Για μια στιγμή είναι ολοφάνερο ότι αποφάσισα να ξεχάσω το δεύτερο χάρισμα που έχεις, τη δυνατότητα δηλαδή να αναγνωρίζεις τι θα σε ενθουσιάσει. Αναρωτιέμαι λοιπόν τώρα αν το έκανα από πραγματική αμέλεια, ή υποσυνείδητα, από ζήλια, σου ευχόμουν να αρχίσεις να τραβάς ότι και ΄γω που ψάχνω στα άχυρα για να βρω μια αγαπημένη...
Και πρέπει να έχεις δίκιο όταν αναφέρεσαι στα δικά μου κριτήρια, μιας και θέλω να ελπίζω ότι αν μπορούσα να τα ορίσω θα είχα κάνει μια πρόοδο και ΄γω, έστω μικρή, στον περιορισμό των επιλογών μου. Αντιθέτως, εκεί που έχεις άδικο, είναι που νομίζεις ότι το οκτώ δεν είναι ένα βάθρο. Μάλλον σου διαφεύγει τι σημαίνει να έχεις μικρότερο ποσοστό από 3% στο οκτώ και πάνω και το 85% σου είναι διασκορπισμένο στο πέντε και κατώτερα...
Η ταινία στην οποία αναφέρθηκα συμπεριλαμβάνεται στο θέμα που αναφέρθηκε και το La Perle. Αλλά να δεχθώ την κραυγή απελπισίας και να δηλώσω ότι είναι μια από τις:
The Fall of the House of Usher (1928) Posle smerti (1915) Hintertreppe (1921) Σαν αντιστάθμισμα όμως, εσύ θα μου πεις πια εννοούσα
Το Fando y Lis μπορεί να στο ανέφερα ως σουρεαλιστικό, το λατρεύω όμως ως ένα ποίημα για την αγάπη και μου είναι αδιάφορο σε πια κατηγορία εμπίπτει, ειδικά από εδώ και πέρα, όπως και θα σου εξηγήσω στην παρακάτω παράγραφο. Αυτό όμως που θέλω να δω είναι πως και κυρίως αν θα καταφέρεις να συνδεθείς με αυτό, στη περίπτωση που δεν σε βάζει σε δεύτερες σκέψεις η αναφορά μου. Santa Sangre πάντως μη περιμένεις, για να είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό
Άρχισα να ψάχνω λίστες σουρεαλιστικών ταινιών για να ελέγξω πρώτον ποιές εμπίπτουν σε αυτόν τον ορισμό και δεύτερον για να σιγουρευτώ ότι δεν θα ξεχάσω κατά λάθος κάποια αγαπημένη, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκα την υπέρμετρη χρήση του όρου και με έπιασε μια απογοήτευση. Από τις κορυφαίες είκοσι τρείς ταινίες μου, που δύσκολα θα απέδιδα σε πάνω από δύο τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, βρέθηκα με δέκα και αν λάβω υπόψη μου μόνο αυτές από το 1960 και μετά, κρατούν την μερίδα του λέοντος. Ο όρος άρχισε να με ξενίζει και να κυριαρχεί η εντύπωση ότι βρίσκεται εκεί πρωτίστως για να προσδώσει αξία στις ταινίες, παρά για να τις περιγράψει και σα να μου βγάζει πια την ίδια αντιπάθεια που μου βγάζει και ο όρος καλτ.
Όπως και να έχει, θα τηρήσω την υπόσχεση μου, αναφέροντας τις ποιό χαρακτηριστικές, όπως προσωπικά τις αντιλαμβάνομαι - και αντιλαμβανόμουν προτού κάνω την έρευνα - χωρίς να σημαίνει ότι είναι οι καλύτερες που έχω δει και θα παραμείνω στη μια ανά σκηνοθέτη. Δεν θα ανοίξω όμως ένα καινούργιο θέμα. Ενώ πριν είχα τις αμφιβολίες μου αν ήμουν ο κατάλληλος, τώρα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μετά το τωρινό θα καταργήσω τη λέξη από το λεξιλόγιο μου, όπως έκανα και με την έννοια του καλτ . Εξάλλου πόσο σουρεαλιστικό θα μπορούσε να είναι ένα θέμα με αντίστοιχο τίτλο και ταινίες; ενώ εδώ... Δεν συμφωνείς Φαροφύλακα;
.
Δεν θα συμπεριελάμβανα τον Σινόντα σε μια λίστα με αγαπημένους σκηνοθέτες, που όσο δραματικότερος γίνεται, τόσο λιγότερο με ενθουσιάζει, αλλά δεν θα αρνηθώ ότι οι ταινίες του είναι πάντα ιδιαίτερες και με μεγάλη χαρά τις βλέπω. Το Under the Blossoming Cherry Trees (1975) είναι εξαίρεση για μένα, που η αγαπημένη θεματολογία, σε συνδυασμό με την ιδιάζουσα πρωταγωνίστρια και την μόνιμη ένταση, που από την πρώτη στιγμή ξέρεις τι θα συμβεί, συνέβαλαν στο να χαλαρώσουν τα φίλτρα μου και να μην επιτρέψω στις αδυναμίες τις να μου την χαλάσουν.
Μια ενδεικτική κατάταξη των ταινιών του που έχω δει είναι η παρακάτω, αλλά όπως προείπα δεν έχω άλλη που να με ενθουσίασε.
Αυτό που με απασχολεί όμως τώρα είναι ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τόσες φορές που έχουμε αναφερθεί στον Σινόντα, δεν σε έχω ρωτήσει αν έχεις δει κάποια από την τριλογία του Akio Jissoji. Και το ρωτάω, γιατί αν όχι, υποψιάζομαι ότι θα σου ταιριάξει πάρα πολύ. Τι θα έλεγες λοιπόν να με προπληρώσεις με το
Mujo (1970), μέχρι να βγει το In Her Place (2014);
υ.γ. Πραγματικά πάντως, ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω πως τα καταφέρνεις και με βγάζεις πάντα, τόσο εκτός θέματος
)
