Fight Club (1999)

[Στιλλ Ιλλ]

Θα συμφωνησω με την Χηθκλιφ οτι δε χρειαζεται να εισαι αντρας για να νιωσεις την ταινια,μια χαρα ταυτιστηκα σε αρκετα σημεια περα απο το οτι θιγει ζητηματα που ειναι παντα επικαιρα

[Φαροφύλακας]

Ένας φίλος μού έλεγε μια φορά πως πήγε στο χωράφι και βρήκε τον γέρο πατέρα του να παλεύει με αυτόν που έχει το γειτονικό χωράφι, γέρος κι αυτός. Για την πλάκα. Στο Λύκειο βλέπω όλη μέρα τα αγόρια να χτυπιούνται και να επιτίθενται ο ένας στον άλλο, με δύναμη αλλά σαν παιχνίδι. Όπως βλέπω τα κορίτσια που είναι φίλες να χαϊδεύονται και να αγκαλιάζονται. Είναι πολύ χαρακτηριστική η διάκριση. Δεν νομίζω πως θα δω ποτέ κορίτσια να κλωτσάνε στο διάλειμμα η μία την άλλη με αληθινή δύναμη, γελώντας καλόκαρδα.

Άλλο: βλέπω σχεδόν σε όλες τις γυναίκες να λείπει παντελώς η αίσθηση του προσανατολισμού (δηλ. εντυπωσιάζομαι) όταν οι περισσότεροι άντρες την έχουν ξεκάθαρα πιο ανεπτυγμένη. Αληθινά το πιστεύω πως έχει να κάνει με την προϊστορία του φύλου που έβγαινε σε μακρινές διαδρομές για κυνήγι κι αναζήτηση κι έπειτα έπρεπε να βρει τον δρόμο πίσω, ενόσο οι γυναίκες κάθονταν και φύλαγαν την εστία.

Οι άντρες έχουμε μια εξωστρεφή σωματική ορμή κι "επιθετικότητα" τιθασευμένη από τον πολιτισμό. Αρχέγονα ένστικτα που καταπιέζονται: οργή, ρώμη, απερίσκεπτη τόλμη. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας.

Είμαι βέβαιος πως και σε μια γυναίκα μπορεί να αρέσει το Fight Club καθώς είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία και παίζει κι ο Μπραντ Πιτ. Απλά θα είναι για άλλους λόγους από εμένα και το φύλο μου.

[Στιλλ Ιλλ]

Μπορει η προιστορια του φυλου μας να ειναι διαφορετικη,αυτο δε σημαινει οτι δεν εχουμε και εμεις καταπιεσμενα τετοια αρχεγονα ενστικτα.Μαλιστα λογω παραδοσιακα του ρολου που ειχαμε εξ'αρχης στις κοινωνιες ειναι πιο καταπιεσμενα και εχουμε εξισου μεγαλη αναγκη να τα εκφρασουμε.Δεν ξερω για τα αλλα κοριτσακια αλλα πλακωνομουν πολυ οταν ημουν μικρη και ακομα δνε εχει στερεψει η επιθυμια μου να πλανωσω οποιον δω μπροστα μου

[Χήθκλιφ]

Ας μιλήσω λίγο παραπάνω για την δική μου σχέση με την ταινία...

Την είδα στον κινηματογράφο δίχως να την επιλέξω, για την ακρίβεια μου επιβλήθηκε από μια φίλη η οποία ενδιαφερόταν πράγματι για την παρουσία του Μπραντ Πιτ.

Ήμουν λοιπόν κάπως προκατειλημμένη και μάλλον άρρητα αποφασισμένη να μην μου αρέσει καθόλου. Πράγματι μέχρι την μέση της περίπου την έβλεπα μηχανικά χωρίς να εστιάζω ουσιαστικά στην υπόθεση (από αντιδραστικότητα πώς τα πάμε Χήθκλιφ; ) και ξαφνικά ήρθε η παράνοια και με τράβηξε μαζί της. Με θυμάμαι να ανακάθομαι απότομα στη θέση μου ενώ μέχρι πριν λίγο ήμουν παραδομένη στην βαρεμάρα μου, ένα βήμα πριν τον ύπνο. Δεν ξέρω πως να περιγράψω την εμπειρία - αποκάλυψη; Σαν μέχρι εκείνη την στιγμή να είχα δεμένο ένα μαντήλι στα μάτια μου το οποίο ξαφνικά λύθηκε και έπεσε. Από εκεί και έπειτα βρέθηκα να παρακολουθώ μαγεμένη βιώνοντας λόγω της πλήρους μεταστροφής ακόμα πιο έντονα τα φρενήρη συναισθήματα που γεννούσαν μέσα μου όσα εκτυλίσσονταν στην οθόνη.

Φεύγοντας από τον κινηματογράφο δεν μπορούσα να σταματήσω να την σκέφτομαι και να βγω από τον κόσμο της, έτσι την επόμενη πήγα να την ξαναδώ - μόνη αυτή τη φορά. Μα τι με είχε τυφλώσει τόσο στην πρώτη θέαση και αγνόησα το επίσης συναρπαστικό πρώτο μέρος της;! Τώρα έβλεπα πόσο υπέροχη ήταν συνολικά. Και πήγα να την ξαναδώ για τρίτη φορά μια εβδομάδα μετά.

Τι με γοήτευσε τόσο;

Ο διχασμός του πρωταγωνιστή με τον οποίο ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό. Ο αυτοεπιβεβλημένα καλός και ο απελευθερωτικά κακός. Η δύναμη αυτής της απελευθέρωσης, η δύναμη του να τα αλλάζεις όλα, τα πάντα. Να βάζεις φωτιά - μεταφορικά, που εδώ περισσότερο από οπουδήποτε ταιριάζει και κυριολεκτικά - και να τα βλέπεις να χάνονται, όσα σε κρατούσαν δέσμιο μέσα στην άμεση αλλά και συμβολική, πανίσχυρη ομορφιά της καύσης.

Οι ανυπέρβλητες ατάκες, η διακωμώδηση των πάντων και πάνω από όλα ο ανελέητος αυτοσαρκασμός. Ολόκληρη η ταινία βρίθει από σκηνές άξιες να απομονωθούν και να μπουν σε συλλογή και αυτή τη στιγμή δεν ξέρω για ποια άλλη θα μπορούσα να το πω αυτό.

Και φυσικά το χάος, ο μηδενισμός και η καταστροφή που αγγίζουν μια πολύ βαθιά πτυχή μου. Η τελευταία σκηνή με όλα - επιτέλους - να καταρρέουν και το «where is my mind» να την υπογραμμίζει είναι η Τελειότητα.

(και έχω αφήσει τόσα απ' έξω... ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω για τα υπόλοιπα).

[Νικόλας Δε Κιντ]

Δεν ξερω για τα αλλα κοριτσακια αλλα πλακωνομουν πολυ οταν ημουν μικρη και ακομα δνε εχει στερεψει η επιθυμια μου να πλανωσω οποιον δω μπροστα μου

Κάπου είναι ευδιάκριτο αυτό...

[Στιλλ Ιλλ]

Νικολα νομιζω μια χαρα συζητηση κανουμε και πιστεψε με σε πολυ ηρεμους τονους εχει διεξαχθει μεχρι στιγμης.Οι οποιεσδηποτε εκφρασεις προσδιδουν γλαφυροτητα στο υφος μου .Ειμαι αρκετα υπομονετικη και πρεπει να γινουν πολλα για να καταληξω να πλακωνομαι με καποιον.

[Έλλη Μ]

Είμαι βέβαιος πως και σε μια γυναίκα μπορεί να αρέσει το Fight Club καθώς είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία και παίζει κι ο Μπραντ Πιτ. Απλά θα είναι για άλλους λόγους από εμένα και το φύλο μου.

(!)
Για ποιους λόγους αρέσει σε εσενα (και στο φύλο σου) ;
Και ποιοι ειναι οι αντιστοιχοι για μια γυναικα, κατα τη γνωμη σου;




(σα να μου ρθε ενα ντε ζα βυ)

[Φαροφύλακας]

Μπορεί να αρέσει στον οποιοδήποτε, διότι είναι μια ωραία ταινία.

Ειδικά σε μια γυναίκα μπορεί να αρκεί και μόνο το σεξ απίλ των πρωταγωνιστών. Π.χ.:

Και μόνο που είναι ο Brad Pitt μέσα φτάνει

Και μόνο που είναι ο Edward Norton μέσα φτάνει!!!!

Το γιατί πιστεύω ένας άντρας βρίσκει σε αυτήν την ταινία κάτι πιο βαθύ προσωπικό το γράφω λίγο-πολύ στην ανάρτηση από την οποία παρέθεσες την κατακλείδα.

[Μια Μαίρη]

Νομίζω θα ήταν αδύνατο να μην αναρτήσω κάτι στο παρόν.
Το "Fight Club" το κατατάσσω άνετα στις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ. Αρχικά είχε ένα εξαιρετικό θέμα και πολλές από τις πλευρές του όπως η συσσωρευμένη οργή, η ανελεύθερη και τυραννική πραγματικότητα στην οποία υπακούμε τυφλά, το όπιο του υπερκαταναλωτισμού και οι νευρώσεις της σύγχρονης κοινωνίας είναι δεμένες με εντυπωσιακό τρόπο.
Από την άλλη πλευρά θα το παραδεχτώ: Μισώ τον Brad Pitt. Εντελώς. Αλλά σ αυτή την ταινία ήταν φοβερός όπως και η -αγαπημένη- H.B. Carter αλλά και ο ούτως ή άλλως εξαιρετικός E. Norton.
Νομίζω είναι η μοναδική ταινία που δεν θα γίνω αντιπαθητική πετώντας την κλασσική ατάκα "το βιβλίο ήταν καλύτερο" απλούστατα γιατί τόσο το ίδιο όσο και τη μεταφορά του τα αγάπησα για διαφορετικό λόγο.
Must-see.

[Χρήστος Π]

Εδώ είναι που στο χωριό μου λέμε... γουέλλ σαιντ!