Blow Out (Ο Δολοφόνος του Μεσονυκτίου) (1981)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Blow Out
Ελληνικός τίτλος: Ο Δολοφόνος του Μεσονυκτίου
Έτος παραγωγής: 1981
Σκηνοθεσία: Brian De Palma
Σενάριο: Brian De Palma
Ηθοποιοί: John Travolta, Nancy Allen, John Lithgow…
Πρωτότυπη μουσική: Pino Donaggio
Διάρκεια: 107΄


Υπόθεση
Ένας ηχολήπτης ηχογραφεί νυχτερινούς ήχους όταν εκεί κοντά, μπροστά του, ένα αυτοκίνητο φεύγει από την πορεία του και πέφτει στο ποτάμι σκοτώνοντας τον οδηγό. Η ήχοι της σκηνής του ατυχήματος ηχογραφούνται στην πομπίνα, η οποία συνέχισε την εγγραφή. Την επόμενη μέρα, ο ηχολήπτης ακούγοντας προσεκτικά την ηχογράφηση, αρχίζει και πιστεύει πως τελικά δεν πρόκειται για ατύχημα.



Άποψη
Ένα θρίλερ μυστηρίου σε χιτσκοκικά πρότυπα αγωνίας από τον Μπράιαν Ντε Πάλμα.

Είναι προφανές πως η ιστορία βασίζεται στο Blow Up (1966) κι υποθέτω πως η επιλογή του συγγενικού τίτλου αποτελεί παραδοχή της έμπνευσης και φόρο τιμής στην ταινία του Αντωνιόνη. Επίσης, όλο το θέμα της ηχητικής παρακολούθησης κάπου φέρνει στο μυαλό το The Conversation (1974) του Κόπολα και το πολιτικό θέμα κάπου ακουμπά στην δολοφονία του Κέντεντη.

Τα πρώτα λεπτά μας αφήνουν λίγο αμήχανους γιατί θεματικά και σκηνοθετικά είναι σαν να βλέπουμε ένα από τα πολλά φθηνά μπι-μούβι τρόμου εκείνης της εποχής. Όμως σύντομα λύνεται η ηθελημένη παρεξήγηση κι η ταινία παίρνει την κανονική της εκκίνηση. Ο Τζον Τραβόλτα στην χρυσή του εποχή, η Νάνση Άλεν πολύ καλή στον ρόλο της απλοϊκής κοπελίτσας και στον ρόλο του κακού ο μεγάλος δευτεραγωνιστής Τζων Λίθγκοου.

Η μουσική του Pino Donaggio ντύνει μελοδραματικά την ταινία, πράγμα που επιτείνεται στο τέλος. Ο ίδιος ο συνθέτης την θεωρεί μια από τις καλύτερες μουσικές που έχει γράψει.

Ας αναφερθεί κι η χαρακτηριστική χωρισμένη στα δύο εικόνα που βλέπουμε στα γράμματα των τίτλων αλλά κι έπειτα, χαρακτηριστικό που επιστρέφει σε ταινίες του Ντε Πάλμα. Η ταινία δεν ξεχώρισε θερίζοντας βραβεία όμως θεωρείται πια μια από τις κλασικές ταινίες και στην imdb σκοράρει ένα αξιοπρεπές 7,3. Γυρισμένη στο έμπα της δεκαετίας του ’80, έχει όλη την αισθητική και τα γνωρίσματα των θρίλερ μυστηρίου του ’70.

Τρέιλερ

[Ίζι]

Πολύ ωραία ταινία, ιδιαίτερα ατμοσφαιρική με αξέχαστη μουσική. Όταν είχα πρωτοδεί την Carrie (όπου παίζουν επίσης οι Τραβόλτα και Νάνσι Άλλεν) μ' έπιασε κάτι και είδα όλες τις ταινίες του ΝτεΠάλμα που είχε στο βίντεο κλαμπ και αγόρασα όσα soundtracks του Ντονάτζιο βρήκα. Οι αγαπημένες μου ήταν αυτή, το Body Double, το Dressed to Kill και το Raising Cain. Όμως μόνο την τελευταία θυμάμαι πια καλά, και διαπιστώνω τώρα με έκπληξη ότι έχει μόλις 5,9 στην imdb!

[Φαροφύλακας]

Η αλήθεια είναι, Ίζι, πως σε άλλες εποχές κι άλλες ηλικίες μάλλον είχαμε και διαφορετική πρόσληψη.

Προσωπικά, έχω μερικές επιφυλάξεις σε σημεία του σεναρίου και δυστυχώς, αυτά τα πραγματάκια μου βγάλαν μια δυσπιστία, κατά την θέαση και δεν μπόρεσε να με συνεπάρει η ταινία.

Τα βάζω εδώ (κρυμμένα), μόνο και μόνο για ενδεχόμενη κουβέντα, για όποιον έχει δει και θυμάται την ταινία.

α) Αυτός που έκανε την εικονοληψία μέσα στην νύχτα, από όσο κατάλαβα, απλά ήθελε να πάρει ένα πλάνο τον γερουσιαστή με την Σάλλη, ώστε να μπορεί έπειτα να τον εκβιάσει. Γιατί, λοιπόν, διάλεξε ένα πλάνο μέσα στην νύχτα, και μάλιστα ένα αυτοκίνητο σε κίνηση, όπου δεν θα φαινόταν ποια ήταν μέσα, και όχι ένα στατικό πλάνο ημέρας με φως, αγκαλιές, φιλιά κτλ.;

β) Μου φαίνεται απίθανη η σύμπτωση ένας ηχολήπτης και ένας εικονολήπτης, φίλοι κι οι δυο, να μαγνητοσκοπούν ανεξάρτητα την ίδια στιγμή, το ίδιο σημείο (έστω ο καθένας για δικούς του λόγους), δίχως, μάλιστα, να βλέπει ο ένας τον άλλον.

γ) Ο ψυχοπαθής στραγγάλιζε σε πολύ δημόσια σημεία, πράγμα που μου φαίνεται απίθανο: στον τηλεφωνικό θάλαμο μέσα στον σταθμό, μέσα στις τουαλέτες του σταθμού, (παραλίγο) στην στάση του μετρό, κι όλα αυτά το ένα μετά το άλλο. Αυτό πια δεν είναι κατά συρροή, αλλά κατά ριπάς. Όμως τόσο πια τον ήθελε η τύχη και δεν τύχαινε να τον πάρει χαμπάρι κανείς;

δ) Εάν στραγγάλιζε με αυτό το ψιλό σύρμα, η λογική λέει πως ο λαιμός θα κοβόταν (σίγουρα οι αρτηρίες) κι ο τόπος θα γέμιζε αίματα. Αυτό σχετικά καί με τον φόνο στις τουαλέτες, όπου η γυναίκα κρέμεται με όλο της βάρος, αλλά καί στον τελευταίο φόνο, όπου απλά φαίνεται λίγο μπογιατισμένος κόκκινος ο λαιμός. Βέβαια, αυτό το τελευταίο μπορεί να είναι και σκηνοθετική επιλογή: να αποφευχθεί η ασχήμια και απλά να σημειωθεί, σχεδόν συμβολικά, ο θάνατος.

ε) Κάτω στο μετρό, που πάει να την σκοτώσει, γιατί δεν ζητάει να πάρει πρώτα την ταινία, όπως κάνει αργότερα; Δηλ. θα την σκοτώσει και έπειτα θα ψάχνει να βρει στο πτώμα το ζητούμενο, το οποίο η άλλη ενδεχομένως δεν έχει φέρει;

[Στιλλ Ιλλ]

Μια απο αυτες τις μερες θα δω το blow up του Antonioni.Αξιζει η συγκεκριμενη ως ταινια ή προκειται για αντιγραφη ??

[Φαροφύλακας]

Δεν το λες κι αντιγραφή. Επίσης, αισθητικά αλλά κι αφηγηματικά διαφέρουν πολύ οι δυο ταινίες. Θεωρώ την ταινία του Αντωνιόνη πολύ καλύτερη. Στο Blow Out βρίσκω κενά στην πλοκή κι ένα φορτωμένο μελό τέλος.

Για τις επιρροές της ταινίες κράτα αυτό που έγραψα πιο πάνω:

Είναι προφανές πως η ιστορία βασίζεται στο Blow Up (1966) κι υποθέτω πως η επιλογή του συγγενικού τίτλου αποτελεί παραδοχή της έμπνευσης και φόρο τιμής στην ταινία του Αντωνιόνη. Επίσης, όλο το θέμα της ηχητικής παρακολούθησης κάπου φέρνει στο μυαλό το The Conversation (1974) του Κόπολα και το πολιτικό θέμα κάπου ακουμπά στην δολοφονία του Κέντεντη.

(που ίσως σε βγάλει και στο The Conversation )

[Στιλλ Ιλλ]

Μαλιστα ,μαλλον θα μεινω στο blow up και βλεπουμε για αυτη εδω.Την Συνομιλια την εχω δει και ειναι εξαιρετικη