Deliverance (Όταν Ξέσπασε η Βία) (1972)

[Άνθρωπος Χωρίς Όνομα]

Τίτλος: Deliverance
Ελληνικός τίτλος: Όταν Ξεσπασε η Βία
Έτος παραγωγής: 1972
Σκηνοθέτης: John Boorman
Σενάριο: James Dickey
Ηθοποιοί: Burt Reynolds, Jon Voight..
Μουσική: Michael Addiss


Πλοκή
Τέσσερις άντρες, φίλοι μεταξύ τους, αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι στην φύση. Έχοντας γεννηθεί και ζώντας την καθημερινότητα τους, σε αστικό περιβάλλον διαλέγουν την άγρια ομορφιά ενός ποταμού σε μια απομονωμένη περιοχή της Πολιτεία της Τζώρτζια για να περάσουν ένα σαββατοκύριακο. Έχοντας τα κανό τους και τις απαιτούμενες προμήθειες, συναντούν τους ιδιόμορφους ντόπιους κατοίκους, πριν ακολουθήσουν το ποτάμι και ξεσπάσει η βία.

Άποψη
Βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του James Dickey, η ταινία μιλάει για το χρονικό του μοναχικού Ανθρώπου που χάνεται, αναζητώντας τον ευατό του. Ο Έντ (J.Voight), στον ρόλο ενός ανθρώπου, μέσου όρου ίσως, που δεν έχει κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ο Λούις(Β.Reynolds), ο φιλόσοφος συνεπαρμένος από τις ιδέες της επιβίωσης, της λατρείας του σώματος και της φυσικής αντοχής. O Μπόμπι (N.Beatty), ο προγραμματιστής και «καλοπερασάκιας», οπαδός του εύκολου ηδονισμού και ο Ντρου (R.Cox), ο καλλιτέχνης που πιστεύει στο νόμο και τη δημοκρατία, πρόκειται να βιώσουν την κατάρρευση του μικρόκοσμου τους, μέσα απο μια σειρά από σκληρές δοκιμασίες.



Η αρμονία του ανθρώπου τόσο με τον συνάνθρωπο όσο και με την Φύση, είναι επιφανειακή και στο μικρότερο κλυδωνισμό, όλα τα δεδομένα χάνονται μαζί με το ήδη ραγισμένο, αίσθημα ασφαλείας.

Ο Boorman δημιουργεί μια διάφανη πραγματικότητα, χωρίς να αφήνει τίποτε στην σκιά. Ακριβώς με αυτό το τρόπο αντιμετωπίζεται και η βία. Δημιουργεί, χωρίς κανένα ενδοιασμό, μια αφόρητη ένταση που διαποτίζει την οθόνη από τις ήρεμες, μα ειρωνικές εναρκτήριες σκηνές έως την πικρία που αφήνουν οι τίτλοι τέλους.

Αξιοσημείωτη παρουσία του Vilmos Zsigmond, στην διεύθυνση φωτογραφίας.

Lewis: Sometimes you have to lose yourself 'fore you can find anything.

Τρέιλερ



βιβλιογραφία : John Boorman

[Φαροφύλακας]

Αγαπώ το στήσιμο στις ταινίες του '70. Το αργό, αβίαστο χτίσιμο που οδηγεί σε ένα ξέσπασμα και που το βλέπεις σε ταινίες εκείνου του καιρού (π.χ. στο Straw Dogs του '71) κι ομοίως το ξέσπασμα μπορεί να εκτονωθεί σε ένα τέλος με τον ίδιο αβίαστο τρόπο.



Έτσι κι αυτή εδώ η ταινία είναι στημένη με όλες τις ομορφιές του καιρού της. Η ιστορία μοιάζει περισσότερο με ένα σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη φύση παρά με "ταινία δράσης", όπως ίσως έβγαινε αν γυριζόταν σήμερα. Ή και πιο συγκεκριμένα στην φύση του άνδρα που πάντοτε κουβαλάει βαθιά μέσα του το ένστικτο της βίας και της επιβίωσης.

Όταν ρωτάει ο σκληρός Λιούης, δύο φορές, τον φιλήσυχο φίλο του, τον οικογενειάρχη Εντ: "Γιατί έρχεσαι σε αυτές τις εξορμήσεις μαζί μου, Εντ;" δεν παίρνει μια συγκεκριμένη απάντηση. Ίσως η απάντηση προκύπτει από μόνη της αργότερα, όταν ο Εντ χρειάζεται να πάρει τα πράγματα επάνω του και να σώσει τον εαυτό του και την ομάδα.

Ένα 8☆ από μένα.

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Την είδα χτες, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, περίμενα περισσότερη δράση που δεν ερχόταν, τα άγρια πανέμορφα τοπία στον ποταμό ήταν αυτά που κράτησαν το ενδιαφέρον ως το τέλος και δεν την παράτησα γιατί κάπου στην μέση άρχισε να γίνεται βαρετή. Διάβασα ότι 30 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους τον επόμενο χρόνο από την προβολή της ταινίας στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τον ποταμό (ότι βλέπουν τα κάνουν αυτοί οι αμερικάνοι).
5,5/10