Possession (Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη) (1981)

[Χήθκλιφ]

Φαροφύλακα, δυστυχώς γνωρίζω ελάχιστα γαλλικά (ό,τι θυμάμαι από τα τρία χρόνια που τα διδάχτηκα στο λύκειο) όμως επειδή είναι κάτι που γενικότερα το σκέφτομαι, κράτησα την συνέντευξη ώστε να την κατοχυρώσω για μελλοντική μελέτη - σε ευχαριστώ για τον σύνδεσμο!

Μυρμηγκοφάγε, όπως έγραψα παραπάνω, αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε ταινία για μένα, αλλά ανήκει στο πάνθεον των εκλεκτών μου, των απόλυτα λατρεμένων μου. Το να αγαπώ μία ταινία σημαίνει κυρίως να την βιώνω, να την αισθάνομαι, ωστόσο, για να την αισθανθώ σημαίνει ότι την καταλαβαίνω. Εάν είναι ολότελα ξένη προς εμένα, εάν δεν την κατανοώ δεν μπορώ να την αγαπήσω, θα αρκεστώ να την θαυμάσω δίχως να με αγγίζει.

Η πρώτη επαφή μου με την «Possession» δεν ήταν αξιομνημόνευτη, ακριβώς επειδή παρέμεινε ξένη και απροσπέλαστη εν αντιθέσει προς την δεύτερη θέαση που ήταν μια «τραυματική αποκάλυψη» γιατί εκείνη την φορά την ένιωσα και με πόνεσε. Μπορεί η η ερμηνεία που έδωσα να μην ήρθε στο νου μου αυτολεξεί, όμως το νόημα που μου αποκαλύφθηκε κατά την προβολή ήταν ακριβώς το ίδιο.

[Βαλεντίν]

Τι κάνει την διαφορά ανάμεσα στο '"σινεμά των δημιουργών" και το "άλλο"; Η σκηνή που η Ατζανί δαιμονίζεται στο μετρό ενώ μουσική υπόκρουση είναι ένα γλυκό πιανάκι ,αυτό.Την είδα την ταινία και έπεται συνέχεια καθώς δεν έχω δεί άλλη του σκηνοθέτη. Διάβασα τους σχολιασμούς και κάποιες κριτικές πρίν την δώ. Αν άλλαξε αυτό το τι "αποκόμισα" βλέποντας την; Μπορεί να σκεφτόμουν ότι είδα μια καταπληκτική ψυχολογική ταινία τρόμου. Και μήπως δεν ήταν; Το λέει και η Ιζαμπέλ στην ταινία" I can't exist by myself because i'm afraid by myself, because i'm the maker of my own evil"

Υπαρξιακός τρόμος...Εξαιρετική.

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ,
σε ευχαριστώ για τη διευκρίνηση, μου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη στην προσπάθεια κατανόησης. Θα μπορούσα νομίζω να το συνοψίσω στο ότι σε σύγκριση με σένα που χωρίς κατανόηση δεν υπάρχει αγάπη, στη περίπτωση μου η κατανόηση εξαφανίζει τη μαγεία. Και μαγικές/ποιητικές είναι συνήθως ο ορισμός που χρησιμοποιώ για αυτές.

Αν δε σου είναι κόπος μου επιτρέπεις να σου κάνω μερικές επιπλέον ερωτήσεις;
Είναι σύνηθες για σένα τις ποιό αγαπημένες σου να τις αντιλαμβάνεσαι με τη δεύτερη θέαση; και έχεις κάποια κριτήρια με τα οποία επιλέγεις ποιές θα ξαναδείς; επίσης όταν την ξαναδείς και την κατανοήσεις, βάση φυσικά των δικών σου κριτηρίων, αλλά το νόημα δεν σε ικανοποιεί, παρότι η αρτιότητα και εφευρετικότητα του σε ενθουσιάζει, όπως σε ενθουσιάζουν και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της ταινίας, πως θα την αξιολογούσες; Δε θα ήθελα να σε βάλω σε κόπο να αρχίσεις να αναμοχλεύεις τις αγαπημένες σου ταινίες (για μένα αυτό θα ήταν ανυπόφορο). Με μια γενική, έστω και αόριστη αναφορά θεωρώ ότι θα καλύψεις την περιέργεια μου. Σε ευχαριστώ

[Χήθκλιφ]

Καταλαβαίνω πώς λειτουργεί για σένα, όμως στην δική μου περίπτωση η μαγεία σπινθηρίζει τη στιγμή της ταύτισης και με διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Αντίθετα η απομάγευση προκύπτει όταν κάτι με το οποίο πίστευα πως ταυτίζομαι αποδεικνύεται ανόμοιο - μοιάζει με προδοσία και ευτυχώς συμβαίνει σπάνια. Για να απαντήσω στις ερωτήσεις σου (κάτι που δεν είναι καθόλου κόπος) σχεδόν πάντα αντιλαμβάνομαι μία ταινία με την πρώτη θέαση, η δεύτερη ή και πολλαπλές ακόμα, ακολουθούν επειδή λαχταρώ να την ξαναζήσω, να καταδυθώ μέσα της, να αποτελέσω κομμάτι της ή να την κάνω κομμάτι του κόσμου μου - να την νιώσω δική μου... Όλα αυτά.

Είναι παράξενη η σχέση μου με τις ταινίες, παθιασμένη και εμμονοληπτική. Ξαναείδα την «Possession» περισσότερο από περιέργεια, δεν περίμενα πως θα βιώσω μια τόσο ανατρεπτική εμπειρία, αλλά ένιωθα πως υπήρχε μία εκκρεμότητα ανάμεσά μας, εξάλλου στο μεσοδιάστημα ο Ζουλάφσκι είχε ήδη αναχθεί σε αγαπημένο μου σκηνοθέτη, διαισθάνθηκα λοιπόν μια χαμένη δυνατότητα με αυτή την ταινία του. Μην παραβλέπεις το γεγονός πως την δεύτερη φορά είδα να εκτυλίσσεται μια σχεδόν διαφορετική ιστορία, τόσο αλλαγμένη ήταν με την αποκατάσταση των σκηνών που είχαν αφαιρεθεί, επιπλέον κι εγώ είχα αλλάξει. Είμαι όμως απόλυτη, αν λατρέψω μία ταινία δεν διαπραγματεύομαι αυτό που βίωσα, δύσκολα θα αλλάξω γνώμη με μία επόμενη θέαση εάν στην πρώτη την τοποθέτησα τόσο ψηλά - δεν μπερδεύω τον ενθουσιασμό με το πάθος.

Πάντως το να αναμοχλεύω, όπως λες, τις αγαπημένες μου ταινίες κάθε άλλο παρά ανυπόφορο είναι, μόνο να τις εγκλωβίζω σε περιορισμένες λίστες δεν αντέχω, κατά τα άλλα είμαι πολύ κτητική μαζί τους..!

[Φαροφύλακας]

Πάντως, Μυρμηγκοφάγε, να σημειώσω πως ενώ δεν έχεις το παραμικρό ενδιαφέρον να "κατανοήσεις" μια ταινία, έχεις ένα έντονο ενδιαφέρον να κατανοήσεις... αυτούς που τις κατανοούν.

δεν μπερδεύω τον ενθουσιασμό με το πάθος.

Α, να μια ενδιαφέρουσα έκφραση...

[Μυρμηγκοφάγος]

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η ανάρτηση Χήθκλιφ. Για αρχή πια είμαι πεπεισμένος για το γένος σου, το οποίο με δυσκόλευε ιδιαίτερα να αφομοιώσω, λόγω του ονόματος που χρησιμοποιείς

Επιπλέον συνειδητοποιώ ότι τη λέξη πάθος ποτέ δεν τη χρησιμοποιώ για να περιγράψω τη σχέση μου με μια ταινία και ξαφνικά αρχίζει και μου κάνει ένα κλικ ο λόγος που τις προσφωνούμε με διαφορετικά άρθρα. Χρησιμοποιώντας άρθρα αρσενικού, ή θηλυκού γένους, σου δίνεται η δυνατότητα να παθιαστείς μαζί τους, ενώ το ουδέτερο που χρησιμοποιώ τις κρατάει σε μια απόσταση.

Το τρίτο σημείο είναι ότι σε ζηλεύω για την βεβαιότητα σου. Εκεί που έχεις λαχτάρα εγώ έχω φόβο. Χωρίς να μπορώ να εντοπίσω πως κατέληξα να χειρίζομαι τις ταινίες κατά αυτό τον τρόπο, μπορώ αυτή τη στιγμή να αντιληφθώ ότι πολύ πιθανόν να είναι μια άμυνα απέναντι στον φόβο. Μη δίνοντας στις ταινίες νόημα, αφαιρούσα και αφαιρώ, τόσο καιρό, από τον ίδιο μου τον εαυτό, τη δυνατότητα αμφισβήτησης σε μια μεταγενέστερη περίοδο.

Φαροφύλακα, αυτή ήταν η απάντηση που ήμουν έτοιμος να σου δώσω, πριν σκεφτώ την απάντηση μου στην Χήθκλιφ.

Ίσως είναι οξύμωρο Φαροφύλακα, αλλά το δεύτερο δεν επιφέρει συνέπειες. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...

Αλλά όπως βλέπεις τελικά, καταλήγω να κατανοώ και τον εαυτό μου

Χήθκλιφ, μήπως θα είχες όρεξη να κάνεις μια αναφορά και σε μια προδοσία;

[Φαροφύλακας]

Σίγουρα είναι ωραία η κουβέντα. Γι' αυτό είμαστε άλλωστε εδώ.

Το ότι έχουμε αράξει και τα λέμε γύρω από το "Μία Γυναίκα Δαιμονισμένη", εμένα μου είναι πολύ ευχάριστο. Είναι από τα πράγματα που δεν θα μου τύχαιναν εύκολα σε παρέα εκτός του φόρουμ.

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε, προσωπικά χρησιμοποιώ το θηλυκό άρθρο επειδή έχω στο νου μου τη λέξη «ταινία» που εννοείται, όχι επειδή της προσδίδω μια έμφυλη ταυτότητα - το γνωρίζω επειδή αποτελεί συνειδητή επιλογή. Ίσως κι εσύ από τη μεριά σου να χρησιμοποιείς το ουδέτερο άρθρο επειδή ασυναίσθητα αναφέρεσαι στη λέξη «έργο» ή «φιλμ».

Ωστόσο αυτό που είπες για την απόσταση αλλά και η σύνδεση που έκανες μεταξύ πάθους και έμφυλων χαρακτηριστικών, πυροδότησαν τη σκέψη πως ίσως υπάρχει κάποια αντίστροφη αναλογία στον τρόπο που βιώνουμε το σινεμά και τη ζωή (;) Κρίνοντας από τον εαυτό μου, βλέπω πως επιθυμώ να διατηρώ αποστάσεις από τους ανθρώπους, ενώ με τις ταινίες (και την Τέχνη γενικότερα) θέλω οι αποστάσεις να καταλύονται ολοσχερώς. Ισχύει το αντίστροφο για σένα; Αν όχι, η θεωρία μου φυσικά καταρρέει!

Η αυτό - ανάλυση που κάνεις είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αν μου επιτρέπεις, θα πω απλώς ότι με το να κρατάς σε απόσταση μία ταινία για να μην χαθεί το μυστήριο και η μαγεία της, κατά κάποιο τρόπο κρατάς αποστάσεις και από τον εαυτό σου καθώς δεν του δίνεις την δυνατότητα να σε διαψεύσει.

[Μυρμηγκοφάγος]

Η συνειδητή απάντηση είναι ότι το χρησιμοποιώ κυρίως επειδή δεν μεταφράζω τους τίτλους και το ουδέτερο μου φαίνεται ποιό φυσικό σε αυτή τη περίπτωση. Αλλα δε μπορώ να μη παρατηρήσω ότι τίτλοι όπως μια γυναίκα δαιμονισμένη, ή ο καβγατζής, μου δίνουν μια ποιό οικεία αίσθηση, ίσως και λόγω του ότι ανήκουν στη μητρική μου γλώσσα. Όπως και να 'χει, μια υπόθεση ήταν, που όπως μαζί με ένα σωρό άλλες μάλλον δε θα έχει τη χαρά να βρει απάντηση.

Λειτουργώ αντίστοιχα με σένα διατηρώντας αποστάσεις με τους ανθρώπους και δε διαφέρω ούτε στην επιθυμία να καταλύσω την απόσταση που με χωρίζει από μια ταινία, με τον δικό μου, μάλλον ιδιόμορφο τρόπο. Αλλά σε σύγκριση με σένα, τη ταινία την αντιλαμβάνομαι νομίζω περισσότερο ως μέσο παρά αυτοσκοπό. Όταν υπάρχουν ταινίες που μου έχουν δημιουργήσει μια υπερβατικότητα, σαν να με βγάζουν από τον χωροχρόνο και τις παρακολουθώ σε μια κατάσταση ύπνωσης, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξω και να θυσιάσω τη πιθανότητα μιας αντίστοιχης εμπειρίας. Οπότε και θα συμφωνήσω απόλυτα με την τελευταία σου παράγραφο, αν και προσπαθώ να κρατάω μια χαραμάδα ανοιχτή, που τη συγκεκριμένη στιγμή έχει πάρει τη μορφή αυτής της συζήτησης. Θα ήμουν απαράδεκτος να σε έσερνα σε όλο αυτό χωρίς εξ' αρχής να υπήρχε ένα νόημα. Τώρα αν από αυτή τη χαραμάδα κάποια στιγμή μπει φως δε το ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζομαι χρόνο.

[Χήθκλιφ]

Αναλογία κατά το ήμισυ λοιπόν, όχι αντίστροφη κι έτσι απλά καταρρέει μία εξίσου απλή θεωρία!

Ήταν πάντως μία όμορφη και πιστεύω εποικοδομητική συζήτηση την οποία πραγματικά ευχαριστήθηκα!!