Τίτλος: Monty Python's Life of Brian
Ελληνικός τίτλος: Ένας προφήτης μα τι προφήτης
Έτος παραγωγής: 1979
Σκηνοθεσία: Terry Jones
Σενάριο: Monty Python
Ηθοποιοί: Graham Chapman,John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin
Πρωτότυπη μουσική: Geoffrey Burgon
Διάρκεια: 93΄
Υπόθεση
Ένα μωρό (ο Μπράιαν), γόνος ενός Ρωμαίου στρατιωτικού και μια Εβραίας γεννιέται σχεδόν την ίδια στιγμή με το "θείο βρέφος" σε μια φτωχική φάτνη μόλις λίγα μέτρα μακριά από τον μικρό Χριστό. Ακολουθεί μια σειρά παρεξηγήσεων αρχής γενομένης από τους 3 μάγους οι οποίοι μπερδεύονται και πηγαίνουν τα δώρα τους στην μητέρα του μικρού Μπράιαν. Ο Μπράιαν προσπαθεί σε όλη του την ζωή λοιπόν, να αποδείξει σε Ρωμαίους και Ιουδαίους πως δεν είναι ο "Μεσσίας".
Άποψη
Πρώτα απ' όλα λίγα λόγια για τους μεγάλους Monty Python.
Οι "Monty Python" σχηματίστηκαν τη δεκαετία του ’60 από τους Γκρέιαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς, Μάικλ Πάλιν. Για αρκετά χρόνια τα έξι μέλη δούλευαν για λογαριασμό της τηλεόρασης του BBC γράφοντας και παίζοντας, παράλληλα.Το 1969 συνεργάστηκαν όλοι μαζί ως μια ομάδα και έστησαν το σόου «Monty Python’s Flying Circus», μια παραγωγή βασισμένη σε σατιρικά σκετς.
O Νόαμ Τσόμσκι τους έχει δώσει τον τίτλο της πιο «αναρχικής» ομάδας κωμικών στην ιστορία ενώ οι δημιουργοί του South Park, δηλώνουν αιώνιοι μαθητές τους. Αστρονόμοι έδωσαν το όνομά τους σε τουλάχιστον επτά αστεροειδείς (με γνωστότερους τον 9619 Terrygilliam, τον 9618 Johncleese και φυσικά τον 13681 Monty Python) και ένας Αυστραλός παλαιοντολόγος ταξινόμησε το απολίθωμα ενός γιγαντιαίου προϊστορικού φιδιού που ανακάλυψε στην Αυστραλία με την ονομασία Μοντιπυθωνοειδής (Montypythonoides). Το Oxford English Dictionary τους αφιέρωσε το λήμμα pythonesque ως επίθετο που περιγράφει κάτι "παράλογο" και ταυτόχρονα "σουρεαλιστικό" (αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή στην ιστορία της ομάδας μας δήλωσε κάποτε ο Τέρι Τζόουνς).
Οι Μόντι Πάιθον σε αυτή την ταινία τους, καταπιάνονται με την θρησκεία και την επιρροή της στους ανθρώπους και τις κοινωνίες. Το κάνουν όμως με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο χρησιμοποιώντας το "παράλογο" και φλεγματικό χιούμορ τους αλλά ταυτόχρονα κρατώντας αποστάσεις από προσβολές προς την πίστη. Στην πιο ώριμη και ολοκληρωμένη δουλειά τους λοιπόν οι Πάιθον παραδίδουν μαθήματα σάτιρας και προβληματισμού μέσω της τέχνης με μια από τις πιο αστείες και δημοφιλής ταινίες όλων των εποχών, στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης
Η σάτιρα είναι καταιγιστική σε όλη την ταινία. Ειλικρινά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Πρώτα από όλα οι Μόντι Πάιθον στηλιτεύουν και σατιρίζουν τον τυφλό οπαδισμό. Οι Ιουδαίοι τρέχουν πίσω από τον "Μεσσία" και όχι απλά δεν βλέπουν ότι ακολουθούν λάθος άνθρωπο αλλά ακόμα κι όταν ο ίδιος ο Μπράιαν του φανερώνει πως δεν είναι αυτός ο σωτήρας του, η "οπαδολαγνεία" τους τυφλώνει και τους μετατρέπει σε άβουλη μάζα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον λιθοβολισμό του βλάσφημου. Η μονάδα ακυρώνεται και η μάζα κυριαρχεί. Η κριτική σκέψη πάει περίπατο και ο όχλος παρελαύνει.
Την τιμητική της όμως στην ταινία έχει και η σύγχρονη Αριστερά. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας, στο Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο ή το Επαναστατικό Λαϊκό Ιουδαϊκό Μέτωπο αποτελεί μια καταγραφή του σεκταρισμού της σύγχρονης Αριστεράς με την οποία ελάχιστα αριστερά κινήματα στην Ευρώπη δεν μπορούν να ταυτιστούν. Επιπλέον οι αριστεροί ινστρούχτορες αρνούνται τα πάντα βλέποντας μια μελλοντική ανεξαρτησία και ένα ουτοπικό μέλλον.
Από τις πιο χαρακτηριστικές και ταυτόχρονα ξεκαρδιστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου είναι αυτή με τον Ρωμαίο ευγενή Μπίγκους Ντίκους. Ο χαζούλης ευγενής που δεν μπορεί να πει το "ρο" και εκτίθεται στους πάντες λόγω της αφέλειας του αλλά και του γενεαλογικού του δένδρου κρύβει μέσα του μια βαθιά σάτιρα της "ανώτερης" τάξης, της οικογενειοκρατίας αλλά και της αναξιοκρατίας.
Κανείς δεν γλυτώνει από τον "οδοστρωτήρα" των Πάιθον. Διανοούμενοι, ιδεολόγοι, ψευτοπροφήτες, κληρικοί, έμποροι, δάσκαλοι, μητριαρχία, άντρες, γυναίκες, αστικές τάξεις και γενικά οι πάντες ισοπεδώνονται από το φλεγματικό και αιχμηρό χιούμορ του Τέρι Τζόουνς και της παρέας του. Εν τέλει, πόσες κοινωνίες δεν πάσχουν από μεσσιανισμό και σωτηρο-λαγνεία; Πόσοι αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και περιμένουν τον "ένα και μοναδικό" που θα τους σώσει και παράλληλα θα τους δώσει άφεση αμαρτιών, για να ικανοποιήσουν το υπέρμετρο εγώ τους;
Ένα αριστούργημα.
Από μένα 10/10.
Τρέιλερ
Απίθανος διάλογος...
