The Kid (Το Χαμίνι) (1921)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: The Kid
Ελληνικός τίτλος: Το Χαμίνι
Έτος παραγωγής: 1921
Σκηνοθεσία: Charlie Chaplin)
Σενάριο: Charlie Chaplin)
Ηθοποιοί: Charles Chaplin, Edna Purviance, Jackie Coogan…
Πρωτότυπη μουσική: Charlie Chaplin)
Διάρκεια: 68΄


Υπόθεση
Ένας αλήτης του δρόμου βρίσκει παρατημένο, στα σκουπίδια, ένα βρέφος και δίχως να ξέρει τί να το κάνει, το παίρνει σπίτι. Πέντε χρόνια αργότερα, ο αλήτης και το μικρό χαμίνι, παλεύουν να βγάλουν μαζί τον επιούσιο και μέσα στην φτώχια τους καταφέρνουν να ζουν ευτυχισμένοι.

Άποψη
Μια βουβή, συναισθηματική κωμωδία του πρώιμου κινηματογράφου, από τον Τσάρλη Τσάπλιν• η πρώτη δική του με μήκος μεγαλύτερο της ώρας.

Η ταινία ξεκινά με το μότο: «Μια κωμωδία με ένα χαμόγελο, κι ίσως και μ’ ένα δάκρυ» και αυτό συνοψίζει το ύφος της ταινίας η οποία είναι κωμωδία, επενδυμένη με τα απαραίτητα γκαγκ εκείνου του καιρού, όμως και με συναισθηματικές καταστάσεις καθώς στο κέντρο βρίσκεται η φτώχια κι η αγάπη για ένα μικρό παιδί. Ο Τσάπλιν βρίσκει μια δυνατή συνταγή και χτίζει έξυπνα μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και την συγκίνηση.



Βλέποντας την ταινία, μου κάναν εντύπωση πολλές λεπτομέρειες της πραγματικότητας των αρχών του 20ού αιώνα, των ΗΠΑ, όπως το γκάζι με τον κερματοδέκτη μέσα στο σπίτι, οι φωτιστικές φλόγες απευθείας πάνω στον σωλήνα γκαζιού, αλλά κυρίως η μεγάλη φτώχια των ανθρώπων του περιθωρίου και οι θαλάμοι-ξενώνες όπου με ένα κέρμα κάποιος είχε ένα μικρό κρεβάτι και μια βρόμικη κουβέρτα για να περάσει την βραδιά δίπλα σε άλλους κακομοίρηδες.

Μου κάνει εντύπωση ότι προς το τέλος δίνεται πολύς χρόνος σε ένα όνειρο, που δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάπου την εξιστόρηση, ενώ μετά από αυτό η ταινία καταλήγει κάπως απότομα. Δεν ξέρω εάν αυτό έχει να κάνει με το ότι η εκδοχή που είδα ήταν συντομευμένη: 53 λεπτά ενώ η imdb σημειώνει το μήκος της στα 68 λεπτά, και πράγματι, έχουν κυκλοφορήσει και κυκλοφορούν διάφορες κομμένες εκδοχές.

Η ταινία είναι, βέβαια, όλη Τσάπλιν: έχει γράψει το σενάριο, κάνει την παραγωγή, την σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, κι έχει συνθέσει και την μουσική. Ομολογώ πως η ακατάπαυστα μελοδραματική μουσική των ταινιών εκείνου του καιρού με κουράζει κι έτσι κι εδώ, και για άλλη μια φορά, την σίγασα κι έβαλα να παίζει από πίσω αγαπημένη τζαζ, που μου ταίριαξε μια χαρούλα.

Τρέιλερ

[Ίζι]

Δεν μου αρέσουν οι τόσο παλιές ταινίες, ειδικά του βωβού, όμως με πιάνει καμιά φορά επιθυμία να δω κάποια, ακριβώς για τον λόγο που αναφέρεις:

Βλέποντας την ταινία, μου κάναν εντύπωση πολλές λεπτομέρειες της πραγματικότητας των αρχών του 20ού αιώνα, των ΗΠΑ, όπως το γκάζι με τον κερματοδέκτη μέσα στο σπίτι, οι φωτιστικές φλόγες απευθείας πάνω στον σωλήνα γκαζιού, αλλά κυρίως η μεγάλη φτώχια των ανθρώπων του περιθωρίου και οι θαλάμοι-ξενώνες όπου με ένα κέρμα κάποιος είχε ένα μικρό κρεβάτι και μια βρόμικη κουβέρτα για να περάσει την βραδιά δίπλα σε άλλους κακομοίρηδες.

Μιλάμε για μια ταινία που κοντεύει να κλείσει αιώνα! Για ένα παράθυρο στο παρελθόν. Πόσο συναρπαστικό!

[Φαροφύλακας]

( Σκέφτομαι, πόσο απίστευτες θα είναι οι εικόνες που αφήνουμε σε ένα πολύ πιο μακρινό μέλλον όπως π.χ. σε χίλια χρόνια από σήμερα... )

[Μυρμηγκοφάγος]

Προσωπικά λατρεύω τον βωβό κινηματογράφο κυρίως για ένα αίσθημα νοσταλγίας και μελαγχολίας που μου βγάζει, που σε συνδυασμό με την απλότητα του, μου προσφέρει μια πολύ ιδιαίτερη ευχαρίστηση, πολλές φορές ακόμη και όταν η ταινία δεν με ικανοποιεί.

Και ενώ πάντα μου άρεσε, παλιότερα μου έβγαζε μια κούραση, την οποία βασικά ξεπέρασα μόνο όταν κατέβηκα σταδιακά μέσα από τις μεταγενέστερες δεκαετίες και μέσω αυτού ξαναέχτισα και επαναξιολόγησα το σινεμά μου. Αν και σε αυτό με βοήθησε ιδιαίτερα ότι ο σύγχρονος κινηματογράφος δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα, οπότε και δεν είχα τίποτα να χάσω

Τώρα επί του θέματος το Χαμίνι δεν με ενθουσίασε και από τις λίγες του Τσάπλιν που έχω δει, η προτίμηση μου είναι στα City Lights και Pay day, με τα Gold Rush και Monsieur Verdoux να ακολουθούν.