Once Upon a Time in the West ( Κάποτε στη Δύση) (1968)

[Άνθρωπος Χωρίς Όνομα]

Πρωτότυπος τίτλος: C'era Una Volta Il West
Ελλ. Τίτλος: Κάποτε στην Δύση
Έτος Παραγωγής: 1968
Σκηνοθεσία: Sergio Leone
Σενάριο: S. Leone, S.Donati, B.Bertolucci, D.Argento
Μουσική: Ennio Morricone
Διάρκεια Κινηματογραφικής έκδοσης: 175'
Πρωταγωνιστούν : Henry Fonda, Charles Bronson, Claudia Cardinalle, Jason Robars


Πλοκή
Ο εποικισμός της Δύσης καλά κρατεί και ο σιδηρόδρομος έχει μετατρέψει ολόκληρες περιοχές που βρίσκονταν στην μέση του πουθενά, σε κέντρα που θυμίζουν πολύβουες κυψέλες. Η χώρα της Ευκαιρίας ανοίγεται λοιπόν για την κα ΜακΜπέην (Κλαούντια Καρντινάλε) που ταξιδεύει από την αστική Νέα Ορλεάνη στην εποικιζόμενη Γιούτα, για να βρει την οικογένειά της άγρια δολοφονημένη. Ο Σαγιέν (Τζ. Ρόμπαρτς) της προσφέρει την φιλιά του και την πρόθεσή του να βρει τους δολοφόνους. Παράλληλα, ο Φρανκ (Χ. Φοντα) συνεχίζει το εγκληματικό του έργο αφού δρα αμειβόμενος από τον επιχειρηματία του Σιδηρόδρομου, ενώ καταδιώκεται από την Νεμεσή του, έναν άγνωστο άντρα που έχει μια φυσαρμόνικα κρεμασμένη στο στήθος του (Τσ. Μπρονσον).

Άποψη
Τα προηγούμενα φιλμ του Λεόνε ( η τριλογία των Δολαρίων) αδιαμφισβήτητα έχουν σφραγίσει το κινηματογραφικό είδος των Western, έτσι το μοναδικό πράγμα που δεν περιμένει κανείς να βιώσει παρακολουθώντας το φιλμ είναι η αυθεντικότητα. Όμως, από την πρώτη σκηνή του, τα πάντα πάνε (ευχάριστο) περίπατο. Ένα σιωπηλό, ψυχολογικό δεκάλεπτο σπάει σαν γυαλί από μια κλασσική ατάκα και από τους ήχους των ρεβόλβερ. Ο καταιγιστικός και κλειστός ρυθμός και που θα περίμενε κάποιος να δει, δίνει την θέση του σε μια αργή, ανοικτή κινηματογράφηση.
Πολλοί λένε ότι πρόκειται για την αρχή της επόμενης τριλογίας (τριλογία του "μια φορά και έναν καιρό..."), ενώ οι χαρακτήρες δεν κάνουν γνώστες τις προθέσεις τους από την αρχή, αλλά μεταμορφώνονται κατά την εξέλιξη του φιλμ. Πλήθος αναφορών σε παλαιότερα Western, όπως το "High Noon" στην εναρκτήρια σεκάνς, το "3:10 to Yuma" και πολλά άλλα.

Ιδιαίτερης μνείας χρίζουν οι σεναριογράφοι, που, μαζί με τον Λεόνε, έγραψαν αυτό το επικό σε όλα του φιλμ: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Ντάριο Αρτζέντο.



Για την μουσική: Πολύ πριν την έναρξη της κινηματογράφησης, ο Έννιο Μορρικόνε, ξεκινά ένα μουσικό σχέδιο που θα πλαισίωνε μια μελλοντική ταινία του συνεργάτη και συμμαθητή του, Λεόνε. Υπό τις συνεχείς, από κοινού, παρεμβάσεις του σκηνοθέτη προς τον συνθέτη και αντίστροφα, γεννιέται ένα κλασσικό μουσικό έργο, το οποίο αργότερα έπαιζε συνεχώς στο σετ, που γυριζόταν το φιλμ, βάζοντας τους ηθοποιούς ακόμα πιο βαθιά στην ατμόσφαιρα του δημιουργήματος.

Η ιδέα του Λεόνε ήθελε δύο μουσικά θέματα ξεχωριστά. Ένα για τον Φρανκ και ένα για τον άνθρωπο με την φυσαρμόνικα. Ο Μορρικόνε το έκανε χρησιμοποιώντας μια σκληρή κιθάρα για τον Φόντα και μια φυσαρμόνικα που παίζει δυο νότες για τον Μπρόνσον. Αυτό όμως που ήταν ψηλότερα από τις προσδοκίες του Λεόνε, ήταν το μουσικό θέμα της τελευταίας σκηνής όπου τα δυο μουσικά θέματα παίζουν σαν ένα: Death Rattle.
Εάν μπορείς να "ανοίξεις" ένα φιλμ όπου τα πρώτα έξι λεπτά του να είναι βουβά και στα οκτώ ο ήρωάς σου να έχει διατυπώσει και μια κλασσική ατάκα, αν μη τι άλλο, σου αξίζει ένας σεβασμός.

Τρέιλερ

[Τρίνιτυ]

Το Κάποτε στη Δύση είναι ένα από τα αγαπημένα μου γουέστερν. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς, για τους λιγοστούς διάλογους, τα περίεργα πλάνα και την υπέροχη μουσική που έχει. Όλα αυτά την κάνουν, πιστεύω, μία από τις καλύτερες ταινίες των σπαγγέτι γουέστερν.

[Φαροφύλακας]

Δεν ήξερα πως στο σενάριο ήταν και Μπερτολούτση με Ντάριο Αρτζέντο! :αργκ:

Πολύ αγαπημένη ταινία και ένας πολύ ταιριαστός ρόλος για τον Τσαρλς Μπρόνσον. Το θέμα με την φυσαρμόνικα ιστορικό. Έχει πολλά χρόνια που την είδα την ταινία (κανα δυο δεκαετίες; ) αλλά την στιχομυθία που παραθέτεις στο τέλος την θυμόμουν. ("no, you brought two too many...")

Άφησε αρκετές κλασικές σκηνές η ταινία όπως η πολύ δραματική σκηνή όπου ο αδερφός ισορροπεί πάνω στους ώμους του μικρού. Ένα 10* και από εμένα.

Και μην ξεχάσω κι εγώ:

Μου φαίνεται πως θα τα ξαναπεράσω ένα χεράκι τα κλασικά γουέστερν.

[Κόρτο Μαλτέζε]

Και εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η ταινία. Μαζί με το Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο έχω δει σε σπαγγέτι γουέστερν

[Άνθρωπος Χωρίς Όνομα]

Εχει μεγαλο ενδιαφερον η εξελιξη της συγχρονης Αμερικανικης Ιστοριας, μεσα απο το φακο του Λεονε.
Εχοντας ως αρχη τα χρονια πριν το εμφυλιο, οι ιστοριες του ξεκινουν και περνούν μεσα απο τις σελιδες του Φαρ ουεστ "πατωντας" επανω σε ανθρωπινες ιστοριες και φτανουν εως την εκβιομηχανιση και στο τελος της "αθωοτητας".
Ετσι, ενω η τριλογια των δολλαριων (Για μια χουφτα δολλαρια, Μονομαχια στο Ελ Πασο, ο Καλος, ο κακος και ο ασχημος) ασχολειται με το κυνηγι του χρηματος η επομενη (ατυπη κατα πολλους αλλα τελικα στρατευμενη στο σκοπο της) τριλογια που ξεκιναει με το "καποτε στην Δυση" ασχολειται με την λυτρωση των ηρωων που εχουν "αμαρτησει" κατα το κυνηγι του χρηματος.

Η επομενη ταινια του Giu la testa ειχε τρεις υποτιτλους :once upon a time, a revolution/Duck you sucker/fistful of Dynamite (το χολιγουντ δινει ρεσιταλ ανεπαρκειας καθως ξερει οτι το φιλμ συνδεεται ατυπα με το προηγουμενο αλλα ...), ασχολειται με δυο ετεροκλητους χαρακτηρες που συμμαχουν, ο καθενας για δικους του λογους, με σκοπο τον χρημα αλλα που γρηγορα τους γινεται αντιληπτο οτι δεν ειναι το παν και η τριλογια κλεινει με το Once up on a time in America η οποια θεωρειται οτι ειναι και η μοναδικη ταινια οπου ο Λεονε κλεινει πονηρα το ματι στο χολιγουντ .. Eνω η θεματολογια της επισκιαζεται απο τους δυο "νονους" ασχολειται με το θεμα απο διαφορετικη οπτικη, δινοντας μας , την ευκαιρια να παρακολουθησουμε ισως το πρωτο συγχρονο , αστικο γουεστερν.

[Μπιατριξ Κιντο]

Επικη, επικη, επικη, επικη, επικη, επικη!!!!!!!!!!!!!!
9/10