Λοιπόν, δεν με είχε απασχολήσει το θέμα της ταύτισης αλλά το τώρα που το ανέφερες με έβαλες να το σκεφτώ.
Καταρχήν, συνειδητοποιώ πως παρακολουθώ με πολύ λιγότερη αυτοεπίγνωση από όσο εσύ.
Τώρα, όσον αφορά την ταύτιση, προσωπικά είχα ισχυρά σημεία ταύτισης τουλάχιστον με τρεις ενόρκους. Συγκεκριμένα:
Με τον ένορκο
8 (Φόντα) καθώς έχω έμφυτη μια ανάγκη να υπάρχει και να αποδίδεται δικαιοσύνη. Συχνά κοιτώντας ένα επάγγελμα λέω «πωπω, αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω!», όπως π.χ. γιατρός και ένα σωρό άλλα. Ένα επάγγελμα όμως που θεωρώ πως θα μου ταίριαζε θα ήταν δικαστής. Θεωρητικά βέβαια γιατί δεν παίζει να πάλευα το άπειρο διάβασμα που χρειάζεται για να φτάσεις μέχρι εκεί!
Επίσης, ταυτίζομαι με την ανάγκη του να υπάρξει τουλάχιστον μια συζήτηση πριν ένας άνθρωπος καταδικαστεί με την βαρύτερη ποινή.
Μιλάμε για μεγάλη ταύτιση σε αυτό το θέμα.
Με τον ένορκο
1. Άλλη μια έμφυτη ανάγκη: να βοηθάω τις διαδικασίες και να οργανώνω. Από νεαρός τυχαίνει να προεδρεύω σε ομάδες ανθρώπων και βέβαια στα παιχνίδι είμαι πάντα η «μάννα» όπου με ενδιαφέρει λιγότερο να νικήσω και περισσότερο να βοηθήσω να διεξαχθεί το παιχνίδι εύκολα, όμορφα και δίκαια και να μεγιστοποιηθεί η εμπειρία από τους παίκτες. Νομίζω πως ακόμα και μόνο μέσα από τα φόρουμ να με γνωρίζει κανείς, θα έχει δει αυτήν την πλευρά μου.
Με τον ένορκο
4 καθώς έχω μια έντονα ορθολογιστική σκέψη. Εάν κάτι "δεν στέκει" τότε μπορώ να σκαλώσω πολύ ξεροκέφαλα. Πράγμα όμως που μπορεί να μεταστραφεί τελείως και δίχως πάθος από μια νέα λογική σκέψη, μια νέα πληροφορία κτλ. Και ακριβώς γι’ αυτό εγώ βρίσκω πολύ πειστική την μεταστροφή του 4 καθώς είναι ο τρόπος που θα λειτουργούσα εγώ. Το μουλάρωμά του 4 δεν είναι συναισθηματικό αλλά ορθολογιστικό. Μια νέα σύναψη πιέζει έναν διακόπτη και υπάρχει αυτόματα μια πλήρης μεταστροφή από την ίδια ακριβώς δύναμη που τον κρατούσε σταθερό. Κι αν τον παρακολουθήσει κανείς, σε όλη την διάρκεια δεν έχει συναισθηματικούς δεσμούς με την "ομάδα του". Ενώ πολλοί παρασέρνονται από την δύναμη της κυρίαρχης ομάδας, αυτός είναι εκεί καθαρά από την δύναμη της λογικής και γι'αυτό μένει εκεί μέχρι το τέλος. Ακόμα και μόνος να έμενε με τους 10 απέναντι δεν θα λύγιζε εάν δεν λύγιζε η λογική του.
Επίσης ταυτίζομαι, αν και κάπως λιγότερο, με τον ένορκο
11 (τον ξένο) καθώς έχω υπάρξει ο μόνος ξένος, κι άγνωστος, σε μια ομάδα που έπρεπε να συνεργαστεί.
Ταυτίζομαι αρκετά και με τον κατηγορούμενο για κάποιους λόγους και για εμένα ήταν πολύ σημαντικό, εάν είναι όντως αθώος, να μην καταδικαστεί.
Ομοίως, το ξέσπασμα του 3 (του Cobb) στα δικά μου μάτια ήτανε πολύ πειστικό. Εμμονικός από τους δικούς του προσωπικούς λόγους, και χάνοντας κατά κράτος (στην δική του αντίληψη), σηκώνεται να υπερασπιστεί την άποψή του και έμμεσα τον εαυτό του και ξεκινά ψάχνοντας λόγια.. Θυμάμαι χαρακακτηριστικά τα λόγια του: "Everything! Every single thing…" Στην αρχή λέει ξανά και ξανά
everything, και τίποτα ουσιαστικό, πασχίζοντας να οργανώσει την συναισθηματικά φορτισμένη σκέψη του και να φέρει "επιχειρήματα".
Εγώ βγάζω το καπέλο μου σε αυτό το σενάριο. Είναι θέατρο της τάξης του Τένεση Ουίλιαμς και του Ευγένιου Ο Νιλ.
