Beau Pere (Τώρα πια είμαι γυναίκα) (1981)

[Πολύνιους]

Τίτλος: Beau Pere
Ελληνικός τίτλος: Τώρα πια είμαι γυναίκα
Έτος παραγωγής: 1981
Σκηνοθέτης: Bertrand Blier
Σενάριο: Bertrand Blier (novel), Bertrand Blier
Ηθοποιοί: Patrick Dewaere, Ariel Besse


Υπόθεση
Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η 14χρονη Μαριόν ερωτεύεται τον όμορφο πατριό της, Ρεμί.

Άποψη
Ταινία που βλέπεται ευχάριστα, και, απ' όσες τουλάχιστον ταινίες έχω δει, θα την έβαζα θεματολογικά κι αισθητικά δίπλα στο L' amant, αν και χωρίς τόσο αισθησιακές σκηνές. Ο αισθησιασμός στο "Beau Pere" κατά βάση υπονοείται, αλλά το λίγο γυμνό που δείχνει, έχει αρκετή ένταση για την οποία άλλωστε φημίζεται ο αισθησιασμός στον γαλλικό κινηματογράφο.



Να πω την αλήθεια περίμενα ότι θα εμβάθυνε περισσότερο στην ψυχολογία των ηρώων, της μικρής Μαριόν και του όμορφου (πραγματικά όμορφου) Ρεμί, εντούτοις απλώς φαίνεται πως γουστάρονται: ο Ρεμί έχει μεγαλώσει την Μαριόν εδώ και 9 χρόνια, ο γάμος του καταρρέει, η μικρή ακούει απ' το δωμάτιο την μάνα της να φωνάζει απ' την ηδονή που της προκαλεί ο Ρεμί και έτσι ο Ρεμί της εξιτάρει την φαντασία και γίνεται γι' αυτήν αντικείμενο του πόθου. Ο Ρεμί απ' την άλλη, όταν πεθαίνει η γυναίκα του και μητέρα της Μαριόν, καταλήγει να έχει μια όμορφη κοπέλα πλάι του, η οποία κατά κάποιον τρόπο προσπαθεί να πάρει έναν συζυγικό ρόλο, και άρα του είναι δύσκολο να αντισταθεί.

Το πώς εξελίχθηκε και έληξε η ιστορία έγινε με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό κατά την γνώμη μου, ένας ωραίος αντισυμβατικός έρωτας, και μ' άρεσε το τέλος (η τελευταία σκηνή) το οποίο σκηνοθετικά εμένα μου φάνηκε πως είχε κάτι από θρίλερ.

Τρέιλερ

[Χήθκλιφ]

Περίμενα μια ταινία απαγορευμένου έρωτα και πάθους, στις οποίες ειδικεύεται ο αγαπημένος μου γαλλικός κινηματογράφος, όμως αποδείχτηκε ευχάριστα πιο περίπλοκη από αυτό και μου άρεσε πολύ.

Μολονότι δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις για το πώς και γιατί καταλήγουν οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες να έλκονται ξαφνικά ο ένας από τον άλλο (παρά τα οχτώ - ή εννιά, δεν είμαι σίγουρη - χρόνια που έζησαν στο ίδιο σπίτι, κατά τα οποία η σχέση τους ήταν μία σχέση γονέα - παιδιού) έχω την εντύπωση ότι αφήνει πολλά να εννοηθούν για την ψυχοσύνθεση τους και ιδίως του Ρεμί.

Επειδή αναφέρω αρκετά στοιχεία βασικά της υπόθεσης, όσα ακολουθούν είναι ίσως αποκαλυπτικά για όποιον δεν έχει δει την ταινία, οπότε ας μείνουν καλυμμένα.

Ο Ρεμί μου έδωσε την εντύπωση μιας βαθιά εξαρτημένης προσωπικότητας, με αρκετά στοιχεία που συνήθως χαρακτηρίζονται (λανθασμένα ή μη) ως θηλυκά. Η σκηνή στο ιατρείο (αν δεν κάνω λάθος) όπου βρίσκεται μαζί με τον Σαρλί, φυσικό πατέρα της Μαριόν και απαντώντας στο σαστισμένο ιατρό ποιος από τους δύο είναι ο πατέρας, λέει πως ο ίδιος είναι η μητέρα, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.. Πάνω απ' όλα όμως είναι ένα παιδί στο σώμα ενός ενηλίκου που έχει ανάγκη να στηριχθεί σε μια γυναίκα πιο σταθερή και λιγότερο ευάλωτη από τον ίδιο.

Στην αρχή το ρόλο αυτό κατέχει η σύζυγος του Σαρλότ, που δείχνει να είναι η προσγειωμένη στο γάμο τους κι εκείνη που βάζει τη δουλειά της πάνω από την οικογένεια (έχουμε συνηθίσει να ισχύει το αντίστροφο για μια γυναίκα) ενώ ο Ρεμί διεκδικεί απεγνωσμένα λίγη από την προσοχή της προσπαθώντας να περισώσει ό,τι μπορεί από τη σχέση τους που καταρρέει. Είναι γραπωμένος από πάνω της κι από τον γάμο τους αρνούμενος να δει την πραγματικότητα και να επιδιώξει κάτι καλύτερο για τον ίδιο, όπως για παράδειγμα να αφιερωθεί στην καριέρα του ως πιανίστας, που επίσης καταρρέει.

Μετά τον απρόσμενο θάνατο της βρίσκεται στην ίδια θέση με την Μαριόν, έχουν χάσει και οι δύο κατά κάποιο τρόπο την μητέρα τους και νιώθουν χαμένοι. Ο Ρεμί προσπαθεί να αναλάβει αυτόν τον ρόλο για την μικρή ενώ παράλληλα βλέπει σε εκείνη να επιζεί ένα κομμάτι της Σάρλοτ από την οποία αρνείται πεισματικά να απαγκιστρωθεί.

Ένας άνδρας στα τριάντα, όμορφος και ικανός θεωρητικά να διεκδικήσει μία καινούρια ζωή, ένα νέο ξεκίνημα, προτιμά να γίνει θετός πατέρας μιας δεκατετράχρονης.. ενώ όπως μαθαίνουμε, επέλεξε να μπει σε ένα γάμο και να μεγαλώσει ένα παιδί που δεν ήταν δικό του στην ηλικία των 22 ετών, όταν δηλαδή ο ίδιος ήταν υπερβολικά νέος για τέτοιου είδους δεσμευτικές αποφάσεις.

Ο Ρεμί λοιπόν λαχταρά την ασφάλεια και αυτή κυνηγάει ακόμη κι όταν αρχίζει να έλκεται από την Μαριόν μετά τις επίμονες προσπάθειες της να τον αποπλανήσει. Αναζητά σε εκείνη την ζεστασιά και την σιγουριά που έχασε με την απώλεια της συζύγου του ενώ η Μαριόν, που επιδεικνύει ιδιαίτερη ωριμότητα, γίνεται εν γνώσει της η ενήλικη στη σχέση τους, προσφέροντας αγάπη και ασφάλεια στον Ρεμί.

Η ηλεκτρισμένης έντασης σκηνή όπου εκείνος βρίσκεται σε σπίτι φίλων για τις γιορτές των Χριστουγέννων νιώθοντας δυστυχισμένος και μόνος ενώ δείχνει αξιοθρήνητος και όλα αλλάζουν διαμιάς με το τηλεφώνημα της Μαριόν, καθώς και η ακόλουθη της ερωτικής τους βραδιάς, όπου γεμάτος τύψεις απευθύνεται στη νεκρή Σάρλοτ λέγοντας πόσο του λείπει, είναι πολύ εύγλωττες.

Το γεγονός πως μόλις μπαίνει στη ζωή του μία ενήλικη γυναίκα (που δείχνει να είναι μεγαλύτερη του) πιανίστρια και η ίδια (επίσης με μία μικρή κόρη) την οποία θαυμάζει και δίπλα της νιώθει ασφαλής, επιλέγει να φύγει (παρά την αγάπη του για την Μαριόν) και να ζήσει στη σκιά της, τρεφόμενος από την δική της επιτυχία, εκεί όπου ο ίδιος απέτυχε, είναι κατά τη γνώμη μου η επανάληψη του ίδιου μοτίβου.

Κλείνοντας, όπως μοιάζει να υπονοεί η τελική σκηνή, λειτουργώντας ως ένα κλείσιμο του ματιού του σκηνοθέτη προς τους θεατές, ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί με την μικρή Ναταλί να ερωτεύεται με την σειρά της τον Ρεμί..

Πολύνιους, η ταινία μου θύμισε, κυρίως ως προς την ατμόσφαιρα, την επίσης γαλλική "Le Petit Amour" (1988), γνωστή και ως Kung-fu master. Είναι βέβαια πιο γυναικεία από την Beau Pere, ίσως όμως να σου αρέσει.