Fright Night Part 2 (Νύχτα Τρόμου 2) (1988)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Fright Night Part 2
Ελληνικός τίτλος: Νύχτα Τρόμου 2
Έτος παραγωγής: 1988
Σκηνοθεσία: Tommy Lee Wallace
Σενάριο: Tim Metcalfe, Miguel Tejada-Flores, Tommy Lee Wallace, Tom Holland (χαρακτήρες)
Ηθοποιοί: William Ragsdale, Roddy McDowall, Julie Carmen, Traci Lind…
Πρωτότυπη μουσική: Brad Fiedel
Διάρκεια: 104΄


Υπόθεση
Ο Τσάρλη κάνει θεραπεία ώστε να πεισθεί πως τα βαμπίρ δεν υπάρχουν και όλη η προηγούμενη εμπειρία του ήταν φαντασιώσεις. Τότε κάνει την γνωριμία με μια σαγηνευτική καλλιτέχνιδα η οποία, δυστυχώς… είναι βαμπίρ.



Άποψη
Ένα θρίλερ με κωμικά στοιχεία και πολλή φρίκη, επάξια συνέχεια της πρώτης επιτυχημένης ταινίας στο ίδιο ύφος, φιλοσοφία κι αισθητική.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Roddy McDowall και William Ragsdale συνεχίζουν εδώ και αυτήν την φορά το σαγηνευτικό βαμπίρ είναι γυναίκα, η πανέμορφη λατίνα Τζούλη Κάρμεν.

Τα εφέ είναι κάπως φανταζί και όλη η αισθητική της ταινίας πολύ χαρακτηριστική της δεκαετίας του ’80, πράγμα που σήμερα μάλλον περιορίζει το κοινό της και εξού και τα δύο Fright Night (1985, 1988) βγήκανε σε ριμέικ (2011, 2013), δυστυχώς όμως, μάλλον κατά πολύ υποδεέστερα.

Το σάουντρακ κι αυτό χαρακτηριστικό του '80, με ένα πολύ όμορφο και χαρακτηριστικό θέμα.

Ταινία μόνο για όποιον ξέρει ακριβώς τί πάει να δει.

Τρέιλερ

[Νικόλας Δε Κιντ]

Το πρώτο Fright Night το είχαμε δει σε "συνθέαση" με τους συμμαθητές μου στο δημοτικό. Από τότε με έχει στοιχειώσει η φιγούρα του βρυκόλακα που τον καλέις σπίτι...

Έτσι λοιπόν σαν φαν της συγκεκριμένης "αθωας" δεκαετίας μπορώ να πω πως το χιουμοριστικό στοιχείο και το βαμπιρικό στοιχείο κάνουν και την συγκεκριμένη ταινία ένα απολαυστικό 2ώρο...

[Χήθκλιφ]

Ήμουν μικρή, είχα όμως ήδη δει μερικές βαμπιρικές ταινίες - ένα θέμα που με έθελγε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου - κυρίως με πρωταγωνιστή τον «αρχιβρικόλακα» κόμη Δράκουλα, όταν ήρθα σε επαφή με την σκοτεινή γοητεία της συγκεκριμένης... Ό,τι ήταν μέχρι τότε ένα πρώιμο, μη συνειδητοποιημένο ενδιαφέρον για τους βρικόλακες, εδραιώθηκε και έγινε ο εμμονικός θαυμασμός μου για αυτά τα πανέμορφα, αγέραστα και επικίνδυνα πλάσματα που βρίσκω ακαταμάχητα σαγηνευτικά.

Η εικόνα της αινιγματικής Ρετζίν και της αλλόκοτης ακολουθίας της με μάγεψε (βασικά μπορούμε άνετα να παραλείψουμε τους δυο χοντροκομμένους τύπους αριστερά και να επικεντρωθούμε στα αιθέρια όντα δεξιά)



πολλά χρόνια πριν την Μίριαμ και έκτοτε τα βαμπίρ για εμένα είναι κάπως έτσι, παγερά όμορφα, υπέρ-κομψά και αριστοκρατικά όμως θανάσιμα (και μόνο έτσι τα θέλω).

Η σκηνή του χορού ήταν η αγαπημένη μου (μάλλον όλες οι σκηνές στο πάρτι). Εκεί εκφράστηκε στο απόλυτο το μυστήριο και η σαγήνη τους.



Ενώ ακόμη δεν έχω κατασταλάξει στο ποιος από τους δύο μου αρέσει περισσότερο, η μοιραία Ρετζίν ή ο απροσπέλαστος Μπελ (που τώρα παρατηρώ πως μοιράζεται ομοιότητες στο βλέμμα με την Μαρλέν Ντίτριχ μου!)

[Μπιατριξ Κιντο]

To 1 ηταν (πολυ) καλυτερο πιστευω. Στο 1 θα εβαζα ανετα ενα 8αρι, στο 2 θα εβαζα ενα 6... δεν τρελαθηκα...