Picnic at Hanging Rock (Το Μυστικό του Βράχου των...) (1975)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Picnic at Hanging Rock
Ελληνικός τίτλος: Το Μυστικό Του Βράχου Των Κρεμασμένων
Έτος παραγωγής: 1975
Σκηνοθεσία: Peter Weir
Σενάριο: Cliff Green
Ηθοποιοί: Rachel Roberts, Anne-Louise Lambert, Vivean Gray…
Διάρκεια: 115΄


Υπόθεση
Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, έτος 1900, στην Βικτόρια της Αυστραλίας, και σε ένα κολέγιο θηλέων τα κορίτσια εκδράμουν στην εξοχή, συνοδεία των καθηγητριών τους, στους πρόποδες ενός πέτρινου όγκου, του "Hanging Rock". Μια μικρή ομάδα θα αποσπαστεί για να εξερευνήσει τον βράχο αλλά θα εξαφανιστεί τελείως ανεξήγητα και δίχως ν’ αφήσει πίσω της το παραμικρό ίχνος.



Άποψη
Πρόκειται για μια ταινία με νωχελική αφήγηση η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα, του 1967, της Τζοαν Λίντσεη (Joan Lindsay).

Στο κέντρο της ιστορίας η όμορφη Μιράντα, η οποία μοιάζει πραγματικά σαν να είναι βγαλμένη από κάποιον πίνακα του Μποτιτσέλη, όπως το λέει κάποια στιγμή κι η καθηγήτριά της, κι οποία δίχως να προσπαθεί έχει τους πάντες κάτω απ’ την γοητεία της.

Μέσα στο αργό αυστραλιανό μεσημέρι, κάτω από τον καυτό ήλιο, ένας μικρός περίπατος οδηγεί τα κορίτσια μέσα στις σχισμές του βράχου όπου εκεί, σαν ιέρειες κάποιας άγνωστης θρησκείας, βγάζουν τις κάλτσες τους, σαν κάποιο ξεχασμένο τελετουργικό, και χάνονται για πάντα. Κι έπειτα όσοι μένουνε πίσω ανησυχούν, αναζητούν, αντιμετωπίζουν την εξαφάνιση και την απώλεια.

Πολύ όμορφα στημένη η ιστορία με ένα Peter Weir πολύ διαφορετικό αισθητικά από αυτόν που θα δώσει αργότερα ταινίες όπως το "Truman Show". Μέσα στο μουσικό ντύσιμο ξεχωρίζει και δεσπόζει η βαθιά μελαγχολική ρουμάνικη παραδοσιακή μουσική, παιγμένη με αυλό του πάνα, "Doina Sus Pe Culmea Dealului" η οποία γίνεται ένα με το μαγικό μυστήριο.

«Πρέπει να μάθεις να αγαπάς κάποιον άλλον, πέρα από μένα, Σάρα. Δεν θα είμαι εδώ για πολύ ακόμα.»

Τρέιλερ

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τι καταπληκτική ταινία... Τι φοβερή δημιουργία!!
Την απόλαυσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της.
Μου άρεσαν οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, η σκηνοθεσία του Γουάιρ, η φωτογραφία, η (σχεδόν ανατριχιαστική) μουσική επένδυση και βέβαια ο υπαινικτικός τρόμος!

Θα έλεγα με βεβαιότητα ότι η ταινία έχει το πιο τρομακτικό τέρας που έχει υπάρξει... Πολύ απλά γιατί ο καθένας θα το φτιάξει μόνος του!!! Μέσα στο μυαλό μου βέβαια τριγυρίζουν διάφορες απαντήσεις...

Στην αρχή της ταινία αναφέρεται ένας στίχος του Πόε.
"What we see and what we seem are but a dream, a dream within a dream"

Μήπως όλα όσα συνέβησαν είναι ένα όνειρο; Ίσως ένα όνειρο της Σάρας;;
Το παρελθόν της Σάρας είναι περίεργο και το καλύπτει ένα μυστήριο. Το ορφανοτροφείο, ο χαμένος αδελφός είναι κάποια στοιχεία που μας αποκαλύπτονται σταδιακά. Ίσως η όλη ιστορία έλαβε χώρα μόνο μέσα στο μυαλό ή σε ένα όνειρο της Σάρας... Η κακιά διευθύντρια της σχολής, η αθώα συγκάτοικος, η καθηγήτρια γαλλικών που είναι κοντά στα παιδιά, είναι κάποια στερεότυπα τα οποία θα ταίριαζαν με το όνειρο ενός κοριτσιού!

Από την άλλη σκέφτομαι και την μεταμόρφωση των κοριτσιών...
Ένας βράχος όπου πνεύματα καταραμένα μεταμορφώνουν τα κορίτσια σε ζώα. Ιγκουάνες, κύκνους, ερπετά... Μήπως για αυτόν τον λόγο οι κοπέλες και η καθηγήτρια έβγαζαν τα ρούχα τους; Πρόσεξα επίσης ότι από ένα σημείο και μετά, κάθε φορά που γινότανε αναφορά στην Μιράντα ο φακός εστίαζε σε έναν κύκνο....

Και κάτι τελευταίο..
Ίσως τα κορίτσια να τα τράβηξε "κάτι" προς τον ουρανό;;
Η μόνη κοπέλα που βρέθηκε από τον νεαρό Μάικλ είχε αμυχές στα χέρια, στο πρόσωπο αλλά όχι στα πόδια, παρόλο που βρέθηκε ξυπόλυτη! Μήπως κάτι προσπαθούσε να την σηκώσει στον αέρα;
Επίσης τα ρολόγια όλων σταμάτησαν στις 12:00. Αυτό συνέβηκε λόγω μαγνητικών πεδίων, εξαιτίας κάποιας εξελιγμένης τεχνολογίας;
Ίσως εξωγήινοι;

Το σίγουρο είναι πως η Μιράντα στην αρχή της ταινίας προτρέπει την Σάρα στο να βρει άλλη φίλη και να μην δένεται πολύ μαζί της. Ίσως κάτι ήξερε; Αλλά πως;
Αυτό ενισχύει ακομα περισσότερο την πρώτη εκδοχή μου σχετικά με το όνειρο της Σάρας...

Εν τέλει μπορεί και όλα τα παραπάνω να είναι μόνο δικές μου εικασίες αλλά και μόνο που η ταινία με έβαλε σε τέτοιες σκέψεις και μου δημιούργησε τέτοια συναισθήματα αξίζει το 9αράκι της!!!

Δεν ξέρω οι υπόλοιποι που την έχετε δει σε τι συμπέρασμα -τα, έχετε καταλήξει...

Μου θύμισε σε αρκετά σημεία το "Blow up" του Αντονιόνι...
Το σίγουρο είναι πως θέλω σαν τρελός πια να διαβάσω και το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία!!!

[Φαροφύλακας]

Χαίρομαι που σου άρεσε Νικόλα.

Δεν ξέρω οι υπόλοιποι που την έχετε δει σε τι συμπέρασμα -τα, έχετε καταλήξει...

Να σου πω, δεν με είχε απασχολήσει καθόλου τί μπορεί να τους συνέβη. Κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως δεν τους συνέβη τίποτε, απλά εξαφανίστηκαν με έναν τρόπο μεταφυσικό, ενδεχομένως περιστασιακό και αδιάφορο.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Χααχαχαχαχαχαχα!

Φάρε ήσουν κατατοπιστικότατος!

[Ασάρα]

Η ταινία είναι πραγματικά μοναδική και καταφέρνει να μεταφέρει την ονειρική ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Να σου πω, δεν με είχε απασχολήσει καθόλου τί μπορεί να τους συνέβη. Κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως δεν τους συνέβη τίποτε, απλά εξαφανίστηκαν με έναν τρόπο μεταφυσικό, ενδεχομένως περιστασιακό και αδιάφορο.

Την πρώτη φορά που είδα την ταινία περίμενα ότι θα είχαμε κάποιο στοιχείο, έστω και νύξη για το τι συνέβη στα κορίτσια, π.χ. ότι υπάρχουν θρύλοι ότι ο βράχος είναι στοιχειωμένος από τα ανήσυχα πνεύματα πολεμιστών που διψούν για εκδίκηση ή ότι στην περιοχή είχαν βρει καταφύγιο κατάδικοι που το έσκασαν από την φυλακή. Όταν είδα πως η υπόθεση παρέμενε θολή, ένιωσα σαν να έβλεπα την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων ή τον Μάγο του Οζ, από την οπτική των χαρακτήρων που έμειναν πίσω με διαφορά το ότι σε αντίθεση με την Αλίκη και την Ντόροθυ, αυτά τα κορίτσια δεν γυρίζουν πίσω.
Υπάρχει ένα κεφάλαιο του βιβλίου το οποίο δεν συμπεριλήφθηκε στην αρχική έκδοση και εξηγεί-περίπου- τι συνέβη.
Σε ένα άλλο βιβλίο υπάρχουν συγκεντρωμένες όλες οι πιθανές και απίθανες θεωρίες για το τι απέγιναν τα κορίτσια.
Αν και τείνω να συμφωνήσω στο ότι οι συνθήκες της εξαφάνισης είναι περιστασιακές και μεταφυσικές, δεν ξέρω κατά πόσο αδιάφορες είναι. Προσωπικά πιο πολύ μου κάνει εντύπωση η σημασία της εξαφάνισης και το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να τοποθετηθεί.

Από την άλλη σκέφτομαι και την μεταμόρφωση των κοριτσιών...
Ένας βράχος όπου πνεύματα καταραμένα μεταμορφώνουν τα κορίτσια σε ζώα. Ιγκουάνες, κύκνους, ερπετά... Μήπως για αυτόν τον λόγο οι κοπέλες και η καθηγήτρια έβγαζαν τα ρούχα τους; Πρόσεξα επίσης ότι από ένα σημείο και μετά, κάθε φορά που γινότανε αναφορά στην Μιράντα ο φακός εστίαζε σε έναν κύκνο....

Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση και ομολογώ ότι μου είχε ξεφύγει(πρέπει να την ξαναδω την ταινία, πάει καιρός από τότε που την είδα τελευταία φορά). Ίσως να μην είναι σχετικό αλλά στην Αυστραλία ο μαύρος κύκνος είναι ένα εμβληματικό σύμβολό, που διακρίνεται από τον λευκό κύκνο της Ευρώπης. Από την άλλη η Μιράντα παρομοιάζεται με άγγελο του Μποτιτσέλι οπότε ο κύκνος να είναι ένα ακόμα συνδετικό στοιχείο.

Όσο για το απόσπασμα του Πόε για τα όνειρα ίσως να είναι έμμεση αναφορά στην μυθολογία των Αβορίγινων (η οποία είναι αρκετά πλούσια) και σύμφωνα με την οποία υπάρχει η Εποχή των Ονείρων, κατά την οποία δημιουργήθηκε ο κόσμος και εκεί μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει κάποιος ακόμα και μετά τον θάνατο του.

Μέσα στο αργό αυστραλιανό μεσημέρι, κάτω από τον καυτό ήλιο, ένας μικρός περίπατος οδηγεί τα κορίτσια μέσα στις σχισμές του βράχου όπου εκεί, σαν ιέρειες κάποιας άγνωστης θρησκείας, βγάζουν τις κάλτσες τους, σαν κάποιο ξεχασμένο τελετουργικό, και χάνονται για πάντα. Κι έπειτα όσοι μένουνε πίσω ανησυχούν, αναζητούν, αντιμετωπίζουν την εξαφάνιση και την απώλεια.

Ειδικά η σκηνή όπου πίνουνε και η Μιράντα κόβει με μια μαχαίρα (σόρυ αλλά με αυτό το μαχαίρι δεν κόβεις κέηκ αλλά αρνί) το κέηκ για τον Άγιο Βαλεντίνο παραπέμπουν σε σκηνή θυσίας



Από ότι διάβασα σύντομα θα μεταφερθεί στην τηλεόραση με πρωταγωνίστρια την Νάταλι Ντόρμερ.