O Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος (1966)

[Άνθρωπος Χωρίς Όνομα]

Πρωτότυπος Τίτλος: Il Buono, Il Bruto, Il Cattivo
Ελληνικός τίτλος: O Καλός, ο κακός και ο άσχημος
Σκηνοθεσία: Sergio Leone
Μουσική: Εnnio Morricone
Έτος Παραγωγής: 1966
Ιταλική Πρεμιέρα: 23.12.1966
Πρωταγωνιστουν: Clint Eastwood, Lee Van Cleef, Eli Wallach...


Υπόθεση
Ένας κυνηγός επικυρηγμένων συμμαχεί με ένα μικροαπατεώνα φτωχοδιάβολο, ενάντια σε ένα τρίτο αδίστακτο κακοποιό, σε ένα αγώνα δρόμου που οδηγεί σε ένα καλά κρυμμένο θησαυρό. Οι "ήρωες" πρόκειται να συναντήσουν δυσκολίες που τους φέρνουν πιο κοντά στο στόχο τους αλλά ταυτόχρονα τους απομακρύνουν.

Άποψη
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρα σεντόνια σχετικά με την κάθε σκηνή του σχεδόν δυομισαώρου έπους...
Για την μοναδική ατμόσφαιρα που πλαισιώνεται από την εξίσου μοναδική μουσική επένδυση, "σήμα κατατεθέν" του Μορικόνε... Για το δάκτυλο του Λη Βαν Κληφ, που είναι κομμένο στην πραγματικότητα και ο Λεόνε το κινηματογραφεί συνδέοντας και αποσυνδέοντας τον "ήρωα" από την προηγούμενη ταινία της τριλογίας "των δολαρίων".



Θα μπορούσα να γράψω για τους τρεις ετερόκλιτους χαρακτήρες που διασταυρώνονται σε μια θανάσιμη αναζήτηση,
για τη λαιμαργία τους για πλούτο, που είναι διάχυτη και στους τρεις, στον καθένα για διαφορετικούς λόγους, για τους "δορυφόρους" χαρακτήρες, απτούς ανθρώπους που ο θεός (σεναριογράφος) έριξε στο δρόμο τους, για την έλλειψη γυναικείας παρουσίας, που τονίζει ακόμα περισσότερο την προσήλωση τους στο στόχο, για την κωμωδία και τη λύτρωση των τελευταίων σκηνών, για όλο αυτό το συρφετό από εικόνες, αιματοχυσίες (θεωρείται ως η ταινία με τους περισσότερους έμμεσους και άμεσους φόνους), για ένα αντιπολεμικό μήνυμα που ξεπετιέται από το πουθενά, προλογίζοντας την πιο δυνατή σκηνή του φιλμ, εκείνη του νεκροταφείου, για την πέτρα που περνάει εκατοστά από το κεφάλι του Ίστγουντ, στην σκηνή της γέφυρας.

Θα μπορούσα να γράψω για πολλά ακόμα, που δεν μπορούν να μπουν σε μια σειρά, ούτε στο κεφάλι μου, ούτε στο πληκτρολόγιο... Όμως ο Sergio δεν θα το ήθελε.

To Trailer είναι μια ευγενική χορηγία ενός παλιού διαδικτυακού φίλου.

[Συνικός]

Koρυφαία ταινία! Απολαμβάνεις κάθε στιγμή και σκηνή του 3ωρου: περιπέτεια, χιούμορ, αγωνία, συγκίνηση, υπερπλήρες κινηματογραφικό πακέτο. Γεμάτη θρυλικές σκηνές αυτή η ταινία, και φυσικά τη μουσική του Μορικόνε.

Και όπως πολύ σωστά έγραψες, η ταινία έχει κι άλλα επίπεδα λειτουργίας, κι αυτό την κάνει ακόμα πιο σπουδαία.

[Ίζι]

Ένα απολαυστικό αριστούργημα

[Φαροφύλακας]

Μου αρέσουν πολύ τα σπαγγέτι γουέστερν κι αυτό είναι από τα κορυφαία. Να πω το άσχετό μου: πάντα μου φαινόταν πως αδικείται ο "ασχημος" που παίρνει αυτήν την ρετσινιά αφού, εμένα τουλάχιστον, μου φαίνεται ένας κανονικός άνθρωπος.

Και ποσο μεγάλη τύχη, μέσα σε ολα τα σωστά βαλμένα η ταινία να έχει μουσική του Ένιο Μορικόνε στις καλύτερές του στιγμές.

10* απο εμένα

[Κόρτο Μαλτέζε]

Το καλύτερο γουέστερν (σπαγκέτι ή όχι) κατά τη γνώμη μου (μαζί με το Κάποτε στη δύση πάλι του Λεόνε). Οι Ίστγουντ, Γουάλας και βαν Κλιφ στην καλύτερη κινηματογραφική στιγμή τους, η μουσική τέλεια, το θέμα φοβερό και η σκηνοθεσία ανεπανάληπτη...

Όταν το είχα δει πρώτη φορά με τον αδερφό μου είχαμε εντυπωσιαστεί τόσο που ήθελα να τον πείσω να επαναλάβουμε την τελευταία σκηνή με τον άσκημο να ισορροπεί πάνω στον σταυρό (με τον αδερφό μου φυσικά στο ρόλο του άσκημου). ευτυχώς για όλους μας (κυρίως για τον ίδιο φυσικά) δεν κατάφερα να τον πείσω...

[Άνθρωπος Χωρίς Όνομα]

Ecstasy of Gold ..χωρις σχολιο

[Μπιατριξ Κιντο]

Ολη η τριλογια του Λεονε, καθως και το Once Upon A Time In The West ειναι τα αγαπημενα μου γουεστερν.
Μετα ακολουθουν τα Death Rides A Horse, Days Of Anger, Sabbata, Kid Vengeance, God's Gun, The Grand Duel και φυσικα το κορυφαιο The Big Gundown. Λατρευω τα σπαγγεττι γουεστερν. Παρ'ολα αυτα, οι ταινιες του Λεονε ειναι που "ανεβασαν" τα γουεστερν στα ματια του κοσμου και αναδειχτηκαν.
Αυτο που με "πειραξε" λιγο στο The Good The Bad & The Ugly ηταν η μεγαλη διαρκεια, αλλα σαν ταινια ηταν εξαιρετικη! Για τη μουσικη, δεν εχω λογια, Ennio Morricone The Great!

9/10

[Νικόλας Δε Κιντ]

Πάντως εμένα η αγαπημένη μου ταινία της άτυπης τριλογίας είναι το "Μονομαχία στο Ελ Πάσο"
Ειδικά η τελευταία σκηνή με την μονομαχία και τον ήχο του ρολογιού, θεωρώ πως είναι από τις πιο καλοσκηνοθετημενες σκηνές έβερ!!!

Εν τω μεταξύ ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ (που παίζει τον Ίντιο) ήταν τεράστιο όνομα μπρος στον σχετικά καινούργιο Κλιντ Ίστγουντ και τον τυποποιημένο Λη Βαν Κλιφ.
Το ίδιο και ο Ιλάι Γουάλας (ο άσχημος)...

[Μπιατριξ Κιντο]

Να σου πω .. και εμενα η αγαπημενη μου απο την συγκεκριμενη τριλογια ειναι το "Μονομαχια στο Ελ Πασο" (For a few dollars more).

Επισης, μου αρεσε το "Ηταν Καποτε Στη Δυση" περισσοτερο απο την τριλογια αυτη.

[Θλιμμένη Κουκουβάγια]

Να προσθέσω στον πρόλογο ότι και το φτυάρι που πετάει ο Λι Βαν Κλιφ στην σκηνή όπου ο Ελάι Γουάλας προσπαθεί να ανοίξει το (λάθος) φέρετρο περνάει λίγα εκατοστά από το κεφάλι του.
Επίσης, ο Gian Maria Volontè δεν νομίζω να ήταν "τεράστιο" όνομα αφού δεν είχε πετύχει κάτι σπουδαίο με τις σειρές της τηλεόρασης η κάποιους ρόλους σε ταινίες ως εκείνη την στιγμή, οι δυο ρόλοι που ερμήνευσε στις δυο πρώτες ταινίες της τριλογίας ήταν που τον έκαναν γνωστό σε όλον τον κόσμο.
Για μένα είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ!