Bodas de Sangre (Ματωμένος Γάμος) (1981)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Bodas de Sangre
Διεθνής Τίτλος: Bloody Wedding
Ελληνικός τίτλος: Ματωμένος Γάμος
Έτος παραγωγής: 1981
Σκηνοθέτης: Carlos Saura
Σενάριο: Antonio Gades, Alfredo Mañas βασισμένο σε έργο του Λόρκα
Ηθοποιοί: Antonio Gades, Cristina Hoyos, Juan Antonio Jiménez
Πρωτότυπη μουσική: Emilio de Diego
Διάρκεια: 67'


Παρακολουθούμε μια πρόβα τζενεράλε σε μια απόδοση φλαμένκο του γνωστού θεατρικού έργου του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «Ματωμένος Γάμος»

Είδα την ταινία με παρότρυνση της Χήκλιφ, καθώς μου είχε αρέσει και η Carmen (1983) του σκηνοθέτη, που είναι στημένη στην ίδια λογική.



Η σχέση που ανέπτυξα, ευθύς εξαρχής, με την ταινία, υπήρξε πολύ προσωπική για περισσότερους από έναν λόγους. Παιδικές αναμνήσεις από θέατρο και καμαρίνια, οι φωτογραφίες του θιάσου παγωμένου κι αγέραστου για πάντα, πάνω στο φωτογραφικό χαρτί, να μπλέκονται με πράγματα που γνώρισα αργότερα, όπως την προφορά της Ανδαλουσίας, τον χορό στον καθρέφτη και τα λάθη στην πρόβα της χορογραφίας. Το ίδιο το θεατρικό το διάβασα παιδί και δεν θυμάμαι πολλά, πέρα από έναν γάμο που έληξε με θάνατο, όπως μαρτυρά ο ίδιος ο τίτλος.

Κι ίσως πρώτη φορά εκτίμησα το φλαμένκο, με το οποίο δεν μπόρεσα άλλη φορά να συνάψω επαφή. Η αυστηρότητα της έκφρασης και της κίνησης, εδώ εντεταλμένη να αφηγηθεί το δράμα, πρώτη φορά απέκτησε ένα ανάστημα που δεν είχα πρωτύτερα υποπτευθεί. Σαν να μην υπήρχε τρόπος καλύτερος να σταθούν οι χαρακτήρες ο ένας απέναντι στον άλλο και όλοι μαζί να σμίξουν στην πρόσκαιρη χαρά και στον θάνατο, στον έρωτα και στο πάθος. Άλλωστε ο Λόρκα, ήταν από την Ανδαλουσία δηλ. από την γη του φλαμένκο.

Βρέθηκα να συγκινούμαι κάθε τόσο από την εκφραστική ομορφιά της ελλειπτικής αφήγησης.

Η ταινία είναι θεατρική. Οι ήρωες ξεκινούν από τα καμαρίνια και μέσα από μια-δυο πρόβες, καθώς περνούν μέσα στην πρόβα τζενεράλε, γίνονται ο καθένας ο ρόλος του κι όλοι μαζί ένα αρχέγονο πάθος κι ένα ανθρώπινο δράμα.



Έχω δει πολλές μονομαχίες σε ταινίες, κι αυτή εδώ με τα μαχαίρια, στημένη χορευτικά και βουβά σε μια εντατικά αργή κίνηση, ίσως είναι η πιο συγκλονιστική. Την παρακολούθησα στην κυριολεξία με κομμένη την ανάσα.

Προσωπικά, με συγκλόνισε, αν και δεν περιμένω να λειτουργήσει σε πολλούς έτσι αυτή η ταινία. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αξίζει την θέαση.

[Χήθκλιφ]

Πολύ ξεχωριστή για εμένα ταινία, με επηρεάζει κάθε φορά που την βλέπω. Εγώ μάλλον έχω γενικά μία έλξη προς το φλαμένκο που εδώ, όπως είπες, σε συνδυασμό με την δραματουργία γίνεται καθηλωτικό. Η σκηνή που αναφέρεις (και αιχμαλωτίζεται στο υπέροχο στιγμιότυπο που ανέβασες) είναι από τις πιο βαθιά χαραγμένες μέσα μου, τις πιο αλησμόνητες κινηματογραφικές σκηνές, με πραγματικά συλλεκτική αξία, ένιωσα κι εγώ συγκλονισμένη σε αυτήν την μοναδικής δύναμης κορύφωση. Γενικά το φινάλε εδώ είναι από τα αγαπημένα μου... το ότι δεν τους βλέπουμε ποτέ να επιστρέφουν στους εαυτούς τους, σαν να αφομοιώθηκαν ολότελα από τον ρόλο, με αναστατώνει βαθιά.

Κάτι μου συμβαίνει και με την μουσική της ταινίας, αγγίζει συναισθηματικές χορδές χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς πού εδράζονται ή γιατί με συγκινεί τόσο (σίγουρα δεν είναι οι στίχοι που μου μιλούν) αφού ήδη από την αρχή, στην πρώτη κιόλας δοκιμή που κάνουν στο κομμάτι που όπως λέει ο πρωταγωνιστής καθοδηγώντας τους, ακούγεται κατά το σόλο της Κριστίνα στο σημείο που μπαίνουν οι φωνές, με διαπερνούν ρίγη και όλη αυτή η μαγεία του να βλέπεις ένα τέτοιο έργο να ζωντανεύει έτσι μπροστά σου είναι συνταρακτική εμπειρία.

Προσωπικά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον Αντόνιο Γάδες και την Κριστίνα Χόγιος, γεμίζουν τα πλάνα με την επιβλητική παρουσία τους. Η υπέροχη ψηλόλιγνη, λυγερή κορμοστασιά τους, τα μακριά φτερωτά χέρια και πόδια, η μαγνητική κίνηση τους, η πυρετώδης ένταση στα πρόσωπά τους.. με παρασύρουν ολοκληρωτικά και βυθίζομαι στις ερμηνείες τους.

Για εμένα μακράν η πιο ξεχωριστή από τις τρεις του Σάουρα με πρωταγωνιστή τον Γάδες και γενικά λατρεμένη δημιουργία ενός λατρεμένου μου σκηνοθέτη.

Χαίρομαι πολύ που σου άφησε κι εσένα τόσα ώστε να μας προσφέρεις την όμορφη αυτή παρουσίαση.