Santa Sangre (1989)

[Σινεφίλ]

Η ταινία υπήρξε για μένα μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία (κι είναι κάτι που δεν το περίμενα επουδενί). Το θέμα δύσκολο και αμφιλεγόμενο, μα από την άλλη τόσο καθημερινό και υπαρκτό. Μόλις εδώ διάβασα για την συγγένεια των δύο πρωταγωνιστών Φοινίκων και ήταν κάtι που με εντυπωσίασε εξαρχής. Όπως προείπατε, είναι μια μαγική αλληλουχία από εικόνες που στο πρόσωπο του Φοίνικα βρίσκουν την τέλεια ανθρώπινη έκφραση.

Αυτό που με καθήλωσε ήταν η πλαστικότητα των χεριών, τα οποία θεωρώ και τον κύριο πρωταγωνιστή της ταινίας. Η σκηνή με την οποία ξεκινάει η παράσταση της Κόντσα με τον γιο της, εκεί όπου τα χέρια παρουσιάζονται να χορεύουν μόνα τους (το ίδιο και στην αφίσα της παράστασής τους), είναι συγκλονιστική. Αυτά τα χέρια είχαν την δική τους αυτοτελή προσωπικότητα, λες και δεν ανήκαν σε κανέναν από τους δύο. Στον Φοίνικα ήταν απλά μέρος του σώματός του, μα όχι αποκλειστικά δικά του και η Κόντσα τα είχε δανεικά. Εάν μπορούσαν να παραβούν τους φυσικούν νόμους, νόμίζω θα είχαν πνίξει και τον ίδιο τον Φοίνικα για να απελευθερωθούν.

Οι σκηνές σπλάτερ ήταν σκληρές, μα όχι τόσο ώστε να μην μπορείς να τις παρακολουθήσεις.
Η πορεία από την τραγωδία στην κάθαρση είναι γεμάτη αίμα και έναν ασφυκτικό εσωτερικό σπαραγμό. Η τόση δραματικότητα και εκφραστική δεινότητα του Φοίνικα, που αντιπροσωπεύουν μια αέναη εσωτερική πάλη, έρχεται να καθαιρεθεί από μια στατική σχεδόν παρουσία που θα του φέρει την λύση.

Καταπληκτικό έργο τέχνης από την αρχή ως το τέλος.

[Φαροφύλακας]

Μου αρέσει όταν μέσα σε μια ταινία συναντήσω μια παράσταση πράγμα που συμβαίνει σε αρκετές ταινίες, τελικά.

Στην συγκεκριμένη μου άρεσε πολύ η παράσταση με τα χέρια, που αναφέρεις, Σινεφίλ, κι ειδικά το παράξενο οπτικό αποτέλεσμα που προσέδιδε η δυσαναλογία χεριών-προσώπου.

[Χήθκλιφ]

Το μόνο ψεγάδι που βρίσκω σχετίζεται με την μικρή και την μεγαλύτερη Άλμα οι οποίες θα μπορούσαν, με τεχνητά έστω μέσα, να έχουν ίδιο χρώμα ματιών! Αλλά μάλλον είναι ασήμαντο.

Ξαναβλέποντας πρόσφατα την λατρεμένη αυτή ταινία για πολλοστή φορά, εστίασα σε λεπτομέρειες και επανέρχομαι για να αποκαταστήσω την παραπάνω λανθασμένη παρατήρηση με την οποία την αδίκησα. Μολονότι τα μάτια την νεαρής Άλμα μοιάζουν σκούρα καστανά, σχεδόν μαύρα, σε κάποια στιγμή που η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο της, φαίνεται αρκετά καθαρά πως το χρώμα τους είναι μπλε - και μολονότι όχι γαλάζιο όπως του μεγαλύτερου εαυτού της, είναι ωστόσο μπλε και όχι μαύρο όπως τα είχα καταγράψει έως τώρα στο νου μου. Άλλωστε τα μάτια των παιδιών, όταν είναι μπλε ή πράσινα συχνά αλλάζουν χρώμα καθώς εκείνα μεγαλώνουν. Συνεπώς το μοναδικό ψεγάδι που της έβρισκα εξανεμίστηκε και πλέον για εμένα είναι αδιαφιλονίκητο αριστούργημα...

Και όπως συνήθως, με κάθε νέα θέαση αγαπημένων ταινιών παρατηρώ κάτι νέο, έτσι κι εδώ, αυτή την φορά στάθηκα στο σημείο όπου ο Φένιξ αλείφει τα πτώματα των γυναικών που έχει σκοτώσει με μια λευκή μπογιά. Αναρωτήθηκα τι να σημαίνει αυτή η πράξη, τι θα μπορούσε να συμβολίζει... και μια σκέψη μου ήταν πως λειτουργούσε ως μέσο εξαγνισμού καθώς η λευκή μπογιά ήταν συνδεδεμένη στον νου του με την Άλμα (το βαμμένο πρόσωπο της) και έτσι συμβόλιζε την αγνότητα που εκείνη αντιπροσώπευε για τον ίδιο, την αγνή αγάπη σε αντίθεση με την λαγνεία που πυροδότησαν οι υπόλοιπες γυναίκες και κατά κάποιον τρόπο γι' αυτό τις σκότωσε.

Η λαγνεία κατέστρεψε την οικογένεια του - η λαγνεία του πατέρα του για την γυναίκα με τα τατουάζ και της μητέρας του για τον άπιστο σύζυγο τους αφάνισε. Έτσι βάφοντας λευκά τα κορμιά που του ξύπνησαν τον λάγνο πόθο αποκαθιστούσε κάπως στο μυαλό του την απόσταση ανάμεσα σε αυτή την σωματική επιθυμία και την άσβεστη λαχτάρα της ψυχής του για την Άλμα... άλλωστε Άλμα σημαίνει ψυχή.