Clue (Στα Ίχνη του Μυστηρίου) (1985)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Clue
Ελληνικός τίτλος:
Έτος παραγωγής: 1985
Σκηνοθεσία: Jonathan Lynn
Σενάριο: John Landis, Jonathan Lynn
Ηθοποιοί: Eileen Brennan, Tim Curry, Madeline Kahn…
Πρωτότυπη μουσική: John Morris
Διάρκεια: 94΄


Υπόθεση
Εφτά καλεσμένοι από έναν άγνωστο οικοδεσπότη, συμβρίσκονται σε ένα τεράστιο απομονωμένο αρχοντικό. Προσπαθούν να ανακαλύψουν ποιος τους έχει καλέσει και γιατί, όταν θα γίνουν μάρτυρες σε ένα έγκλημα που ζητάει κι αυτό την ερμηνεία του.



Άποψη
Το Clue είναι μια φαρσοκωμωδία με γρήγορους ρυθμούς, βασισμένη στο ομώνυμο επιτραπέζιο παιχνίδι. Το σενάριο είναι, βέβαια, κι αυτό μια φάρσα και κατά κάποιον τρόπο μια παρωδία των ιστορίων τύπου "βρες τον δολοφόνο".

Η ταινία διαδραματίζεται σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε ένα σπίτι με υπόπτους, εγκλήματα, καχύποπτες ματιές και διαλευκάνσεις. Πιστεύω πως πέρα από το επιτραπέζιο, το Clue ακουμπάει στο βιβλίο της Κρίστη "Δέκα Μικροί Νέγροι" και βασίζεται ακόμα περισσότερο στην ταινία "Murder by Death" (1976), επίσης παρωδία, με την οποία μοιράζεται θέμα, στήσιμο, αφήγηση κι αισθητική.

Η ταινία προβλήθηκε στις αίθουσες με τρία διαφορετικά κλεισίματα δηλ. διαφορετικό τέλος σε κάθε αίθουσα αν και το τρικ ίσως δεν κατάφερε να κάνει την προσδοκώμενη αίσθηση, κρίνοντας από τα σχετικά περιορισμένα εισιτήρια που έκοψε. Σήμερα το DVD τα περιλαμβάνει καί τα τρία κλεισίματα.

Οι ηθοποιοί εκπληρώνουν επάξια τους ρόλους της φάρσας κι είναι παρμένοι από το δοχείο των καλών δευτεραγωνιστών με δική μου αγαπημένη την Lesley Ann Warren την οποία, για κάποιον ανεξήγητο ρόλο, σε ταινίες εκείνης της εποχής δεν χορταίνω να την βλέπω.

Τρέιλερ

[Χήθκλιφ]

Περίμενε πάνω από δύο χρόνια την σειρά της στην λίστα μου αλλά δεν έπαιρνα την απόφαση να τη δω. Η παρουσίαση της εδώ με ώθησε να κάνω επιτέλους το βήμα λέγοντας στον εαυτό μου "ή τώρα ή ποτέ"! Κατά το πρώτο τέταρτο ήμουν σίγουρη πως δεν μου αρέσει, ίσως από αντίδραση αλλά και επειδή την θεώρησα πανομοιότυπη με την "Murder by death" η οποία κάθε άλλο παρά με είχε ενθουσιάσει. Στην πορεία όμως έγινε συμπαθητική και αρκετά κωμική, κυρίως χάρη στην πολύ καλή ερμηνεία του Tim Curry που κατά τη γνώμη μου επισκιάζει τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Πέρα όμως από τον χαρακτήρα του Wadsworth, συμπάθησα πολύ και την 'μαύρη χήρα' ή αλλιώς κυρία White (Madeline Kahn).. φυσικά (!). Η μόνη που δεν με έπεισε καθόλου ήταν η Colleen Camp, ως κακέκτυπο Γαλλίδας. Χονδροειδώς άκομψη σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναικείες παρουσίες (παραβλέποντας ίσως την κυρία Peacock) κάτι που για Γαλλίδα είναι μάλλον ασύμβατο.

[Φαροφύλακας]

Το κριτήριο, κατά το κάστινγκ της υπηρέτριας, ήταν το μεγάλο στήθος (κάπου το διάβασα).

[Χήθκλιφ]

Μπορώ να το πιστέψω.. Αν και προσωπικά, μόνο τα καλλίγραμμα πόδια της μου τράβηξαν την προσοχή. Κάτι άσχετο, η Lesley Ann Warren εδώ μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό την Susan Sarandon όταν ήταν νεότερη, ιδίως στην ταινία "Οι Μάγισσες του Ίστγουικ".

[Βάγγυ]

Μόνο σε ντιβιντι θα μπορέσω να τη δω έ;

[Χήθκλιφ]

Τι εννοείς Βάγγυ;

[Φαροφύλακας]

Κάτι άσχετο, η Lesley Ann Warren εδώ μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό την Susan Sarandon

Ε λοιπόν, δεν έχεις άδικο. Φέρνει η μία στην άλλη. Κυρίως στα μάτια. Έχουν κι οι δυο αυτές τις, ας πούμε, "σακούλες" από κάτω που τους πάει πολύ.

[Χήθκλιφ]

(βέβαια η πρώτη έχει μια πυρετική ένταση στο βλέμμα ενώ η δεύτερη επιδεικνύει μια ματιά κενή - τουλάχιστον στην παρούσα φωτογραφία)

[Φαροφύλακας]

Τίποτα δεν ξεφεύγει από το μάτι σου. Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι το βλέμμα της Λέσλη, γενικότερα. Πάντως, υποπτεύομαι μεροληψία από την πλευρά σου (και επηρεασμό π.χ. από κανα The Hunger (1983) ).

[Χήθκλιφ]

Είναι επειδή μου αρέσουν τα μάτια, οι ματιές και τα βλέμματα

Αλλά όχι, δεν έχω επηρεαστεί από την αγαπημένη Hunger, εκεί για μένα υπήρχε μόνο η Ντενέβ με το απαράμιλλο στυλ και το ονειρεμένο σπίτι της.

Επιπλέον ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν να προτίμησε την Σαραντον από τον Μπάουι, θα μου πεις εκείνος γέρασε, σούφρωσε κτλ...

Απλώς όποτε βλέπω τη Σούζαν παρατηρώ πως αυτή η φλόγα στη ματιά δεν την εγκαταλείπει, απ' όταν την πρωτοπρόσεξα στις Μάγισσες του Ίστγουικ, όπου ήταν ολόκληρη μια φωτιά (και δη κοκκινομάλλα - συμβολικό;) μέχρι και τώρα παρά την ηλικία της.