Le Samouraï (1967)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Le Samouraï
Ελληνικός τίτλος: Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο
Έτος παραγωγής: 1967
Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Melville
Σενάριο: Joan McLeod, Jean-Pierre Melville, Georges Pellegrin
Ηθοποιοί: Alain Delon, Nathalie Delon, François Périer…
Πρωτότυπη μουσική: François de Roubaix
Διάρκεια: 101΄


Υπόθεση
Ένας πληρωμένος δολοφόνος εκτελεί ένα συμβόλαιο και φροντίζει για ένα σφιχτό άλλοθι. Μόνο που η αστυνομία τον υποπτεύεται και τον βάζει σε έναν στενό κλοιό παρακολούθησης.

Άποψη
Ένα κλασικό γαλλικό νουάρ με τον Αλέν Ντελόν στα καλά του τα νιάτα.

Ο τίτλος (Σαμουράι) είναι μια αναφορά στην μοναχικότητα του ήρωα, Τζεφ Κοστέλο (Αλέν Ντελόν) ο οποίος ζει μια πολύ μοναστική ζωή με ορμητήριο ένα σχεδόν άδειο δωμάτιο με ένα πουλάκι στο κλουβί του.

Ο Ντελόν υποδύεται ένα υπερβολικά "κουλ" Τζεφ ο οποίος λέει ελάχιστα λόγια και είναι μόνιμα ανέκφραστος και με ένα σταθερά απλανές βλέμμα. Ένας ρόλος και μια ιστορία που μάλλον πείθει ακόμα αφού στην imdb σημειώνει ένα πολύ υψηλό 8,1.



Ξεχωρίζει το πολύ καλό μουσικό θέμα του François de Roubaix, το οποίο χαρακτηρίζει μουσικά την ταινία και το οποίο μπορεί να ακούσει κάποιος παρακάτω, στο τρέιλερ. Ένας ταλαντούχος συνθέτης, που δυστυχώς πέθανε πολύ νέος, στα 35 του χρόνια, ενώ είχε να δώσει πολλές μεγάλες μουσικές ακόμα, στον κινηματογράφο.

Παρότι η ταινία θεωρείται από τις εξέχουσες του παλιού νουάρ κινηματογράφου, έχω μια επιφύλαξη κατά πόσο μπορεί να φτάσει στον μέσο θεατή του σήμερα. Όχι τόσο για την παλιά αισθητική όσο για τον παλιό αφηγηματικό τρόπο.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, φίλοι του παλιού νουάρ βρίσκουν εδώ μια ταινία της αρεσκείας τους.

Τρέιλερ

[Βαλεντίν]

Μου είναι κάπως αδύνατον να δεχτώ ότι μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον. Η αισθητική της είναι αξεπέραστη. Η λιτότητά του, η μουσική, ο Ντελόν ,η μοναξιά,η σιωπή ένα τσιγάρο που ανάβει και σβύνει μόνο με τον εσωτερικό του θάνατο του ανθρώπου που δουλειά του είναι να σκοτώνει και που επιζητά να σκοτωθεί. Σηκωθείτε από καρέκλες, καναπέδες κλπ και τρέξτε να το δείτε. Η μάλλον καθίστε..κι ανάψτε τσιγάρο. Στην δεκάδα των πιο αγαπημένων μου ταινιών κι αν το συγκρίνεις με τις βλακείες που γυρίζονται σήμερα ...Δεν μου αρέσει η παρελθοντολογία αλλά είναι η πραγματικότητα. Που να βρεις διαμάντια σαν κι αυτό, αυθεντικά σκοτεινό και υπέροχο

[Κλαρίς]

Πολύ όμορφος ο Ντελόν στα νιάτα του. Θα προτιμούσα όμως να μιλούσε αμερικάνικα.

[Χήθκλιφ]

Είδα την ταινία με αφορμή την παρουσίαση, καθώς γενικότερα με θέλγει το μοτίβο του μοναχικού και αυτάρκη πληρωμένου δολοφόνου. Όσο προχωρούσε η υπόθεση, διέκρινα με έκπληξη όλο και εντονότερες ομοιότητες με μία πολυαγαπημένη μου ταινία, την "Ghost Dog - Ο τρόπος των Σαμουράι" του Τζιμ Τζάρμους, ψάχνοντας λοιπόν λίγο στην Imdb βρήκα ότι η δεύτερη πράγματι βασίζεται και αποτίει φόρο τιμής στην "Le Samourai".

Αν και ως στυλ η τόση λιτότητα δεν μου ταιριάζει, η ταινία μου άρεσε κυρίως επειδή συμπάθησα και ένιωσα αρκετά κοντά στον κεντρικό χαρακτήρα ενώ παράλληλα βρήκα παράξενα όμορφη την σχέση του με την Τζέιν. Το φινάλε ήταν κατά τη γνώμη μου υπέροχο ως ιδέα, το μόνο κλείσιμο που ήθελα να έχει, ωστόσο δεν με ικανοποίησε απόλυτα ως εκτέλεση.

Πάνω σε αυτό, διάβασα ότι ο σκηνοθέτης αρχικά ήθελε ο Τζεφ να πεθαίνει χαμογελώντας, αφαίρεσε όμως το χαμόγελο μόλις πληροφορήθηκε ότι ο Αλέν Ντελόν υποδύθηκε στο παρελθόν έναν χαρακτήρα που σκοτώνεται με τον ίδιο τρόπο. Προσωπικά, πιστεύω ότι θα πρόσθετε δύναμη στη στιγμή και θα ήταν πιο συνεπές με την προσωπικότητα του, ακόμη κι αν αφαιρούσε από την πρωτοτυπία.

Κάτι άλλο που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η αντανάκλαση της ψυχικής διάθεσης του - σχετικά ανέκφραστου - Τζεφ μέσα από τις αντιδράσεις του πουλιού, με το οποίο κατά κάποιο τρόπο συμπορευόταν. Ιδίως η σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής το κοιτάζει, και μαζί με εκείνον η κάμερα, να βρίσκεται σε δυσοίωνη αναταραχή, έχοντας επιπλέον αποβάλει πολλά από τα πούπουλα του, είναι χαρακτηριστική και προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει.

[Φαροφύλακας]

Δεν το σχολίασα πιο πάνω, όμως πράγματι, είναι ενδιαφέρουσα η σχέση του Τζεφ με... το πουλί του...
Μπορεί και διαβάζει την συμπεριφορά του και κατά κάποιον τρόπο είναι φύλακας στην μοναχική φωλιά, όπως άλλοι έχουν ένα σκυλί σε αυτήν την θέση.

Από εκεί και πέρα, κι εγώ νομίζω πως θα ταίριαζε ένα χαμόγελο στο τέλος, κι ας είχε προηγηθεί κάτι αντίστοιχο σε άλλη ταινία, όμως εμείς κρίνουμε πια αναδρομικά κι από πολύ μακριά. Εκείνον τον καιρό, ίσως χτυπούσε σαν κόπια, και δεν το θέλησε ο σκηνοθέτης.

Η Jane πανέμορφη κι η σχέση της με τον Τζεφ ήταν από τα καλύτερα συστατικά της ταινίας. Πρόκειται για την Nathalie Delon που εκείνα τα χρόνια (1964-1969) ήταν παντρεμένη με τον Αλέν Ντελόν.

Εμένα η ταινία δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, να πω την αμαρτία μου. Από όσο θυμάμαι, με ξένισε ο υπέρτατος κουλισμός του ήρωα. Βλέπω πως της έχω 6άρι στην imdb.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Την είδα κι εγώ την συγκεκριμένη ταινία!
Καταρχάς θα συμφωνήσω με την Χήθκλιφ ότι η ταινία έχει πολλά κοινα στοιχεία με την ταινία του Τζάρμους "Ghostdog". Βέβαια στην συγκεκριμένη ταινία ο Φόρεστ Γουιτάκερ προσθέτει μια αφέλεια, σχεδόν παιδική, στην ερμηνεία του ως πληρωμένος δολοφόνος. Αντίυετα ο Αλέν Ντελόιν φαίνεται εντελώς απροσπέλαστος και "παγωμένος".
Επίσης βρήκα και μερικές ομοιότητες με μια την ταινία "Leon" του Λίκ Μπεσόν.
Βέβαια το Leon δεν μου αρέσει καθόλου, απλά θεωρώ πως ο Μπεσόν πήρε αρκετές ιδέες από την ταινία του Μελβίλ.

Σχετικά με την ταινία αυτή καθαυτή τώρα.
Σε γενικές γραμμές μου άρεσε αν και βρήκα αρκετές υπερβολές που δεν μου κάθισαν καλά

πχ Ο Αλέν Ντελόν πηγαίνει στο σπίτι του ανθρώπου που οργάνωνε τις δολοφονίες και ανοίγει την εξώπορτα με μια μόνο κλωτσιά;

Μου άρεσε πολύ η μουσική επένδυση της ταινίας και την βρήκα απόλυτα ταιριαστή με το ανέκφραστο πρόσωπο του Ζεφ.
Δεν θα μου φαινότανε περίεργο αν μάθαινα πως ο συνθέτης εμπνεύστηκε το βασικό θέμα στου σάουντρακ κοιτώντας το πρόσωπο του Ντελόν.
Μου άρεσε επίσης η σκηνή καταδίωξης στο μετρό. Γενικά η δαιδαλώδης κατασκευή των μετρό πάντα με ενθουσίαζε και με γοήτευε!!

Το φινάλε ήταν έξυπνο αλλά δεν νομίζω ότι βοήθησε στο να υπάρξει μια εκτόνωση.
7/10 από μένα!