κάτι και θέλει να τραβήξει την προσοχή του κοινού με την οδήγηση, τη μόδα, το στυλ, τη συμπεριφορά του κλπ."

Και κάπως έτσι το έχω κι εγώ στο μυαλό μου.

Τώρα, όσον αφορά την αλλαγή φύλου, νομίζω πως είναι σημαντικό, έστω και στα γεράματα, να βγάλεις από μέσα σου κάτι τέτοιο και να γίνεις κάτι πιο κοντινό σε αυτό που νιώθεις ότι είσαι. Γενικότερα νιώθω μια συμπάθεια για τους διεμφυλικούς και κυρίως γιατί πιστεύω πως έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες στις σύγχρονες κοινωνίες. Και δεν μιλάω για τις αδερφές Γουακόβφσκη, οι οποίες είναι πετυχημένες και μάλλον φραγκάτες, αλλά για την καθημερινή τρανς που έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό αποκλεισμούς, ειδικά επαγκελματικούς, και σχεδόν αναπόφευκτα θα βρεθεί στο πεζοδρόμιο.

Ομολογω οτι μικρος ειχα μια αναλογη φοβια, οτι καποτε θα ξυπνουσα σε μια αλλη πραγματικοτητα και θα μαθαινα πως ο,τι ηξερα και ο,τι ειχα αγαπησει δεν υπηρξαν ποτέ, οποτε δεν με εντυπωσίασε. Ισα ισα δεν το χειριζεται καθολου καλα. Οταν ξυπνανε το Νιο, τον βλεπουμε να παθαινει σοκ, και μετα να ειναι μονος του σε ενα δωματιο. Δεν δινεται ομως καμια σημασια στο πως το δεχτηκε, αν λυπηθηκε για τους γονεις, τους φιλους και τον κοσμο που εχασε, η πως νιωθει τις καινουργιες του αισθησεις του πραγματικου κοσμου. Σιγουρα η ταινια αφορα αλλα πραγματα και οχι την "προσαρμογη" αλλα το θεωρησα μεγαλο κενο.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό που παρατηρηρείς και συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε κάτι τέτοιο σημείωσα κι εγώ πιο πάνω. Ο Νίο κι οι άλλοι παρουσιάζονται ρομποτικά ανέκφραστοι και δεν γίνεται κάποια ουσιαστική εμβάθυνση στον συναισθηματικό τους κόσμο (πέρα από το κάπως στοιχειώδες: πεθαίνεις; βγάζω στεναχώρια.)

Τώρα, όσο για την σκέψη πως ο κόσμος μας είναι εικονικός, είναι μια μάλλον σχετικά κοινή ιδέα.

[Στιλλ Ιλλ]

Εγω παντως τις προτιμω με τη νεα τους ταυτοτητα.Φαινονονται πολυ πιο ανετες τωρα

[Λορένα]

Ειδα την ταινια στην τηλεοραση, δηλ αρκετα χρονια αργοτερα απο την προβολη της στους κινηματογραφους, και αρα εχασα το υπερθεαμα που προσφερει η μεγαλη οθονη εναντι μιας μικρης.
Ακομη και ετσι ομως, με εντυπωσιασαν τα πλανα, και κυριως εκεινο που το ελικοπτερο πεφτει πανω στον ουρανοξυστη και δημιουργει κυκλους σαν την πετρα που πεφτει στο νερο. Ειδα δει οτι οι σκηνοθετες θελαν πολυ να βγει αυτο το αποτελεσμα και κοπιασαν για να το καταφερουν.

Η ιστορια ηταν ενδιαφερουσα ειχε αγωνια και περιπετεια. Οι ηθοποιοι που ηταν λιγομιλητοι, αγελαστοι και ακαμπτοι προσθεταν το κατιτις τους στην ταινια.

Μου αρεσε και ο Νιο και η Τρινιτυ και ο Μορφεας (οι επιλογες των ηθοποιων δηλ)

Δυστυχως θα συμφωνησω πως η επομενη ταινια δεν ηταν ανταξια της πρωτης, και την εφτασα περιπου στην μεση. Ουτε και θυμαμαι αν ειδα το τριτο μερος. Ισως καποια πλανα αν ποτε παιχτηκε στην τηλεοραση (γιατι κατι θυμαμαι)

[Νικόλας Δε Κιντ]

Όσοι αγάπησαν το Matrix βλέπουν την τριλογία σαν ένα έργο ή καλύτερα μια δημιουργία.

Για να έχει κανείς ολοκληρωμένη άποψη πάνω στην δημιουργία των αδελφών Γουατσόφσκι πρέπει να δει και τις 3.

Είναι σαν να δει κανείς μόνο το "Η συντροφιά του Δαχτυλιδιού" του Πίτερ Τζάκσον... Αν το δει κανείς μόνο του δεν βγάζει νόημα....
Έτσι και το Matrix...

[Ξενέρωτας]

Συμφωνω περι συνολικης εικονας, παντως το πρωτο Ματριξ, σε αντιθεση με τη Συντροφια, ειναι αυτοτελης ιστορια και λεει πολλα απο μονο του. Τουλαχιστον σε οσους πιστευουν οτι λεει κατι. Εγω ηλπιζα οτι οι συνεχειας θα εμβαθυναν την ιστορια και θα προσεθεταν παραπανω διαστασεις ή ανατροπές, κατι που δεν εγινε.

Η ιστορια με τον Αρχιτεκτονα δεν ηταν τοσο ανατροπη, αλλα μια εξηγηση για να γινει η μεγαλη μαχη.

Θυαμαι οτι οταν ειχε κυκλοφορησει η 2η ταινια, ειχε αφησει πολλα ερωτηματικα, και ακουγα και διαβαζα μπολικες συζητησεις και θεωριες για το τι θα γινοταν στην 3η. Τελικα η 3η ταινια ηταν πολυ πιο πεζη και ταπεινη σε σχεση με τις ανατροπες που ακουγονταν

[Μπιατριξ Κιντο]

Η πρωτη μου αρεσε, οι αλλες δυο οχι τοσο.
Για επιστημονικης φαντασιας ειναι πολυ καλη.
8/10