Νικόλας Δε Κιντ έγραψε:Όσο για τα talent show...
Ακόμα χειρότερη κατάντια! Ο κόσμος ψηφίζει με λύσσα τον αγαπημένο του "μονομάχο" κι όταν αυτός τερματίσει πρώτος και βγάλει CD πάει άπατο, διότι το κοινό του έριξε άκυρο. Μόλις νικήσει ο μονομάχος, την ίδια ακριβώς στιγμή το κοινό ψάχνει για τον επόμενο!!
Δεν νομίζω ότι φταίει το κοινό. Νομίζω ότι σ' αυτά τα παιχνίδια παραλείπουν κάτι πολύ σημαντικό, για την ακρίβεια το πιο σημαντικό συστατικό της επιτυχίας. Την καλή ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ μουσική. Οι διαγωνιζόμενοι στα σόου αυτά βγαίνουν κάθε φορά στα λάιβ και μας τραγουδάνε παλιά, γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια. Τραγούδια άλλων ανθρώπων, που ήδη τα γουστάρουμε. Κι εκεί μέσα τους λένε ότι έχουν όλα τα συστατικά της επιτυχίας... εμφάνιση, φωνή, σκηνική παρουσία, θεατρικότητα και δεν ξέρω τι άλλο. Τι να τα κάνουμε όλα αυτά, μου λες; Ωραίοι άνθρωποι και ωραίες φωνές υπάρχουν και θα υπάρχουν. Παραδείγματα έχω πολλά από μένα κιόλας, που τα βλέπω καμιά φορά αυτά τα σόου.
Σε κάποιο x-factor μου άρεσε ένας Σταύρος απ' την Κύπρο και τον υποστήριζα. Έλεγε ωραία όλα τα τραγούδια που του ανέθεταν κι είχε συμπαθητικό στυλάκι. Το παιχνίδι τέλειωσε και έβγαλε ένα χάλια αντιπαθητικό τραγούδι. Εγώ λοιπόν φταίω που ψάχνω τον καινούριο μονομάχο; Αν το παιδί αυτό είχε βγάλει καλή μουσική μετά το παιχνίδι (τέλος η εύκολη λύση της ερμηνείας ήδη αγαπημένης μουσικής) θα τον άκουγα ακόμα. Το ίδιο ισχύει για τη Ραλία Χρηστίδου. Ωραίες ερμηνείες μέσα στο παιχνίδι, ωραίο στυλάκι, αδιάφορη μουσική μετά. Τι να το κάνω αν ο Ίαν πέρσι είπε γαμάτα το Gorilla; Ούτε δικό του είναι το τραγούδι ούτε ξεπέρασε με οποιονδήποτε τρόπο το ορίτζιναλ. Βγαίνει απ' το παιχνίδι και όντως κάθομαι να ακούσω τη μουσική της μπάντας του να δω μήπως μου πάει. Δεν μ' αρέσει!
Ο θεατής λοιπόν φταίει που "καταναλώνει" μονομάχους; Η δομή των παιχνιδιών είναι άκυρη. Και σου 'χω κι άλλο παράδειγμα, απ' την αντίστροφη πλευρά. Ο Πετρέλης δεν ήταν ο δημοφιλέστερος στο talent show όπου συμμετείχε (είχε βγει τρίτος νομίζω;) όμως του έγραψε αμέσως τραγούδια ο Φοίβος που εκείνη την εποχή μεσουρανούσε στο ελαφρολαϊκό. Αποτέλεσμα; Γέμιζε τα μαγαζιά ο Πετρέλης, έκανε χρυσούς και πλατινένιους κι έκανε επιτυχία την περίοδο εκείνη. Μόνο και μόνο γιατί έδωσε στο κοινό καλή καινούρια μουσική (όχι το στυλ μου αλλά άρεσε στον κόσμο). Αυτό ψάχνει το κοινό. Νέα τραγούδια, ενδιαφέρουσα μουσική, όχι απλά καλές φωνές και ωραίες παρουσίες. Τι να τα κάνει αυτά;