The Medusa Touch (Το χτύπημα της Μέδουσας)(1978)
Posted: 30 Σεπ 2017, 14:46
Τίτλος: The Medusa touch
Ελληνικός τίτλος: Το χτύπημα της Μέδουσας
Έτος παραγωγής: 1978
Σκηνοθεσία: Jack Gold
Σενάριο: John Briley
Ηθοποιοί: Richard Burton, Lino Ventura, Lee Remick, Harry Andrews
Πρωτότυπη μουσική: Michael J. Lewis
Διάρκεια: 105΄
Υπόθεση
Ο συγγραφέας Τζον Μόρλαρ δέχεται μια δολοφονική επίθεση μέσα στο ίδιο του το σπίτι, ενώ παρακολουθεί τις βραδινές ειδήσεις. Ο Μόρλαρ δέχεται απανωτά χτυπήματα στο κεφάλι αλλά παρόλα αυτά κρατιέται στην ζωή σε κωματώδη κατάσταση.
Ένας Γάλλος επιθεωρητής αναλαμβάνει να διαλευκάνει την σκοτεινή αυτή υπόθεση, αλλά όσο το κουβάρι του μυστηρίου, ξετυλίγεται τόσο ο ίδιος καταλαβαίνει πως κάτι παράξενο και δαιμονικό συμβαίνει με τον Μόρλαρ. Ειδικά όταν γνωρίζει την ψυχίατρο του συγγραφέα, τότε η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.
Άποψη
Σφιχτοδεμένο θρίλερ, με στοιχεία μεταφυσικού τρόμου λοιπόν η σχετικά άγνωστη αυτή ταινία. Το μεγάλο πλεονέκτημά της είναι κατα κύριο λόγο οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών.
Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον στον ρόλο του αντισυμβατικού συγγραφέα Μόρλαρ είναι απλά εξαιρετικός. Το βλέμμα του μαζί με τις εκφράσεις του προσώπου του δίνουν το απόλυτο νόημα στον τίτλο της ταινίας. Σκοτεινός, κυνηγημένος από προσωπικούς και όχι μόνο δαίμονες, μαυροφορεμένος, κυνικός, μισάνθρωπος ο Μπάρτον μετουσιώνεται σε ένα από τους πιο ζοφερούς χαρακτήρες του κινηματογράφου.
Ο Λίνο Βεντούρα υποδύεται τον Γάλλο επιθεωρητή που θα αντιμετωπίσει το απόλυτο κακό στο πρόσωπο του συγγραφέα με ψυχραιμία και κυρίως με ορθολογισμό μέχρι να έρθει η τελική ανατροπή. Ο Βεντούρα φτιάχνει έναν εξαιρετικό σκεπτικιστή επιθεωρητή παίζοντας με τα στερεότυπα αυτού του ρόλου.
Η Λη Ρέμικ είναι η όμορφη ψυχίατρος η οποία προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα της ορθολογιστικής σκέψης με την πίστη στο μεταφυσικό, μέσω της ψυχανάλυσης και της επιστήμης. Όμορφη παρουσία, με μια μόνιμη μελαγχολία στο βλέμμα η Ρέμικ κάνει τον θεατή να υποψιάζεται από την πρώτη στιγμή πως ο ρόλος της στην όλη υπόθεση θα είναι κάτι παραπάνω από συμβουλευτικός.
Η σκηνοθεσία του Γκολντ είναι σκοτεινή και απολύτως ταιριαστή με την φωτογραφία της ταινίας που είναι μουντή με γήινα χρώματα και δημιουργούν μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Σαν το βλέμμα του Μπάρτον σε όλη την ταινία. Η ταινία δεν είναι ακριβώς ταινία τρόμου, ούτε ΕΦ, ούτε πολιτικό θρίλερ. Είναι ένα κράμα. Είναι και μια αλληγορία που σχετίζεται με την τρομοκρατία αλλά και την αδικία που έχει επικρατήσει εδώ και αιώνες στο ανθρώπινο γένος.
Οι αναδρομές στο παρελθόν και οι συζητήσεις του επιθεωρητή και του Μόρλαρ με την ψυχίατρο δίνουν ένα σκηνικό συνεχούς ψυχανάλυσης. Η όμορφη ψυχίατρος μοιάζει να ψυχαναλύει τους δυο άντρες και να ακροβατεί ανάμεσα στην λογική και το μεταφυσικό. Τα μακρόσυρτα πλάνα της ταινίας κάνουν την πλοκή δαιδαλώδη σε αρκετές στιγμές αλλά όταν η κατάσταση ξεκαθαρίζει ο εφιάλτης ήδη έχει αρχίσει.
Η ταινία είναι βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα του Peter Van Greenway, οποία είχε κυκλοφορήσει μόλις 3 χρόνια πριν.
Σε αρκετά σημεία της ταινίας εμφανίζεται ο πίνακας του Καραβάτζιο "Μέδουσα". Είναι ένας πίνακς που κοσμεί έναν από τους τοίχους του σπιτιού του συγγραφέα.
Προσωπικά την προτείνω σε όλους όσοι απολαμβάνουν ταινίες με υπαινικτικό τρόμο αλλά και σε όλους όσοι θέλουν να ανακαλύψουν ένα σχετικό άγνωστο διαμαντάκι.
Από μένα 8/10!
Τρέιλερ
