Suspiria (1977)

[Ίζι]

Τίτλος: Suspiria
Έτος παραγωγής: 1977
Σκηνοθεσία: Dario Argento
Σενάριο: Dario Argento, Daria Nicolodi
Ηθοποιοί: Jessica Harper, Stefania Casini, Flavio Bucci
Διάρκεια: 98΄


Υπόθεση
Μια νεαρή Αμερικανίδα έρχεται στη Γερμανία για να φοιτήσει σε μια πασίγνωστη ακαδημία χορού. Την νύχτα της άφιξής της μια άλλη σπουδάστρια αποβάλλεται απ' τη σχολή και λίγο αργότερα δολοφονείται. Κάποια ανεξήγητα περιστατικά που συμβαίνουν στη συνέχεια βάζουν την ηρωίδα σε υποψίες ότι η σχολή ίσως κρύβει ένα απειλητικό μυστικό.



Άποψη
Η μέχρι στιγμής επαφή μου με τον Αρτζέντο, περιορίζεται στην ταινία Phenomena που παρακολούθησα σε μικρή ηλικία, και στο ανατριχιαστικό επεισόδιο Jenifer της σειράς Masters of Horror (το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα). Τo Suspiria είναι η διασημότερη, για πολλούς καλύτερη ταινία του, που ίσως είχα δει μικρή, όμως πέρα από μια γενική αίσθηση φρίκης, δεν είχα αναμνήσεις απ' αυτή. Την ταινία έχουν εξυμνήσει κατά κόρον οι φίλοι του κινηματογράφου τρόμου, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την τοποθετούν στις καλύτερες του είδους ή την αποκαλούν "καλτ αριστούργημα", ισχυριζόμενοι ότι τρομάζει ακόμα, κοντά σαράντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της. Οι προσδοκίες μου ήταν δικαιολογημένα αυξημένες. Την είδα, λοιπόν, και την απόλαυσα. Όμως αυτή δεν είναι άλλη μια αποθεωτική κριτική ανάμεσα σ’ αυτές που αφθονούν στον ιστό.

Τα θετικά: Το Suspiria έχει μια εντυπωσιακή εναρκτήρια σκηνή, όπου θεατής και ηρωίδα βυθίζονται απότομα στον άβολα πολύχρωμο κόσμο που έχτισε ο Αρτζέντο. Τα πρόσωπο της ηρωίδας είναι αθώο και καθαρό σαν της πριγκίπισσας του παραμυθιού, τα χρώματα εκθαμβωτικά (έχουμε π.χ. πλάνα κατακόκκινα ή καταπράσινα με έντονο κοντράστ), ενώ η ίδια η σχολή χορού αποτελεί ένα ιδανικό, μεγαλοπρεπές εφιαλτικό σκηνικό. Γενικά, η αισθητική της ταινίας είναι μοναδική, μάλιστα χαρακτηρίστηκε απ’ τον Wes Craven ως κινούμενος πίνακας ζωγραφικής. Πολύ αποτελεσματικό είναι και το soundtrack από την μπάντα progressive rock Goblin, με ένα συγκεκριμένο σύντομο μουσικό θέμα να επαναλαμβάνεται, ενισχύοντας την απειλητική ατμόσφαιρα. Η καταδίωξη της φίλης της πρωταγωνίστριας από τον αθέατο δολοφόνο κάπου στη μέση, κατά τη γνώμη μου είναι η καλύτερη και πιο τρομακτική στιγμή της ταινίας.

Τα αρνητικά: Ζούμε στο 2016, και έχουμε δει δεκάδες ταινίες με αυτό το θέμα. Ο ίδιος ο κινηματογράφος τρόμου έχει κάνει άλματα απ’ τη δεκαετία του ’70. Δεν λέω ότι μια παλιά ταινία δεν μπορεί να είναι τρομακτική (άλλωστε η αγαπημένη μου του είδους, και γενικά, είναι ακόμα παλιότερη), όμως τα μέσα, όπως το μακιγιάζ και γενικά τα εφέ που χρησιμοποιούνται από πολλές ταινίες του ’60 και του ‘70, σήμερα φαντάζουν ξεπερασμένα και κωμικά. Το αίμα, ας πούμε, έχει ένα αφύσικο πορτοκαλί χρώμα, ενώ οι ίδιες οι σκηνές φόνου, παρά το άριστο build up δεν μπορούν, κατά τη γνώμη μου, να σταθούν δίπλα σ’ αυτές που η σημερινή τεχνολογία μπορεί να δώσει. Στα αρνητικά βάζω και το απότομο φινάλε με την αποκάλυψη του αδύναμου, κατά τη γνώμη μου, μυστικού.

Τη βαθμολόγησα με 7/10.

Trailer

[Φαροφύλακας]

Πάνε κάμποσα χρόνια που είδα κάμποσες ταινίες του Αρτζέντο μαζεμένες. Από την "Σουσπίρια" θυμάμαι μονάχα σκόρπιες σκηνές.

Για το αποτυχημένο χρωματικά ψεύτικο αίμα των ταινιών εκείνου του καιρού, σκοπεύω να ανοίξω ξέχωρο θέμα. Δηλ. πραγματικά... δεν βλέπαν πόσο άκυρο ήταν το αποτέλεσμα;

Θεωρώ πως Ντάριο και Γκόμπλιν είναι πολύ τυχεροί που αντάμωσαν. Έδωσαν ένα από αυτά τα εξαίρετα δεσίματα σκηνοθέτη-μουσικού που κάνει τις ταινίες να μοιάζουν καλύτερες και που αφήνουν μουσικές παρακαταθήκη. Αγαπώ γενικότερα το prog rock και έχω λιώσει να ακούω κάμποσες μουσικές των Goblin (με μεγάλη αγάπη το θέμα από το Profondo Rosso).

Κοιτώντας στην imdb βλέπω πως κι εγώ στην Σουσπίρια έχω ένα 7☆.

Εντωμεταξύ, μου φαίνεται πανέμορφο το καρέ που μας έβαλες. Σαν πίνακας.

[Χήθκλιφ]

Παρόλο που την τοποθετώ στις κορυφαίες ταινίες τρόμου, δεν ανήκει παραδόξως στις πραγματικά «αγαπημένες» μου, με την έννοια πως συναισθηματικά και εγκεφαλικά διατηρώ με άνεση αποστάσεις. Ωστόσο, αν και την θεωρώ κάπως επιφανειακή (και η «λύση» του μυστηρίου δεν βοηθάει σε αυτό καθώς χρησιμοποιεί ένα μοτίβο πολύ δύσκολο να με αγγίξει) δεν την βρίσκω κενή, ενώ κατάφερε να μου χαρίσει στιγμές γνήσιας φρίκης μέσα από μια σκηνή που με στοιχειώνει ακόμα.

Προσωπικά, αν κάτι με ενοχλεί, δεν είναι το κατάφωρα μη ρεαλιστικό αίμα, ούτε η υπερβολική χρήση του χρώματος (το αντίθετο) αλλά το σχεδόν μόνιμο πρόβλημα μου με τις ταινίες του Αρτζέντο που είναι οι χάρτινες έως και αθέλητα κωμικές ερμηνείες. Όσο (πολύ) κι αν τον εκτιμώ ως καλλιτέχνη, όσον αφορά στην καθοδήγηση των ηθοποιών του είναι δυστυχώς διεκπεραιωτικός και ίσως φυγόπονος (η δήλωση του πως εάν μπορούσε, θα ερμήνευε ο ίδιος όλους τους ρόλους στις ταινίες του το μαρτυρά άλλωστε) - κάτι σχεδόν ασυγχώρητο για έναν μεγάλο σκηνοθέτη.

Παρά τις αναπόφευκτες ερμηνευτικές αδυναμίες της, η συγκεκριμένη με συναρπάζει με τρόπο πρωτίστως αισθητικό και την θαυμάζω σε μεγάλο βαθμό ως ένα οπτικοακουστικά αψεγάδιαστο έργο Τέχνης.

[Ίζι]

κατάφερε να μου χαρίσει στιγμές γνήσιας φρίκης μέσα από μια σκηνή που με στοιχειώνει ακόμα.

Ποια σκηνή είναι αυτή Χήθκλιφ; Έχει ενδιαφέρον πόσο διαφορετικά επηρεάζει τον καθένα η ίδια ταινία. Εμένα, δυο μέρες μετά, διαπιστώνω ότι μου έμειναν έντονα 2-3 πράγματα.

εκεί που ανοίγει την πόρτα και βλέπει τις γυναίκες να κόβουν το κρέας για το φαγητό γελώντας, η σκηνή με το συρματόπλεγμα, η λέξη "witch" που αντηχούσε μέσα στο μυαλό της πρωταγωνίστριας

[Φαροφύλακας]

Άνοιξα το κρυμμένο κείμενό σου, Ίζι, και… δεν θυμάμαι τίποτα!

[Χήθκλιφ]

Καμία από αυτές Ίζι, η σκηνή με το συρματόπλεγμα ειδικά ήταν από εκείνες που κάνουν την ταινία τόσο ονειρική (μάλλον εφιαλτική) ήταν αισθητικά υπέροχη! Εγώ αναφέρομαι στην σκηνή της ερημικής πλατείας

με τον τυφλό και το σκυλί.

Η φρίκη...

[Ίζι]

Εμένα πάλι αυτή η σκηνή με ξενέρωσε λιγάκι.

ακριβώς γιατί με τόση ένταση που είχε χτίσει, περίμενα κάτι συνταρακτικό να συμβεί. Κι αυτό που έγινε μου φάνηκε λιγάκι χλιαρό... Ίσως επειδή τα σκυλιά δεν μπορούν να με τρομάξουν, ιδιαίτερα σε μια ταινία (και φαντάσου έχω δεχτεί απότομη επίθεση κοντά στο πρόσωπο από ροτβάιλερ). Βέβαια το να σου επιτεθεί ο ίδιος σου ο σκύλος, πόσο μάλλον ο σκύλος-οδηγός σου, είναι τουλάχιστον τραγικό. Οπότε, έχεις ένα δίκιο.

[Χήθκλιφ]

Σε εμένα λειτούργησε ακριβώς αντίθετα, σχεδόν διαισθανόμουν και περίμενα αυτό που έπεται προτού συμβεί, κι έτσι από την έναρξη της μου ήταν έντονα ανησυχητική και άβολη, ωστόσο όταν επιβεβαιώθηκα, μολονότι κατά κάποιον τρόπο γνώριζα τι θα δω, η φρίκη ήταν απόλυτη.

Η συγκεκριμένη σκηνή (μαζί με άλλα) με επηρέασε δραματικά και ποτέ δεν συμπάθησα τα σκυλιά.

[Ζόφος]

Το Suspiria είναι η μόνη ταινία που θυμάμαι λίγο από Argento. Καμία άλλη από τη τριλογία Three Mothers, ούτε καν το Dracula 3D.
Φήμες λένε πως ετοιμάζεται φέτος τον αύγουστο και remake από τον σκηνοθέτη του Io Sono L' Amore με την Tilda Swinton.

[Στιλλ Ιλλ]

Μου άρεσε το χτίσιμο, η αισθητική της, η υποβλητική (αν και ενίοτε σπαστική) μουσική της αλλα η αποκάλυψη του μυστικού ήταν αδύναμη και καθόλου τρομακτική. Μου άρεσε η πρωταγωνίστρια, την βρήκα πολύ καλή στον ρόλο της λογικής, συγκροτημένης και αθώας αλλα παράλληλα τολμηρής ηρωίδας. Ένα 6 νομίζω.