Τίτλος: Gotcha!
Ελληνικός τίτλος: Ο Χορός των Κατασκόπων
Έτος παραγωγής: 1985
Σκηνοθεσία: Jeff Kanew
Σενάριο: Paul G. Hensler, Dan Gordon
Ηθοποιοί: Anthony Edwards, Linda Fiorentino, Jsu Garcia
Πρωτότυπη μουσική: Bill Conti
Διάρκεια: 101΄
Υπόθεση
Ο Τζόναθαν είναι φοιτητής και παίζει με φίλους ένα παιχνίδι, το Gotcha! («σ’ έπιασα») όπου κυνηγάνε να "σκοτώσουν" ο ένας τον άλλον με ψεύτικα πιστόλια. Με έναν φίλο επισκέπτονται πρώτη φορά το Παρίσι, όπου ο Τζόναθαν γνωρίζει την όμορφη κα γοητευτική Σάσα η οποία τον τραβά να επισκεφτούν το Ανατολικό Βερολίνο. Σύντομα ο άπειρος από ζωή Τζόναθαν θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα επικίνδυνο... χορό κατασκόπων.
Άποψη
Την ταινία την πρωτόδα τον καιρό που βγήκε, στο σινεμά, παιδί 13 χρονών τότε, και μου άρεσε πολύ. Ίσως υπάρχει μια ταύτιση, όταν είσαι ένα άπειρο από ζωή παιδί, με τον Τζόναθαν, κι έτσι βυθίζεσαι στην γοητεία του μυστήριου, της όμορφης ερωμένης, της καταδίωξης.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν την ξανάδα την ταινία μια-δυο φορές, την μία πρόσφατα μάλιστα, και με χαρά διαπίστωσα πως κρατάει για μένα την ομορφιά της. Ίσως, βέβαια, είναι κι ένα θέμα που αγαπώ: το μπλέξιμο κάποιου άσχετου ανθρώπου σε ένα ξένο μυστήριο όπου ενδεχομένως καταδιώκεται δίχως να ξέρει το γιατί.
Η ιστορία είναι πολύ όμορφα στημένη και μια-δυο απλοϊκότητες της πλοκής τις συγχωρείς εύκολα, αφού ούτως ή άλλως γνωρίζεις πως βλέπεις σινεμά του ’80 όπου όλα συμβαίνουν εύκολα αρκεί να γλιστράει η αφήγηση. Εκείνον τον καιρό, βέβαια, ο κόσμος ζούσε έναν παρατεταμένο Ψυχρό Πόλεμο (οι νεότεροι που μπορεί να μην γνωρίζουν τον όρο αξίζει να ψάξουν το λήμμα), δίχως να γνωρίζει πως αυτός σύντομα θα λάβαινε τέλος, κι η Γερμανία, και μαζί το Βερολίνο, ήταν χωρισμένα στα δύο: στο απολυταρχικό και κομουνιστικό ανατολικό και στο δυτικό.
Οι δύο πρωταγωνιστές πολύ ταιριαστοί στον ρόλο τους. Ο Anthony Edwards βγάζει όλη την απειρία του έφηβου που θέλει να γίνει άντρας κι η Linda Fiorentino είναι πανέμορφη, μυστηριώδης και σαγηνευτική.
Μια ταινία κυρίως για όποιον αγαπά το σινεμά του ’80.
Για όποιον θελήσει ένα επιδόρπιο μετά την ταινία, ιδού η Νικίτα του Έλτον Τζων, και για όποιον θελήσει περισσότερη ανατολικογερμανική απολυταρχία, σε διαφορετικό τύπο ταινίας, όμως, το πολύ καλό: Οι Ζωές των Άλλων.
Τρέιλερ
