Il Portiere Di Notte (Ο Θυρωρός Της Νύχτας) (The Night Porter) (1974)

[Χήθκλιφ]

Τίτλος: Il portiere di notte
Διεθνής Τίτλος: The night porter
Ελληνικός τίτλος: Ο θυρωρός της νύχτας
Έτος παραγωγής: 1974
Σκηνοθέτης: Liliana Cavani
Σενάριο: Liliana Cavani
Ηθοποιοί: Dirk Bogarde, Charlotte Rampling, Philippe Leroy
Πρωτότυπη μουσική: Daniele Paris
Διάρκεια: 118'


Υπόθεση
Βιέννη 1957, ο Μαξ πρώην αξιωματικός των Ες-Ες, εργάζεται πλέον ως νυχτερινός θυρωρός πολυτελούς ξενοδοχείου. Μονήρης, απόμακρος και κυνικός, διάγει εκούσια μια ζωή αφανή, την ίδια στιγμή που οι παλιοί του σύντροφοι διενεργούν εικονικές δίκες, με σκοπό να συγκεντρώσουν και να εξαλείψουν τα εναπομείναντα τεκμήρια της ενοχής τους.

Ο Μαξ βρίσκεται εν αναμονή της δικής του «δίκης», όταν η τυχαία άφιξη της Λουτσία στο ξενοδοχείο διασαλεύει τον αθόρυβα τακτοποιημένο κόσμο του. Στο πρόσωπο της αναγνωρίζει το αλλοτινό θύμα και αντικείμενο της εμμονής του. Στο δικό του, εκείνη βλέπει τον παλιό βασανιστή αλλά και προστάτη της.

Καθώς οι δυο τους ξανακυλούν στην διφορούμενη σαδομαζοχιστική σχέση αλληλεξάρτησης του παρελθόντος, ο Μαξ δέχεται ολοένα αυξανόμενες πιέσεις να παραστεί στην επίμαχη «δίκη», και η Λουτσία αποτελεί την σημαντικότερη μάρτυρα...

Άποψη
Διχάζοντας κοινό και κριτικούς από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, αυτό το ακραίο ερωτικό δράμα έμελλε να αποτελέσει μία από τις πιο αμφιλεγόμενες δημιουργίες στην ιστορία του Ιταλικού κινηματογράφου, καθιερώνοντας την θέση της Καβάνι ανάμεσα στους πιο προκλητικούς σκηνοθέτες τις γενιάς της

Η διανομή της απαγορεύτηκε από την ιταλική λογοκρισία «λόγω αισχρότητας», τα αντίτυπα της κατασχέθηκαν, ενώ ασκήθηκαν ποινικές διώξεις στην σκηνοθέτιδα για απεικόνιση σεξουαλικών βασανιστηρίων. Την ίδια στιγμή, επιφανείς εγχώριοι κινηματογραφιστές όπως ο Βισκόντι, ο Αντονιόνι και ο Παζολίνι τάσσονταν υπέρ της ζητώντας την ελεύθερη διάθεση της ταινίας στις αίθουσες. Με την νικηφόρα λήξη της δικαστικής διαμάχης και παρά τον θόρυβο που είχε προηγηθεί «Ο θυρωρός της νύχτας» χαιρετίστηκε σχεδόν ομόφωνα ως ένα θαρραλέο αριστούργημα και εγκωμιάστηκε για την ασυμβίβαστα διεισδυτική ματιά του στο θέμα της παρεκκλίνουσας σεξουαλικότητας που συνδέεται με παιδικό τραύμα και στις ψυχολογικές ασάφειες που γεννά η εκμετάλλευση της εξουσίας.



Η ευρεία αποδοχή της ταινίας στην Ευρώπη, ήρθε σε οξεία αντιδιαστολή με την κατάφωρη αποδοκιμασία που συνάντησε στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, υπογραμμίζοντας ανάγλυφα τις πολιτισμικές διαφορές των δύο ηπείρων. Διακεκριμένα ονόματα του αμερικανικού τύπου την κατηγόρησαν για «ανήθικη εκμετάλλευση και ευτελισμό του ολοκαυτώματος» χρησιμοποιώντας το ως σκηνικό για ένα ψευδές και λάγνο θέαμα.

Στόχος ωστόσο της ταινίας δεν είναι η πιστή ιστορική καταγραφή. Οι ήρωες της αποτελούν άχρονα σύμβολα - δεν οριοθετούνται σε συγκεκριμένα πλαίσια, αλλά εγείρουν διαχρονικά ερωτήματα για τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ του απόλυτου θύματος και του απόλυτου θύτη.

Το έναυσμα για τον Θυρωρό της νύχτας ανάγεται στην εποχή που η Καβάνι γύριζε το ντοκιμαντέρ με τίτλο «La Donna Nella Resistenza» (Η γυναίκα στην Αντίσταση) ως μέρος μίας σειράς για την Ιταλική τηλεόραση με θέμα το τρίτο Ράιχ. Οι συνεντεύξεις που πήρε τότε από δύο γυναίκες επιζήσασες των στρατοπέδων, την ανάγκασαν να συλλογιστεί πάνω στις λεπτές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ θύτη και θύματος, βασανιστή και βασανιζόμενου, καταλήγοντας στην προκλητική συνειδητοποίηση πως «όλοι είμαστε θύματα ή δολοφόνοι και αποδεχόμαστε αυτούς τους ρόλους οικειοθελώς - μόνο ο Σαντ και ο Ντοστογιέφσκι το κατανόησαν σε βάθος.»1

«Ο θυρωρός της νύχτας» ανοίγει σε μια Βιέννη μουντή και σκυθρωπή ενώ οι μελαγχολικοί ήχοι της ομότιτλης μελωδίας ζώνουν τα πρώτα πλάνα με γλυκιά παρακμή εμποτισμένη όμως με την αίσθηση μιας ελλοχεύουσας απειλής. Η ατμόσφαιρα, βαριά και νοτερή γίνεται προοδευτικά κλειστοφοβική καθώς τα εξωτερικά πλάνα αντικαθίστανται από χώρους κλειδωμένων δωματίων αντανακλώντας την εσωτερική μοναξιά των χαρακτήρων και την αυξανόμενη αποξένωση από το περιβάλλον τους.



Ενόσω η ιστορία ξεδιπλώνεται, στο αφηγηματικό παρόν συνυφαίνεται μία σεκάνς από παρελθοντικές αναδρομές που ανασύρονται πυροδοτούμενες από ακουστικά και οπτικά ερεθίσματα, για να αποκαλύψουν στιγμιότυπα της πρότερης σύνδεσης των δύο πρωταγωνιστών. Γυρισμένες με συνδυασμό κομψού ερωτισμού και χαμηλότονου σουρεαλισμού, καταγράφουν την πορεία μεταμόρφωσης της Λουτσία από τρομοκρατημένο παιδί σε σεξουαλικά χειραφετημένη γυναίκα, ενώ τα αχνά χρώματα και η απουσία διαλόγων δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως παρακολουθούμε προβολές αναμνήσεων παρμένες από φθαρμένο λεύκωμα.

Κρίσιμο σημείο σε αυτή την οπτική ανασκόπηση αποτελεί η πιο εμβληματική, και ίσως πιο προκλητική, σκηνή της ταινίας η οποία παρέχει επιπλέον στην Καβάνι την ευκαιρία να αναδείξει την καλλιτεχνική ματιά της. Τα παγερά, γκρίζα των προηγούμενων αναδρομών αποκτούν πορφυρή θερμότητα ενώ η διάχυτη, ονειρώδης αχλή προσδίδει στο σκηνικό όψη συμβολικού πίνακα που παίρνει ζωή.

Μπροστά από μασκοφόρους μουσικούς προβάλλει η ανδρόγυνη μορφή της Λουτσία με ανδρική περιβολή, δερμάτινα γάντια και ναζιστικό καπέλο, αλλά γυμνόστηθη. Καθώς τραγουδά με βαθιά φωνή το «Wenn ich mir was wunschen durfte» απηχώντας την Μαρλέν Ντίτριχ, αποπνέει μία πρωτόγνωρη σεξουαλική αυτοπεποίθηση που έρχεται σε αντίθεση με την έως πρότινος φοβισμένη παθητικότητα της. Τα όρια θύτη και θύματος αρχίζουν πια να θολώνουν - οι δυο τους γίνονται συνένοχοι.

Απέχοντας μακράν από το να είναι αισχρή, όπως έχει κατηγορηθεί, αυτή η τραγική ιστορία δύο καταραμένων εραστών, περισσότερο προκαλεί θλίψη παρά σκανδαλίζει τον θεατή. Το στοιχείο του σαδομαζοχισμού προσεγγίζεται με λεπτότητα δίχως να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή να ολισθαίνει προς το γκροτέσκο. Αντίθετα η κάμερα της Καβάνι πλαισιώνει τη σχέση των κεντρικών χαρακτήρων με συγκρατημένη χάρη και σεβασμό.



Κύριος λόγος που η ταινία ενοχλεί και έχει χαρακτηρισθεί ως «ανήθικη» είναι η αντισυμβατική οπτική που υιοθετεί απέναντι στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Η ιδέα ενός Ναζί που εκτός από την τερατώδη πλευρά, διαθέτει επίσης και μία ανθρώπινη, βαθιά ευάλωτη, αναπόφευκτα προκαλεί αγανάκτηση και σοκάρει ενώ το ενδεχόμενο ο αποδέκτης της βίας να ερωτευτεί τον «δήμιο» του γεννά αποστροφή και φρίκη καθώς αναγκάζουν τον θεατή να δει πέρα από την απλοϊκή διχοτόμηση μεταξύ καλού και κακού, κάτι που είναι ανεπιθύμητο.

Οι γενναίες ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου και η ολοκληρωτική αφομοίωση τους από τους χαρακτήρες που υποδύονται, καθιστά αναπόφευκτα μόνιμη την νοερά συνειρμική ταύτιση των ηθοποιών με τον εμβληματικό τους ρόλο εδώ. Ο Μπόγκαρντ ως Μαξ, - ένας συνδυασμός μελαγχολικής αλαζονείας, ευγενούς αξιοπρέπειας και άφατης απειλής - εκπέμπει εσωτερική ένταση ενώ με ανεπαίσθητες συσπάσεις του προσώπου πετυχαίνει να αποδώσει όλο το εύρος των συναισθημάτων και των μύχιων σκέψεων του ήρωα. Η Λουτσία της Ράμπλινγκ συνιστά ένα κράμα φαινομενικής ευαλωτότητας και υπόγειας δύναμης. Συλλαμβάνει την δισυπόστατη φύση της ηρωίδας, διατηρώντας την ταυτόχρονα αινιγματική, περιβεβλημένη με αύρα μυστηρίου, ενώ η σωματική της διάπλαση συμβάλλει στο να είναι ενοχλητικά πειστική ως έφηβη.

Η μουσική επένδυση της ταινίας περιλαμβάνει διάσημα κλασικά γερμανικά κομμάτια που τονίζουν την γενικότερη αίσθηση εκλεπτυσμένης διαφθοράς που αποπνέει.

Μία δύσκολη δημιουργία που παρά τα χρόνια της εξακολουθεί να ενοχλεί και να διχάζει. Οι νωχελικοί ρυθμοί της, σε συνδυασμό με το αμφιλεγόμενο θέμα της σίγουρα θα απωθήσουν μία σημαντική μερίδα θεατών, όσοι όμως έλκονται από σκοτεινές ερωτικές ιστορίες ίσως θελήσουν να καταδυθούν στον κόσμο της.

Τρέιλερ



1"The Gaze and the Labyrinth: The Cinema of Liliana Cavani" - Gaetana Marrone. Σελ. 90,
"Conflicts Of Memory: The Reception of Holocaust Films and TV Programmes in Italy, 1945 to the Present" - Emiliano Perra. Σελ. 106
"Masquerades of self-erasure: Pornography and corporeal memory in Liliana Cavani's The Night Porter" - Graeme Krautheim. Σελ. 12.

Λοιπές πηγές:
The Cinema of Italy- Giorgio Bertellini,
The Unmaking of Fascist Aesthetics - Kriss Ravettο

[Χήθκλιφ]

Αγαπητέ Μυρμηγκοφάγε, μου επιτρέπεις ελπίζω να σου απαντήσω εδώ, μια που το σχόλιο σου έχει ενδιαφέρον...

Ο θυρωρός της Νύχτας ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση από τις τρεις και αυτό γιατί το πρώτο μισό ήταν ακριβώς ότι ήθελα. Τα είχε όλα. Και ο διάολος την πήρε στο δεύτερο. Στο σημείο που απαιτούσα να γίνει πιο εσωστρεφής και οι πρωταγωνιστές να καταστραφούν από τα πάθη τους εκ των έσω, άρχισε να τρέχει η δεύτερη ιστορία για να με αποσυντονίσει πλήρως. Μα γιατί; Η εντύπωση δυστυχώς που μου έμεινε ήταν ότι ανεξήγητα φοβήθηκε η σκηνοθέτης. Μια τεράστια χαμένη ευκαιρία για μένα, μια κερδισμένη για σένα

Καταλαβαίνω πως θα προτιμούσες μια διαφορετική εξέλιξη

Να καούν ολοσχερώς στη φλόγα του αυτοκαταστροφικού τους έρωτα; Να αυτοκτονήσουν μαζί; Να αλληλοφονευθούν ώστε καθένας τους να απελευθερωθεί; (Κάτι σαν την Αυτοκρατορία των αισθήσεων;) Ή μήπως να εξαντλήσουν το πάθος και έπειτα, έχοντας πια γευτεί το απαγορευμένο, με κορεσμένη πλέον την επιθυμία, να επανέλθουν στην φυσιολογική καθημερινότητα;

γιατί όμως πιστεύεις πως η σκηνοθέτις φοβήθηκε;

Όπως το βλέπω εγώ, είναι εξ' αρχής πολύ ξεκάθαρο πως η δεύτερη, όπως την λες, ιστορία παίζει ίσως τον κυρίαρχο ρόλο και είναι εκείνη που θα ρίξει την αυλαία... δεν εννοώ πως η πορεία των εραστών φαίνεται πλήρως προδιαγραμμένη στον θεατή, όταν όμως από την αρχή μας παρουσιάζεται ένα κλίμα εν δυνάμει απειλητικό με έναν κλοιό υποχρεωτικών «φίλων» (;) γύρω από τον πρωταγωνιστή (ο οποίος ήδη ασφυκτιά, προτού καν αρχίσει η κύρια ιστορία) που μπορούν εύκολα να γίνουν επικίνδυνοι - υπερβολικά εύκολα, δεν θα έλεγα ότι ξεπήδησε έτσι απλά στο δεύτερο μισό, αλλά πως όλα συνέτειναν προς την κατάληξη που είχε και η σκηνοθέτις ήταν συνεπής σε ό,τι μας έταξε.

Στα δικά μου μάτια αυτό το απέλπιδο και καταδικασμένο ήταν που απογείωσε τον έρωτα τους. Αλληλένδετη με το διεστραμμένο κομμάτι - που από μόνο του θα μας έδινε μια διαφορετικού είδους ταινία - ήταν η απλότητα αυτού που ζητούσαν και δεν τους επιτρεπόταν να έχουν. Ο αποτροπιασμός που προκαλούσε αυτός ο αφύσικος έρωτας ακόμα και στους αδίστακτους εγκληματίες - πρώην συνεργούς του Μαξ, το γεγονός πως τον έβλεπαν ως κάτι που ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια - εκείνοι από όλους τους ανθρώπους!- προσθέτει, κατά την γνώμη μου, στην τραγικότητα παρά της αφαιρεί.

(Η διαφορετική μας οπτική εδώ μου θυμίζει την ανάλογη διαφοροποίηση στην «Tras El Cristal» όπου και πάλι υπήρχε ένα κομβικό σημείο πέρα από το οποίο για εσένα άρχιζε η πτώση ενώ για έμενα οδηγούσε την ταινία στο απόγειο... )

[Μυρμηγκοφάγος]

Μάλλον η μεγάλη απογοήτευση κατάφερε να μου αφήσει νωπή την μνήμη, οπότε και προτίμησα να την παραθέσω ως έχει, έστω και χοντροκομμένα όπως το έκανα. Τώρα όμως με υποχρεώνεις να σκεφτώ την διαδικασία που με οδήγησε σε αυτή τη σκέψη, που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι.

Για αρχή δεν θυμάμαι να σκέφτηκα το τέλος της. Αν το κάνω – που γενικά το αποφεύγω και προτιμώ να αφήσω να με πάρει το ποτάμι – θα γίνει πολύ αργά και εδώ είχα ήδη χάσει το ενδιαφέρον μου. Τώρα αν το ερώτημα αφορά και το παρόν, μου είναι απλά αδιάφορο, δεν θα μπορούσε να αλλάξει τίποτα μόνο του – ίσως αν εμφανιζόταν η παγερή πορνοστάρ μας και τους έπαιρνε τα κεφάλια πάνω στη γέφυρα;

Ναι, σίγουρα υπήρχαν πολύ ισχυρές ενδείξεις ότι θα γινόταν αυτό που λες και μάλλον δεν ήθελα να το πιστέψω, καθώς το έβλεπα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Τώρα τι ακριβώς προηγείται δεν το ξέρω. Διαισθητικά μου βγαίνει μια άρνηση επειδή έχω κακές εμπειρίες όταν η υπόθεση ανοίγει και καλές όταν εστιάζει; είναι συνέπεια ότι απλά δεν μου πήγε κάτι καλά στην υλοποίηση και όλα άρχισαν να συσσωρεύονται; Το μόνο δεδομένο είναι ότι έχασε για μένα όλη της ένταση – και τι ένταση ήταν αυτή. Και όντως, η σύγκριση με το Tras El Cristal είναι καλή. Αλλά εκεί, έστω και ετεροχρονισμένα η ανάμνηση της πρώτης γνωριμίας μου συμμάζεψε το δεύτερο μέρος της. Εδώ δεν έχω τίποτα, σχεδόν την έχω ξεχάσει.

Ίσως απλά να προτιμούσα η πίεση του περιβάλλοντος να ασκηθεί έμμεσα και υπό τον φόβο της απειλής οι ίδιοι να βρουν μια “λύση”; Ο φόβος της σκηνοθέτιδος μου βγήκε επειδή πήρε τον “χοντροκομμένο” δρόμο της εκτέλεσης της απειλής; Πάλι γυρνάμε στα ίδια, δεν ξέρω αν είναι η σκέψη που προπορεύεται, ή η υλοποίηση που την καλλιέργησε. Σαν την κότα με το αυγό, δυστυχώς θα μας αφήσω και τους δύο με την απορία

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε σε ευχαριστώ που μου απάντησες και που προσπάθησες να ανιχνεύσεις τους λόγους της απογοήτευσης σου ώστε να μου εξηγήσεις, μολονότι σου ήταν δύσκολο να επαναφέρεις την ταινία στη μνήμη. Δεν θα σε πιέσω περισσότερο, ήσουν σαφής μέσα στην όλη ασάφεια και καταλαβαίνω πολύ καλά τι θέλεις να πεις. Ιδίως το σημείο που αφορά στην εστίαση σε αντιδιαστολή με το άνοιγμα είναι εύγλωττο.

Και εξάλλου δεν χρειάζεται να είναι κανείς σίγουρος ως προς το τι θέλει για να γνωρίζει τι δεν θέλει... δεν ήθελες αυτήν την κατάληξη και αυτό αρκεί.

Αντιθέτως, για εμένα, εάν έληγε διαφορετικά (έβρισκαν για παράδειγμα μια λύση, όπως προτείνεις) λιγότερο απόλυτα - ναι αυτή είναι ακριβώς η λέξη - δεν θα με άγγιζε στον βαθμό που το έκανε.

[Μυρμηγκοφάγος]

Μια διευκρίνηση μόνο. Δεν θα άλλαζε κάτι ουσιώδες αν αυτή η συζήτηση είχε γίνει αμέσως μετά την θέαση από μέρους μου. Το καίριο θέμα δεν είναι ο χρόνος, αλλά η κλήση της κατηφόρας. Σε μια απότομη πτώση δύσκολα υπάρχει επαναφορά και η εστίαση του προβλήματος γίνεται ευκολότερη. Σε μια ήπια, που πολλές φορές υπάρχει κάποιου είδους ανάκαμψη και αρχίζω και δίνω δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, μου είναι πρακτικά αδύνατο στο φινάλε να ορίσω πως έφτασα στην απογοήτευση. Είναι μια κατά κόρον διαισθητική λειτουργία και δεν μπαίνω σε επιπλέον ανάλυση και εκλογίκευση. Η εκ των υστέρων αιτιολόγηση όλων των υποτιθέμενων ατελειών - ακόμη και αν μπορούσα να την κάνω - δεν θα να μου αλλάξει τα συναισθήματα που αποκόμισα κατά την διάρκεια της, τα οποία είναι και ο λόγος που είμαι σε αυτό το χόμπι.

Για να έρθω τώρα στη συγκεκριμένη, δεν ξέρω τι ήθελα ακριβώς, όπως δεν ξέρω ποτέ ακριβώς τι θέλω. Ναι, ένιωσα ότι θα προτιμούσα να εστιάσει περισσότερο στο δεύτερο μέρος, αλλά αν με ικανοποιούσε όπως έγινε θα το είχα ξεχάσει. Ναι και ΄γω συνήθως προτιμώ το απόλυτο (με τη λύση στα εισαγωγικά εννοούσα όποια λύση. Καλή, κακή, ή απόλυτη), είναι πάντα πιο δυνατό, αλλά ποτέ δεν ξέρω ποιο είναι αυτό και αν δεν το δω, δεν θα το αναγνωρίσω. Και δεν το εξάγω θεματολογικά, αλλά βάση των συναισθημάτων που απορρέουν από αυτό. Δεν μπορώ την ιδέα να την αποκολλήσω από την υλοποίηση της και η υλοποίηση για μένα είναι το όνομα του παιχνιδιού. Έχω λατρεμένες ταινίες που η περιγραφή του φινάλε τους θα έμοιαζε με κακόγουστο αστείο, αλλά στο μυαλό μου δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια τελειότητα και αυτό χάρη της υλοποίησης.

Ας βάλω μια τελεία εδώ. Όσο προσπαθώ να βγάλω άκρη, τόσο περισσότερο νιώθω ότι φάσκω και αντιφάσκω

[Χήθκλιφ]

(Ετεροχρονισμένα συνειδητοποιώ πως δεν απάντησα σε σχέση με το «Απόλυτο». Καταλαβαίνω πως το εννοείς ως το τέλειο, το αψεγάδιαστο φινάλε και συχνά ταυτίζεται και για εμένα με την τελειότητα, εδώ όμως μάλλον το ήθελα με την έννοια του ολοκληρωτικού, του αναπόδραστου, του δρόμου δίχως επιστροφή. Οτιδήποτε άλλο θα μου φαινόταν λίγο και φθηνό.)

[Ιωάννα πάξι]

(Ετεροχρονισμένα συνειδητοποιώ πως δεν απάντησα σε σχέση με το «Απόλυτο». Καταλαβαίνω πως το εννοείς ως το τέλειο, το αψεγάδιαστο φινάλε και συχνά ταυτίζεται και για εμένα με την τελειότητα, εδώ όμως μάλλον το ήθελα με την έννοια του ολοκληρωτικού, του αναπόδραστου, του δρόμου δίχως επιστροφή. Οτιδήποτε άλλο θα μου φαινόταν λίγο και φθηνό.)

καλησπερα.. ειμαι νεο μελος και δεν ξερω ακομα να χειριζομαι σωστα το φορουμ, οποτε ελπιζω να μην εκανα πατατα.
η ερωτηση μου που αφορα στην εν λογω ταινια εχει να κανει με το τελος,

με το πως πεθαινουν.
επειδη στα ματια μου και τα δυο σεναρια μου φαινονται απολυτα πιθανα, τους σκοτωνουν ή αυτοκτονουν;

ευχαριστω εκ των προτερων

[Μυρμηγκοφάγος]

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν διαφορετικές εκδόσεις, το imdb πάντως αναφέρει μόνο μια, διάρκειας 118 λεπτών. Σε αυτήν που είδα πάντως,

τους πυροβόλησαν πάνω στη γέφυρα καθώς περπατούσαν, αν και νομίζω εύκολα θα μπορούσαν να το παραλείψουν και να μας δοθεί η ελευθερία να τη συμπληρώσουμε όπως επιθυμούμε. Ή ήταν μια ερώτηση χωρίς να την έχεις δει, τώρα που το σκέφτομαι;

Καλώς μας ήρθες Ιωάννα

[Μυρμηγκοφάγος]

Ουπς, άργησα, αλλά τουλάχιστον κατάλαβα την ερώτηση. Για κάποιον λόγο, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι στην έκδοση που είδες δεν υπήρχε πυροβολισμός

Το ξαναείδα και συνεχίσω να νομίζω ότι πυροβολήθηκαν. Πρώτα πέφτει ο Μαξ, που αν ήταν αυτοκτονία θα περίμενα το ανάποδο. Κυρίως όμως, τα χέρια, αλλά και πέσιμο της Λουσία, δεν μου δηλώνουν αυτοκτονία, όπως επίσης ότι δεν βλέπω κάποιο όπλο. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορεί να ήταν;

[Ιωάννα πάξι]

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν διαφορετικές εκδόσεις, το imdb πάντως αναφέρει μόνο μια, διάρκειας 118 λεπτών. Σε αυτήν που είδα πάντως,

τους πυροβόλησαν πάνω στη γέφυρα καθώς περπατούσαν, αν και νομίζω εύκολα θα μπορούσαν να το παραλείψουν και να μας δοθεί η ελευθερία να τη συμπληρώσουμε όπως επιθυμούμε. Ή ήταν μια ερώτηση χωρίς να την έχεις δει, τώρα που το σκέφτομαι;

Καλώς μας ήρθες Ιωάννα

καλως σας βρηκα κι ευχαριστω για το καλωσορισμα!
την εχω δει την ταινια, μην ανησυχεις. και εγω προς τα εκει τεινω,

στο οτι τους σκοτωσαν δηλαδη και οχι οτι αυτοκτονησαν, το δευτερο το σκεφτηκα σαν μικρη πιθανοτητα..δεν ξερω γιατι..

ευχαριστω θερμα για την απαντηση