Αγαπημένα μιούζικαλ

[Γλωσσολάγνος]

Σου αρεσαν οι αθλιοι πιο πολυ απο το φαντασμα της οπερας???

Κι εγώ μαζί με τον Ιαβέρη. Δεν αναφέρομαι όμως σε κινηματογραφικές εκδοχές αλλά στα μιούζικαλ καθεαυτά. Πέρα από την σύγκριση σε καθαρά μουσικό επίπεδο, για μένα το Φάντασμα της όπερας χάνει για έναν ακόμα λόγο: έχω κουραστεί απίστευτα με τη μανία που έχει πιάσει σχεδόν τους πάντες γύρω μου, από εξηντάρηδες μέχρι παιδιά δημοτικού, μ' ένα συγκεκριμένο και διασημότατο κομμάτι αυτού του μιούζικαλ.

Επίσης ένα σημαντικό (προσωπικό) ατού των Αθλίων είναι ότι το μιούζικαλ αυτό το έχω παρακολουθήσει ζωντανά στο Queen's Theatre του Λονδίνου, ενώ το Φάντασμα το έχω δει μόνο στην τηλεόραση.

[Ιαβερης]

Να διευκρινίσω ότι όταν μιλάω για τους " Αθλιους" αναφέρομαι στο κανονικό μιούζικαλ κι όχι στην φετινή εκδοχή με την Χαθαγουει.

[Αλίκη]

Οι Άθλιοι τελικά μου άρεσαν πολύ. Μπορεί να με κούρασαν σε κάποιες φάσεις, αλλά νομίζω το τραγούδι προσθέτει στο συναίσθημα και στο τέλος είχα πλαντάξει (ήμουν και σινεμά και σκουπιζόμουν μη με δει κανείς από αυτούς που βαριόταν και δεν ένιωσαν τίποτα )

Τέλειο το οσκαρικό τραγούδι της Φαντίνας




Ακόμη πιο πολύ όμως μου άρεσε αυτό:


που πραγματικά όταν το ακούω μου έρχεται να πάω να κάνω επανάσταση εδώ και τώρα

Για τον Μάριο θα συμφωνήσω (για τον Μάριο της φετινής ταινίας όμως), πολύ πολύ φλωρόφατσα!!!!! Αλλά φωνάρα έχει ο άτιμος!

Και το Φάντασμα της Όπερας μου αρέσει, αυτό το τραγούδι που ακούγεται πολύ και που αρέσει σε όλους, αλλά από αυτούς. Και το Moulin Rouge μου είχε αρέσει αλλά έχω χρόνια να το δω. Η Κιντμαν γενικά δεν μου πολυαρέσει πάντως... Και η Μαίρη Πόπινς από τις αγαπημένες μου ταινίες!!



Πολύ ωραία και η Μελωδία της Ευτυχίας (την είπαμε; )



Kαι πολλές ταινίες της Hepburn είναι μιούζικαλ. Η "Ωραία μου κυρία" ας πούμε, με αυτό το υπέροχο τραγουδάκι:


(αν κ δεν τραγουδάει η Audrey εδώ!)

Αυτά τα δύο τελευταία μου φτιάχνουν τη διάθεση!!!!!!

Και νομίζω δεν είπαμε κι αυτό το απόλυτο:

[Μυρμηγκοφάγος]

Για τα τραγούδια προτιμώ το The Threepenny Opera (1931) του Pabst, αλλά ως ταινία το All that Jazz (1979) του Fosse

[Ίζι]

Είδα στον κινηματογράφο το Beauty and the Beast (τη live action εκδοχή του αριστουργηματικού ανιμέισον του '91). Παραμύθι-μιούζικαλ υπερπαραγωγή, με εκπληκτική μουσική του Άλαν Μένκεν και στίχους του Τιμ Ράις. Το βάζω στα καλύτερα μιούζικαλ που έχω δει, μια που τα μουσικοχορευτικά κομμάτια πραγματικά μου έκοψαν την ανάσα! Κάπου στο 8-9, με το δεκάρι και την προτίμησή μου να πηγαίνουν στο παλιό ανιμέισον, ίσως και για συναισθηματικούς λόγους. Το είχα δει παιδί στο σινεμά όταν βγήκε.

Δείτε κι ένα κομμάτι:




Και τώρα το παράπονό μου:
Με ενόχλησε πάρα πολύ που στους υπότιτλους αντί να μεταφράσουν τους στίχους των τραγουδιών, κότσαραν αυτούσιους τους πολύ πιο απλούς (έως απλοϊκούς) στίχους της παιδικής μεταγλώττισης, με αποτέλεσμα άλλα να ακούς και άλλα να διαβάζεις! Τι τεμπελιά! Έλεγε π.χ. το τραγούδι "be our guest, be our guest" και διάβαζες από κάτω "λιχουδιές, λιχουδιές". Ή στο θρυλικό τραγούδι που καταλήγει "beauty and the beast" έλεγε "έτσι είν η ζωή". Καταλαβαίνω ότι τα μεταγλωττισμένα τραγούδια είναι αναγκαστικά αρκετά αλλαγμένα νοηματικά, αλλά γιατί έπρεπε να υποστούμε αυτό το πράγμα στην υποτιτλισμένη εκδοχή; Καταλαβαίνω άνετα τα αγγλικά, κι έτσι δεν με ενόχλησε, όμως την άλλη βδομάδα θέλω να το ξαναδώ μαζί με τη μητέρα μου, η οποία χρειάζεται υπότιτλους και θα αναγκαστεί να διαβάζει όλα αυτά τα άσχετα.

[Μυρμηγκοφάγος]

Μου θύμισες Ίζι το πόσο με αποσυντονίζει όταν οι Αγγλικοί υπότιτλοι είναι διαφορετικοί από τα λεγόμενα στις Αγγλόφωνες ταινίες. Φτάνω στο σημείο να τους απενεργοποιώ γιατί αλλιώς δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε κανένα από τα δύο

[Ίζι]

Άστα να πάνε, κι εμένα με εκνευρίζει πάρα πολύ αυτό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Spirited Away. Το είδα μεταγλωττισμένο στα αγγλικά (αυτό βρήκα) με αγγλικούς υπότιτλους. Οι υπότιτλοι ήταν άσχετοι μ' αυτά που λέγονταν σε τέτοιο σημείο, που πολλές φορές δεν έβγαινε κανένα νόημα. Φαντάζομαι ότι ήταν οι αυθεντικοί υπότιτλοι του γιαπωνέζικου σεναρίου και μάλλον ήταν πιο σωστοί απ' τα λεγόμενα.