Τίτλος: Flesh and Blood
Ελληνικός τίτλος: Σάρκα και Αίμα
Έτος παραγωγής: 1985
Σκηνοθέτης: Paul Verhoeven
Σενάριο: Paul Verhoeven
Ηθοποιοί: Rutger Hauer, Tom Burlinson, Jennifer Jason Leigh, Ronald Lacey, Brion James
Υπόθεση
Η ταινία διαδραματίζεται στην Ευρώπη του 1501 αλλά χωρίς να αναφέρεται σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Υπάρχουν αρκετές αναφορές στην Ιταλία όπως κάποια ρούχα και ονόματα, άλλα με αναχρονισμούς που κάνουν το όλο σκηνικό αρκετά αφηρημένο.
Ο άρχοντας Αρνολφίνι, λοιπόν, έχει εκδιωχθεί από την πόλη του οπότε προσλαμβάνει μισθοφόρους να την επανακαταλαβει. Όταν όμως κάτι δεν πάει καλά, ένα τσούρμο απο τους μισθοφόρους συγκεντρώνεται γύρω απο τον Μάρτιν. Το τσούρμο είναι ένα παράξενο μωσαϊκό: μισθοφόροι, πόρνες, μια μητέρα με το γιο της, ένας Καρδινάλιος-ρεμάλι κλπ.
Τυχαία ανακαλύπτουν το άγαλμα του Αγίου Μαρτινου το οποίο ο Καρδινάλιος το εκλαμβάνει σαν θεϊκό σημάδι και τους συσπειρώνει γύρω από και τον Μάρτιν και τη λατρεία του Αγίου Μαρτίνου.
Άποψη
Ταινια του Πωλ Βερχόφεν, αργότερα σκηνοθέτη του Ρόμποκοπ, ο οποίος μάλλον έχει παράδοση σε σκληρές ταινίες, όπως είναι κι αυτή άλλωστε. Ενας απο τους πρωταγωνιστές ειναι ο Ρούντγκερ Χάουερ, ο οποιος είχε ξανασυνεργαστει με τον Βερχοφεν στο παρελθον. Η ωραία "μεσαιωνική" μουσική είναι του Βασίλη Πολυδούρη. Στο καστ βλέπουμε αρκετά γνωστά ονόματα της εποχής, όπως Ronald Lacey (Indiana Jones), Brion James (5ο Στοιχείο), Nancy Cartwright (Simpsons) κλπ
Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι πάρ' τον ένα και χτύπα τον άλλον. Το καλό και το κακό δεν διακρίνονται εύκολα, ούτε ο θεατής ταυτίζεται εύκολα με κάποιον από τους ήρωες. Σε μια ρομαντική ταινία θα περιμέναμε το βάρος να δίνεται στον "καλό" Στήβεν που επιχειρεί να σώσει την καλή του από τους "κακούς". Εδώ όμως ο χρόνος που δίνεται στους αντιήρωες είναι μεγαλύτερος. Αυτό, συν άλλες ανατροπές, κάνουν το θεατή να νιώθει ανάμεικτα συναισθήματα, αντιπάθεια και συμπάθεια για τον ίδιο χαρακτήρα. Αυτή είναι μια η ιδιαιτερότητα της ταινίας μου είχε κάνει εντύπωση ήδη από τότε που την πρωτοείδα παιδί.
Δε λείπουν και οι "καφρίλες", κι έτσι για παράδειγμα, οι πρωταγωνιστές ανταλλάσσουν το πρώτο τους φιλί κάτω από σαπισμένα πτώματα απαγχονισμένων, καθώς και η χρήση ενός τεμαχισμένου ζώου ως βιολογικού όπλου.
Κάτι άλλο που κάνει εντύπωση είναι πως το υπόβαθρο των χαρακτήρων δεν αποκαλύπτεται στην ταινία, δίνοντας έτσι την αίσθηση ότι αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Για παράδειγμα στο τσούρμο των ρεμαλιων έχουμε την Άννα με το γιο της Λιτλ Τζων, χωρίς να μας εξηγείται αν αυτή είναι χήρα, αν το παιδί είναι εξώγαμο, και πώς κατέληξαν εκεί. Δύο απο τους μισθοφόρους, Μιελ και ο Ορμπεκ είναι πάντα μαζί, και σε μια ερωτική σκηνή φαίνονται να αγγίζονται τρυφερά, υπονοώντας ότι είναι ομοφυλόφιλο ζευγάρι, χωρίς όμως να αναφέρεται κάτι παραπάνω. Άλλοι χαρακτήρες είναι πιο "καρικατούρες", όπως οι δύο πόρνες της παρέας: η υστερικιά Σελίν (όλο στριγγλίζει ή κάνει γκριμάτσες) που ποθεί τον Μάρτιν, και η Πόλυ που χοροπηδάει όποτε χαίρεται ή όποτε ακούγεται μουσική. Τέλος, ο αινιγματικός χαρακτήρας, ο παρακμιακός Καρδινάλιος, που έχει μια πολύ... κομφορμιστική άποψη για τον Χριστιανισμό: στην αρχή της ταινίας κοινωνεί τους μισθοφόρους "για να πάνε στον παράδεισο του στρατιώτη με πόρνες και υπηρέτες" (πολύ Χριστιανικό!), ενώ συμμετέχει σε όλα τα κόλπα της παρέας χωρίς να προσπαθεί να τους συνετίσει. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η λατρεία του Αγίου Μαρτίνου και τα "θεϊκά" σημάδια!
Ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας είναι ίσως η πρωταγωνίστρια Άγκνες που προσπαθεί να επιβιώσει ακροβατώντας μεταξύ των δύο κόσμων, παίρνοντας το μέρος που "συμφέρει" ακόμα κι αν φαίνεται πως δεν κάνει αυτό που νιώθει. Ο μόνος χαρακτήρας που φαίνεται να είναι κάπως ηρωικός είναι ο Χώκγουντ (πιθανότατα αναφορά στον Εγγλέζο μισθοφόρο των Ιταλών, μόνο που έζησε 2 αιώνες πριν). Το ύφος και η φωνή του Τζακ Θόμσον (Πόλεμος των Άστρων 2) τον κάνει πολύ επιβλητικό και ευγενή ήρωα, παρότι δευτερεύων. Όσο για τον Στήβεν (Tom Burlison), παρά την ομοιότητα του με τον τοτε σταρ της εποχής Michael J. Fox, δεν κατάφερε να γίνει τόσο διάσημος, και δεν έχω δεί άλλη ταινία του.
Η αλήθεια είναι ότι η ταινία δείχνει την ηλικία της πια, σε κάποια σημεία. Οι σκηνές μάχης είναι σχεδόν πρωτόγονες, με ανύπαρκτες χορογραφίες και κοντινά πλάνα, σε σημείο που να αναρωτιέσαι πώς το γνωστό τσούρμο κατάφερε να κατατροπώσει τους στρατιώτες ενός κάστρου χωρίς απώλειες. Σε άλλο σημείο κάποιος αυτοκτονεί τρυπώντας τον εαυτό του με το σπαθί, και μετά πέφτει ανάσκελα (πάντα καρφωμένος με το σπαθί υποτίθεται).
Προσωπικά κάπως με ενόχλησε το επι το πλείστον αναίτιο και προκλητικό γυμνό. Στο σημείο όπου πετάνε τα ρούχα τους, η πρωταγωνίστρια βγαινει αμέσως τσιτσιδη, ενώ οι δύο πόρνες μένουν με τα εσώρουχα (ντρέπονται!) και η μία κυκλοφορεί για λίγο με το... ένα στήθος έξω. Θα έλεγε κανείς πως αυτά έχουν να κάνουν με το πόσο δέχτηκε να δείξει το σώμα της η καθε μια ηθοποιός.
Τέλος, είναι φανερή μια σκηνοθετική αφέλεια σε κάποια σημεία, όπως το ότι ο Μάρτιν φαίνεται ηρωικός σε όλη την ταινία, αλλά άξεστος μόνο στη σκηνή του τραπεζιού, ρουθουνίζοντας και μασουλώντας, ίσα ίσα για να τονιστεί η αντίθεση με την ευγενή Άγκνες.
Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι είναι μια σκληρή ταινία, αρκετά μπροστά απο την εποχή της, και την προτείνω σε όλους τους οπαδούς του Game of Thrones. Το υποσχόμενό της τέλος, καθώς και οι ημιτελείς χαρακτήρες, αφήνουν μια ενδιαφέρουσα γεύση ανεκπλήρωτου
Τρέιλερ
Όμως τι τίτλος είναι αυτός ρε παιδί μου; Νόμιζα ότι θα παρουσίαζες καμιά καλτ σπλατεριά των έιτις.
