Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)
- Μυρμηγκοφάγος
- βιντεοβάτης
- Αναρτήσεις: 820
- Εγγραφή: 27 Ιούν 2014, 23:38
Re: Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)
Σε ευχαριστώ πολύ Χήθκλιφ
- Νικόλας Δε Κιντ
- Ταινιοδύτης
- Αναρτήσεις: 1449
- Εγγραφή: 12 Οκτ 2014, 21:29
Re: Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)
Όπως είπα και στην άλλη διαδικτυακή γειτονιά μας, είδα πριν λίγο καιρό την συγκεκριμένη ταινία.
Πρώτα θα σταθώ στην ερμηνεία της Adjani... Απλά εκπληκτική!! Σαν δαιμονισμένη ψυχή δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις από την ερμηνεία της. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί...
Η σκηνοθεσία του Ζουλάφσκι απολαυστική. Σου αποτυπώνεται στο μυαλό θέλοντας και μη. Οι προεκτάσεις της ταινίας είναι πάρα πολλές και ο καθένας μπορεί να φτάσει μέχρι εκει που θέλει ή καλύτερα μέχρι εκεί που αντέχει...
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αλλά εμένα αυτός ο σκηνοθέτης μου θύμισε σε πολλά σημεία τον Μπουνιουέλ και το σουρεαλιστικό του σύμπαν...
Πολύ θα ήθελα να την συζητήσουμε τετ α τετ με την Χήθκλιφ και τον Φάρο. Έχω κάποια κενά αλλά νομίζω πως με μια καλή επανάληψη θα έχω λιγότερα!!!
8/10 από μενα
Πρώτα θα σταθώ στην ερμηνεία της Adjani... Απλά εκπληκτική!! Σαν δαιμονισμένη ψυχή δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις από την ερμηνεία της. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί...
Η σκηνοθεσία του Ζουλάφσκι απολαυστική. Σου αποτυπώνεται στο μυαλό θέλοντας και μη. Οι προεκτάσεις της ταινίας είναι πάρα πολλές και ο καθένας μπορεί να φτάσει μέχρι εκει που θέλει ή καλύτερα μέχρι εκεί που αντέχει...
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αλλά εμένα αυτός ο σκηνοθέτης μου θύμισε σε πολλά σημεία τον Μπουνιουέλ και το σουρεαλιστικό του σύμπαν...
Πολύ θα ήθελα να την συζητήσουμε τετ α τετ με την Χήθκλιφ και τον Φάρο. Έχω κάποια κενά αλλά νομίζω πως με μια καλή επανάληψη θα έχω λιγότερα!!!
8/10 από μενα
Excuse me... I dislike being touched... an Eastern prejudice
Re: Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)
Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε Δε Κιντ και θα χαρώ ακόμη περισσότερο να την συζητήσουμε - είναι άλλωστε, μαζί με άλλες τρεις «Ζουλαφσκικές», η αγαπημένη μου ταινία - Ελπίζω να δοθεί η ευκαιρία.
Αν θελήσεις να δεις κι άλλη δική του, επίτρεψε μου να σου προτείνω την "L'important C'est D'aimer \ Σημασία έχει να αγαπάς" (1975) που κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Ταινία που την βιώνεις. Πολύ απλή σε σχέση με την Possession αλλά πόσα χωράει μέσα στην απλότητα της... μία σκοτεινή άβυσσος συναισθημάτων.
(Χαρακτηριστικό είναι πως ο Κρίστοφερ Φρανκ, συγγραφέας του βιβλίου «Αμερικάνικη Νύχτα» στο οποίο βασίστηκε το σενάριο σχολίασε: «Δεν είναι το βιβλίο μου, αλλά είναι ένα Αριστούργημα»)
Καθώς και την «Mes Nuits Sont Plus Belles Que Vos Jours \ Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας» (1989)
που παρά τον κάπως γλυκανάλατο τίτλο, δεν είναι καθόλου γλυκανάλατη, αλλά βίαιη, σφοδρή, παθιασμένη και οδυνηρή όπως οι περισσότερες δημιουργίες του (υπάρχει και στο youtube).
Αν θελήσεις να δεις κι άλλη δική του, επίτρεψε μου να σου προτείνω την "L'important C'est D'aimer \ Σημασία έχει να αγαπάς" (1975) που κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Ταινία που την βιώνεις. Πολύ απλή σε σχέση με την Possession αλλά πόσα χωράει μέσα στην απλότητα της... μία σκοτεινή άβυσσος συναισθημάτων.
(Χαρακτηριστικό είναι πως ο Κρίστοφερ Φρανκ, συγγραφέας του βιβλίου «Αμερικάνικη Νύχτα» στο οποίο βασίστηκε το σενάριο σχολίασε: «Δεν είναι το βιβλίο μου, αλλά είναι ένα Αριστούργημα»)
Καθώς και την «Mes Nuits Sont Plus Belles Que Vos Jours \ Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας» (1989)
που παρά τον κάπως γλυκανάλατο τίτλο, δεν είναι καθόλου γλυκανάλατη, αλλά βίαιη, σφοδρή, παθιασμένη και οδυνηρή όπως οι περισσότερες δημιουργίες του (υπάρχει και στο youtube).
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."
Re: Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)
Είδα το possession (ήταν μια απ' τις ταινίες που δεν είχα καν ακούσει, αλλά την είχα "μπανίσει" εδώ στο φόρουμ), τα συναισθήματα που μου άφησε είναι ανάμεικτα. Και ενώ με τις υπερρεαλιστικές/σουρεαλιστικές ταινίες είμαι αρκετά επιφυλακτική, δε νομίζω ότι μου έφταιξε τόσο αυτό. Δεν τη βρήκα τόσο σουρεαλιστική, όσο "κουραστική". Και λέω κουραστική από την έντονη σύγχυση που έχουν οι δύο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες. Και εδώ έρχεται ο διχασμός μου.
Καταλήγω λοιπόν στο ότι η ταινία με "κούρασε" πολύ, αλλά τη δικαιολογώ στο ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν θέλεις να βιώσεις αυτό που περιγράφει, σίγουρα πρέπει να σου είναι επίπονο και κουραστικό, όπως πραγματικά και είναι (είτε πρωταγωνιστείς σε μια τέτοια κατάσταση, είτε βρίσκεσαι στο άμεσο περιβάλλον).
Από κει και πέρα ο τρόπος ή οι συμβολισμοί που θα επιλέξει ένας δημιουργός για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα ή το είδος και το ύφος με το οποίο θέλει να παρακολουθήσει μια τέτοια αφήγηση ο κάθε θεατής, είναι θέμα προτιμήσεων και τι εκφράζει τον καθένα / ταιριάζει στον καθένα.
Καταλήγω λοιπόν στο ότι η ταινία με "κούρασε" πολύ, αλλά τη δικαιολογώ στο ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν θέλεις να βιώσεις αυτό που περιγράφει, σίγουρα πρέπει να σου είναι επίπονο και κουραστικό, όπως πραγματικά και είναι (είτε πρωταγωνιστείς σε μια τέτοια κατάσταση, είτε βρίσκεσαι στο άμεσο περιβάλλον).
Από κει και πέρα ο τρόπος ή οι συμβολισμοί που θα επιλέξει ένας δημιουργός για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα ή το είδος και το ύφος με το οποίο θέλει να παρακολουθήσει μια τέτοια αφήγηση ο κάθε θεατής, είναι θέμα προτιμήσεων και τι εκφράζει τον καθένα / ταιριάζει στον καθένα.
Re: Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)
Είδα την ταινία. Τόσο καιρό την έψαχνα. Δεν είδα όλα τα σχόλια των παιδιών. Θα το κάνω κάποια στιγμή με την ησυχία μου. Είδα και το σχόλιο της Χηθκλιφ για την έκφραση green with envy, και έκανα έναν άκυρο συνειρμό στον Λεβιάθαν. Ίσως φταίνε οι αναφορές στη θρησκεία που είχε η ταινία ή το παράδοξο με το τέρας με τα πράσινα μάτια.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων συμφωνώ με αυτό που ήδη ειπώθηκε σχετικά με τη διάβρωση ενός έγγαμου βίου ή μιας σχέσης σχεδόν τοξικής. Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να παραβλέψω τα σημάδια σχιζοφρένειας που παρουσιάζει η Άννα.
Επιθετικότητα, τάσεις αυτοκτονίας (βλ. Σκηνή στην κουζίνα), απομόνωση (αλλαγή βάσης- δεν μένει πια με τον Μαρκ και το παιδί τους), απουσία συναισθημάτων (σε μια σκηνή επισκέπτεται τον Μαρκ και το παιδί τους και σε μια φάση ο Μαρκ της λέει να του δώσει πίσω ένα δαχτυλίδι και ένα ρολόι. Εκείνη του το δίνει, στη συνέχεια κάθεται δίπλα του και στην υστερική φάση που βρίσκεται του δηλώνει ότι δεν νιώθει τίποτα για κανέναν). Στην ίδια σκηνή εντομεταξύ με λύσσα φαίνεται να ξύνει το δέρμα της...ίσως και αυτό να είναι ένα από τα συμπτώματα[;] Επίσης, δεν ξέρω αν στα συμπτώματα είναι και το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνεται τον χρόνο (στην αρχή περίπου της ταινίας φαίνεται να αφήνει για ώρες ή για μέρες τον γιο της μόνο του)
Οπότε σε μια προσπάθεια ο Μαρκ να φέρει τις ισορροπίες στο πρόβλημα της Άννας και της σχέσης τους, τα κάνει χειρότερα [;]
Στις περισσότερες των περιπτώσεων συμφωνώ με αυτό που ήδη ειπώθηκε σχετικά με τη διάβρωση ενός έγγαμου βίου ή μιας σχέσης σχεδόν τοξικής. Παρ'όλα αυτά δεν μπορώ να παραβλέψω τα σημάδια σχιζοφρένειας που παρουσιάζει η Άννα.
Επιθετικότητα, τάσεις αυτοκτονίας (βλ. Σκηνή στην κουζίνα), απομόνωση (αλλαγή βάσης- δεν μένει πια με τον Μαρκ και το παιδί τους), απουσία συναισθημάτων (σε μια σκηνή επισκέπτεται τον Μαρκ και το παιδί τους και σε μια φάση ο Μαρκ της λέει να του δώσει πίσω ένα δαχτυλίδι και ένα ρολόι. Εκείνη του το δίνει, στη συνέχεια κάθεται δίπλα του και στην υστερική φάση που βρίσκεται του δηλώνει ότι δεν νιώθει τίποτα για κανέναν). Στην ίδια σκηνή εντομεταξύ με λύσσα φαίνεται να ξύνει το δέρμα της...ίσως και αυτό να είναι ένα από τα συμπτώματα[;] Επίσης, δεν ξέρω αν στα συμπτώματα είναι και το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνεται τον χρόνο (στην αρχή περίπου της ταινίας φαίνεται να αφήνει για ώρες ή για μέρες τον γιο της μόνο του)
Οπότε σε μια προσπάθεια ο Μαρκ να φέρει τις ισορροπίες στο πρόβλημα της Άννας και της σχέσης τους, τα κάνει χειρότερα [;]
"Μην παίρνετε ναρκωτικά...δεν φτάνουν για όλους" -Ο Τζίμης, ο Τζίμης και η Τζάνις
Ποιος είναι συνδεμένος
Χρήστες που περιηγούνται σε αυτό το φόρουμ: Δεν υπάρχουν εγγραμένοι χρήστες και 1 επισκέπτες