The Changeling (Απόλυτος Τρόμος) (1980)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: The Changeling
Ελληνικός τίτλος: Απόλυτος Τρόμος
Έτος παραγωγής: 1980
Σκηνοθεσία: Peter Medak
Σενάριο: William Gray, Diana Maddox
Ηθοποιοί: George C. Scott, Trish Van Devere, Melvyn Douglas, John Colicos…
Πρωτότυπη μουσική: Rick Wilkins
Διάρκεια: 107΄


Υπόθεση
Ένας συνθέτης χάνει την γυναίκα του και την κόρη του σε ένα δυστύχημα. Σε μια προσπάθεια να ξαναμπεί στους ρυθμούς της ζωής μετακομίζει σε ένα παλιό, μεγάλο σπίτι. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με κάποια ανεξήγητα φαινόμενα και θα καλέσει ένα μέντιουμ για να διαπιστώσει εάν πράγματι, υπάρχει κάποια μεταφυσική παρουσία στο σπίτι.


Άποψη
Μια κλασική ταινία φαντασμάτων με το κλασικό στήσιμο και όλα όσα περιμένει να δει κανείς σε μια τέτοια θεματολογία: το παλιό εγκαταλειμμένο σπίτι, τα αντικείμενα που κινούνται μόνα τους, την επίκληση του πνεύματος κτλ.



Την ταινία στήνει όμορφα ο τηλεοπτικός κυρίως σκηνοθέτης Peter Medak και την κουβαλάει όλη στις ικανές του πλάτες ως πρωταγωνιστής ο George C. Scott, ο οποίος καταφέρνει με έναν σεμνό τρόπο να βγάλει όλα τα έντονα συναισθήματα που απαιτεί ο ρόλος του. Η συνολική αισθητική της ταινίας είναι όμορφη και νομίζω πως η ιστορία είναι πιο καθηλωτική στην αρχή, όσο χτίζεται το μυστήριο κι έχουμε τα πρώτα ανεξήγητα φαινόμενα με αποκορύφωμα την επίκληση του πνεύματος από το μέντιουμ. Στην δική μου αντίληψη, προς το τέλος, υπάρχουν δυο τρεις υπερβολές, όπως δυστυχώς και σε άλλες ταινίες με την ίδια θεματολογία, από τις οποίες μάλλον δεν κερδίζει η ιστορία.

Η ταινία έκανε αίσθηση στην εποχή της και μάλλον επηρέασε παρόμοιες ταινίες μετέπειτα κι ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, για παράδειγμα, έχει παραδεχτεί πως η συγκεκριμένη ταινία τον σόκαρε όταν την είδε μικρός κι αποτέλεσε μεγάλη επιρροή για τους "Άλλους"1. Επίσης, ο Μάρτιν Σκορσέζη την έχει κατονομάσει ως μία από τις αγαπημένες του ταινίες τρόμου2.

Η μουσική είναι όμορφη κι ενδιαφέρουσα τις στιγμές που είναι απλή, πιανιστική ενώ κατά τ’ άλλα δεν παραδίδει κάτι αξιόλογο και φροντίζει απλά να δημιουργεί ένταση, σε σημεία ίσως λίγο πιο έντονα από όσο θα χρειαζόταν.

Παραμένει μια ταινία που μπορεί, ακόμα και σήμερα, να προκαλέσει ανατριχίλες.

Τρέιλερ



1 Συνέντευξη στον Jeff Bond στο FilmScoreMontly.com, 28 Ιαν. 2002
2 TheDailyBeast.com, 28 Οκτ. 2009

[Ίζι]

Απ' τις ταινίες που νοίκιαζα μικρή από το βίντεο κλαμπ (στην αγαπημένη κατηγορία Θρίλερ/Τρόμου ). Πολύ ωραία και ατμοσφαιρική. Όμως πρέπει να της κάνω μια επανάληψη

[Χήθκλιφ]

Οι ταινίες τρόμου με φαντάσματα δεν βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων μου, καθότι με συναρπάζει περισσότερο το «κακό» που ενεδρεύει στο μυαλό του ανθρώπου και έχει τη δύναμη να στραφεί εναντίον του. Η συγκεκριμένη όμως είναι από τις λίγες αυτής της κατηγορίας που κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν και να ξεχωρίσουν για μένα, κάτι το οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ήρεμα απειλητική ατμόσφαιρα που θυμίζει περισσότερο δεκαετία του '70.

Πέρα από στοιχειωμένη ιστορία, είναι επιπλέον μία ιστορία εκδίκησης - δικαίωσης και θεωρώ αυτή την πλευρά της εξίσου ενδιαφέρουσα, ενώ η στιβαρή ερμηνεία του πρωταγωνιστή με τα κυριολεκτικά ατσάλινα νεύρα ήταν ικανή να με πείσει ότι ίσως να μην είναι αδύνατη η συμβίωση με ένα φάντασμα.

Οι σκηνές στην σοφίτα ήταν ανατριχιαστικές και έκτοτε το αναπηρικό αμαξίδιο έχει συνδεθεί με αθέλητα ανησυχητικούς συνειρμούς. Το φινάλε μολονότι πράγματι υπερχειλίζον, μου άφησε παρόλα αυτά μία πικρή επίγευση που μου άρεσε, μαζί με την σκέψη πως τίποτα δεν είναι ξεκάθαρα κακό ή καλό, ακόμη κι αν έχουμε την εντύπωση πως το γνωρίζουμε και το κατανοούμε, υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα μια μέρα να μας αιφνιδιάσει, και όχι απαραίτητα ευχάριστα.

[Φαροφύλακας]

Πιστεύω πως η ταινία θα μου άρεσε απόλυτα εάν την είχα δει τότε, στην δεκαετία του ’80.

Οι επιφυλάξεις μου, οι απορίες μου αν το θέλετε, αφορούν περισσότερο το δεύτερο μισό της ταινίας. Το φάντασμα φτάνει να κάνει υπερβολικά πράγματα, τέτοια που τα έχουμε περισσότερο συνδυάσει με δαίμονες κι εξορκισμούς, όπως είναι, για παράδειγμα…

…ο αέρας στις σκάλες, τόσο δυνατός που ο Τζων δεν μπορεί καν να ανέβει, η φωτιά που ανάβει κατά μήκος της κουπαστής της σκάλας, σαν να είχε επάνω κάποιο εύφλεκτο υλικό, και πάνω από όλα, βέβαια, η τελείως ανεξήγητη για εμένα έκρηξη, στο φινάλε.

Επίσης, ένιωσα μια άρνηση να δεχτώ την ικανότητά του να επισκέπτεται άλλους χώρους, μακριά από το σπίτι, όπως το πηγάδι, ή το σπίτι του γερουσιαστή, και μάλιστα να καταφέρνει κι εκεί να μετακινεί έπιπλα κι αντικείμενα.

Υπέροχες στιγμές, η επίκληση του μέντιουμ αλλά κι αυτή που ο Τζων ακούει την μελωδία του κουτιού και διαπιστώνει πως είναι ίδια με την δική του πρόσφατη σύνθεση.

Ίσως αδίκησα που δεν ανέφερα στην παρουσίαση την πανέμορφη (παρά το… χτένισμα) Trish Van Devere, η οποία ήταν πολύ ταιριαστή στον ρόλο της. Υπήρξε σύζυγος του George C. Scott κι έχουν συμπρωταγωνιστήσει μαζί και σε άλλες ταινίες.

O Τζων Κολικός δεν μου πολυάρεσε και μάλλον φταίει ότι ποτέ δεν μου άρεσε στον απλοϊκό ρόλο του φανταζί κακού Μπάλταρ στο Battlestar Galactica (1978–1979).

[Χήθκλιφ]

Συμφωνώ ως προς το πιο αδύναμο δεύτερο μισό της ταινίας, για μένα εκεί ήταν έντονο το κοινωνικοπολιτικό στοιχείο, περισσότερο απ' όσο θα ήθελα, αποσπώντας αρκετά την προσοχή και αποφορτίζοντας την ατμόσφαιρα.

Δεν είχα κάνει την σύνδεση με τους δαίμονες, καθώς η συγκεκριμένη υποκατηγορία τρόμου, μου είναι ακόμη λιγότερο συμπαθής αλλά έχεις δίκιο, μάλλον είχε ασυνήθιστα εκτεταμένη δύναμη γiα απλό φάντασμα... το αποδίδω όμως στην ανάγκη για εκδίκηση και λύτρωση από την οποία μπορεί και ένας μέσος (ζωντανός) άνθρωπος να αντλήσει τεράστια αποθέματα σθένους που δεν γνώριζε ότι διαθέτει.

Η σκηνή της επίκλησης από το μέντιουμ ήταν πολύ δυνατή, αλλά προσωπικά λατρεύω και θεωρώ κορυφαία την αντίστοιχη σκηνή στο «Ορφανοτροφείο» (2007).

[Νικόλας Δε Κιντ]

Την είδα και εγώ πρόσφατα την συγκεκριμένη ταινία!

Είναι αλήθεια πως το έργο είναι κάπως άνισο. Μέχρι την μέση περίπου η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καλή για ταινία τρόμου και ταίριαξε απόλυτα στα γούστα μου. Από κει και μετά με χάλασε κάπως η τροπή της υπόθεσης...
Εν τέλει βέβαια έμεινα ικανοποιημένος από το φινάλε όμως δεν μπόρεσα να βαθμολογήσω ψηλά κι έτσι έβαλα ένα 7!

Για μένα (εκτός από την σκηνή με το πνεύμα και το αναπηρικό καροτσάκι) ένα από τα δυνατά ατού της ταινίας ήταν ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας και φυσικά η ερμηνεία του Σκότ. Μινιμαλιστικό παίξιμο θα έλεγα..
Ένας άνθρωπος που η μοίρα τον χτύπησε τόσο σκληρά θα μπορούσε να δει κάπως ψύχραιμα το γεγονός ότι μένει σε ένα στοιχειωμένο σπίτι και να μην φύγει τρέχοντας!

Πάντα χαίρομαι όμως όταν ανακαλύπτω καλές ταινίες των 80s που δεν έχω δει!!!