Αγαπημένες ταινίες Τρόμου (και όχι μόνο)

[Χήθκλιφ]

Με συγχωρείς Φαροφύλακα, και σε ευχαριστώ πολύ!! Το σκεπτικό ήταν να μην νιώσει πιεσμένος «να του αρέσει» η ταινία ώστε να μη με προσβάλλει. Αν λοιπόν επιλέξεις να την δεις Μυρμηγκοφάγε, μπορείς να γράψεις κι εκεί δυο λόγια για τις εντυπώσεις σου, ακόμη και αν είναι αρνητικές...

Θα έλεγα όμως να μην βασιστείς στο γλωσσικό κριτήριο ως γνώμονα για να τη δεις, καθότι μπορεί να είναι και οι δύο δημιουργίες ισπανόφωνων σκηνοθετών, ωστόσο ο ένας είναι Ευρωπαίος, ενώ o άλλος Λατινοαμερικανός και το διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο αντανακλάται στις δύο ταινίες. Παρ' όλα αυτά αισθάνομαι πως έχουν κάποιες ομοιότητες... Αλλά μπορεί να ισχύει μόνο για τους δικούς μου αντιληπτικούς μηχανισμούς.

Πάντως ο Σβανκμάγιερ (που ανήκει στους κορυφαίους σκηνοθέτες μου) έχει κοινά στην τέχνη του με τον Χοντορόφσκι, αλλά και στη ζωή του, καθώς έχουν υπάρξει και οι δύο μαριονετίστες. Πιστεύω πως θα πρέπει να εκτιμά ο ένας τον άλλο ως δημιουργό, το αντίθετο θα με εξέπληττε.

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ,
καλά έκανες, αλλά και να μην έκανες, δε θα τη διάβαζα. Πάντα θέλω να βυθίζομαι σε μια ταινία με όσο το δυνατόν λιγότερες πληροφορίες και κατά προτίμηση χωρίς να γνωρίζω καν την κατηγορία τους

[Ίζι]

Δικιά μου εικοσάδα, αν και νομίζω ότι ξεχνάω κάποιες σημαντικές:

Psycho (1960)
Rosemary's Baby (1968) - παρουσίαση
Night of the Living Dead (1968)
Carrie (1976)
The Omen (1976)
The Shining (1980) - παρουσίαση
The Thing (1982)
The Fly (1986)
Spoorloos (1988)
Jacob's Ladder (1990)
Misery (1990)
Funny Games (1997)
Cube (1997)
The Sixth Sense (1999) - παρουσίαση
Silent Hill (2006)
El Laberinto Del Fauno (2006)
El Orfanato (2007)
The Mist (2007)
Cloverfield (2008) - παρουσίαση
Martyrs (2008) - παρουσίαση

[Χήθκλιφ]

Αν βρεις την όρεξη Χήθκλιφ θα ήθελα πολύ να διαβάσω μια σύγκρισή σου μεταξύ του Nosferatu και του Vampyr

Επανήλθα στο νήμα για να σχολιάσω την "Onibaba" και πρόσεξα το παραπάνω σημείο που μου είχε διαφύγει! Αρχικά να πω ότι εν αντιθέσει προς τον Μουρνάου, από τον οποίο μέχρι στιγμής έχω δει μόνο την "Νοσφεράτου", οπότε δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη, ο Ντράγιερ μου αρέσει γενικά ως σκηνοθέτης και όχι μόνο σε μία ταινία του. Ωστόσο, για τους ίδιους λόγους που εξήγησα αρχικά δεν βλέπω την "Vampyr" ως ταινία τρόμου και έτσι δεν είχε θέση σε αυτή τη λίστα μου (Κατέχει όμως υψηλή θέση στην λίστα με αγαπημένες μου βαμπιρικές ταινίες).

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτήν και την "Νοσφεράτου" δεν βρίσκω πολλές ομοιότητες, πέρα από το βαμπιρικό φυσικά θέμα και το ασπρόμαυρο φιλμ. Η πρώτη είναι ποιητική και μελαγχολική, η δεύτερη εξπρεσιονιστική - ανησυχητική. Θα μου ταίριαζε καλύτερα μία σύγκριση της με την εκδοχή του "Νοσφεράτου" όπως αποδόθηκε από τον Χέρτζοκ καθώς κατά την γνώμη μου, μοιάζουν, ως προς το ύφος, την ατμόσφαιρα και την διάχυτη υπαρξιακή αγωνία.

Σχετικά με την "Onibaba"διαφωνώ με την ταξινόμηση της στο είδος του τρόμου.. Προφανώς κάτι αλλόκοτο συμβαίνει με εκείνη τη μάσκα, πιστεύω όμως πως είναι περισσότερο συμβολικός ο ρόλος της, δίχως να στοχεύει στην πρόκληση φόβου. Η ταινία μου άρεσε κυρίως ως προς την σκηνοθεσία που ήταν πραγματικά υπέροχη και μου θύμισε πάρα πολύ την "Γυναίκα στους αμμόλοφους". Ο τρόπος με τον οποίο το γρασίδι susuki άλλοτε λικνιζόταν και άλλοτε κινούταν απειλητικά, αντανακλώντας τις προθέσεις των 'ηρώων' οι οποίοι μοιάζουν να αιωρούνται ανάμεσα του, το έκανε να αποτελεί έναν σχεδόν ζωντανό χαρακτήρα, ακριβώς όπως λειτουργεί η άμμος στην ταινία του Τεσιγκαχάρα.

Επίσης αναλογίες μεταξύ τους βρήκα και στον υπερβατικό τρόπο με τον οποίο αποτυπώνονται τα γυμνά κορμιά των ηρώων, περιβεβλημένα με μία ασημιά λάμψη. μοιάζουν αθάνατα.. Η σκηνή όπου οι δύο εραστές τρέχουν κατά μήκος της όχθης, πίσω από το γρασίδι ήταν ονειρικά όμορφη!! Εντύπωση μου έκανε επίσης η μητέρα που στα μάτια μου ήταν αναμφίβολα η πιο γοητευτική από τις δύο και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατό να την αποκαλούν γριά!!! Μία αγέρωχη αμαζόνα, ιδίως στο σημείο που περιφέρεται γυμνόστηθη..

[Μυρμηγκοφάγος]

Μέχρι τώρα όταν σκεφτόμουν ταινίες τρόμου συνήθιζα να πηγαίνω βάση των κατηγοριών που εντάσσονται στο imdb και τις αξιολογούσα κυρίως ως δραματικές. Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο σου όμως, αρχίζω και αναρωτιέμαι μήπως τις αξιολογώ και ως ταινίες τρόμου τελικά και τι εννοώ.

Ας το συνεχίσω όμως καλύτερα σε spoiler, όχι γιατί αποκαλύπτω κάτι, αλλά γιατί ξεκάθαρα θα ξέρετε τι να περιμένετε από Vampyr, Onibaba και Arrebato, οπότε το αφήνω στη κρίση σας.

Ας πάρω το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Vampyr, το οποίο θα μπορούσα να συμφωνήσω εκ του αποτελέσματος ότι δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία. Όμως καθ' όλη την διάρκεια της αυτό δε το ήξερα και το αίσθημα αγωνίας και ανησυχίας που την περιβάλει, που παρόμοιας διάρκειας δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει, με κράτησε σε ένα τεντωμένο σκοινί όσο καμία άλλη ταινία που να θυμάμαι. Κατά παράξενο τρόπο, η έλλειψη κορύφωσης συντέλεσε στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια αυτής της κατάστασης. Παρότι λοιπόν με ενοχλεί η έλλειψη της σε έναν βαθμό, τουλάχιστον δεν βίωσα σε καμιά στιγμή την απελευθέρωση της έντασης που πάντα ακολουθεί. Και ίσως τελικά αυτό το αίσθημα για μένα να είναι ένας ορισμός της απόλυτης ταινίας τρόμου.

Αν λοιπόν έκανα μια σύγκριση, όχι με το Νοσφεράτου στο οποίο δεν ένιωσα τίποτα, αλλά με το Arrebato, που μέχρι τώρα θα χαρακτήριζα ως την ταινία που μου έχει δώσει τον φόβο με τον πιο, ας τον χαρακτηρίσω αγνό τρόπο, από τη μια έχω μια ταινία που με έχει στην ένταση καθ' όλη την διάρκεια της, με την απειλή του φόβου και από την άλλη μια ταινία που φτιάχτηκε για μια στιγμή. Μέχρι τώρα επέλεγα το δεύτερο, τώρα ξαφνικά δεν νιώθω τόσο σίγουρος, αλλά θα μπορούσα με βεβαιότητα πια να ισχυριστώ ότι για τα γούστα μου το Vampyr είναι ταινία τρόμου.

Τώρα, αν έπρεπε να αναφερθώ στο Onibaba τα πράγματα περιπλέκονται λίγο περισσότερο. Η σκηνή με τη μάσκα έρχεται σχετικά αργά και παρότι με βάζει σε μια αντίστοιχη κατάσταση ανησυχίας, η διάρκεια είναι μικρή και ως αντιστάθμισμα μου προσέφερε μια εξαιρετική δραματική ιστορία και την έκπληξη στην αλλαγή πλεύσης που μου άλλαξε όλη τη προσέγγιση. Ταινία τρόμου; εδώ δεν είμαι σίγουρος

Πολύ χάρηκα που σου άρεσε το Onibaba, αν και το κύριο πρόβλημα με μένα δεν είναι ότι θα σου προτείνω εύκολα μια κατά γενική εκτίμηση κακή ταινία, αλλά το ότι δε θα σου προτείνω τις καλές

[Ίζι]

The Stepford Wives \ Οι Γυναίκες Του Στέπφορντ (1975)

Καλησπέρα Χήθκλιφ Αν μπορείς πες μου λίγα λόγια γι' αυτήν την ταινία. Διάβασα και λάτρεψα το ανατριχιαστικό βιβλίο του Λέβιν, όμως η μεταγενέστερη ταινία με τη Νικόλ Κίντμαν (σε ύφος μαύρης κωμωδίας) με απογοήτευσε. Έχω πολλή όρεξη να δω αυτήν την πρώτη μεταφορά.

[Χήθκλιφ]

Ίζι, δεν έχω δει την πιο πρόσφατη εκδοχή που αναφέρεις, αλλά την είχα υπ΄όψιν μου και σχεδόν με απέτρεψε από το να δω την συγκεκριμένη ταινία, ευτυχώς νίκησε η αγάπη μου για τα 70s.. Αρχικά να πω ότι είναι ίσως (μαζί με την "Day Of The Woman" (1978)) η πιο φεμινιστική ταινία που έχω δει, κάτι το οποίο από μόνο του με κέρδισε. Αν πρόκειται για μαύρη κωμωδία, πραγματικά δεν μπόρεσα να αντιληφθώ το κωμικό στοιχείο γατί η εμπειρία θέασης ήταν τόσο ψυχικά ασφυκτική, με κυρίαρχα αισθήματα την φρίκη την αγωνία και την ανεκτόνωτη οργή ώστε για μένα δεν υπήρχε περιθώριο για χιούμορ. Είμαι σίγουρη ότι θα λατρέψω και το βιβλίο αν καταφέρω ποτέ να το βρω!

Μυρμηγκοφάγε, δεδομένης της αγάπης μου για τις ταινίες τρόμου ήταν φυσικά αδύνατο να μην μου κινήσει το ενδιαφέρον η επαναλαμβανόμενη αναφορά σου στην "Arrebato".. Χθες λοιπόν περιδιαβαίνοντας τις ταινίες της συλλογής μου διαπίστωσα ότι δίχως να θυμάμαι πότε και πώς οδηγήθηκα σε αυτή, η συγκεκριμένη ταινία βρισκόταν ήδη στον σκληρό μου δίσκο και με περίμενε.

Τι να πω.. από τα πρώτα πλάνα ήμουν σίγουρη ότι δεν θα δω κάτι συνηθισμένο, ενώ οι ελάχιστες πληροφορίες που υπήρχαν στην Imdb (μαζί με την αξιοπερίεργη περίπτωση του σκηνοθέτη που εκτός από την συγκεκριμένη έχει γυρίζει μόνο ένα μιούζικαλ και ταινίες μικρού μήκους) την έκαναν ακόμα πιο μυστηριώδη και θελκτική. Μολονότι ξεκίνησε απειλητικά και προχωρούσε διατηρώντας την υποβλητική ατμόσφαιρα και την αλλόκοτη αίσθηση δεν έκανε το κρίσιμο βήμα προς τη φρίκη.. μέχρι που λίγο πριν το τέλος επιτέλους έγινε ιδανικά και τραγικά ανατριχιαστική.. το κλείσιμο ήταν Η Τελειότητα!!!

Αντιπροσωπευτική για κάθε 'κινηματογραφόπληκτο' που βλέπει τα όρια ανάμεσα στην ζωή του και το σινεμά να θολώνουν καθώς καταλήγει να 'ζει' όλο και περισσότερο μέσα στις ταινίες παρά στον φυσικό κόσμο.. αλλά και για κάθε δημιουργό του οποίου το δημιούργημα αποκτά σταδιακά δική του ζωή καταβροχθίζοντας τον ίδιο μέσω της εμμονής του..

Παράλληλα η ταινία μου έδινε συνεχώς ερεθίσματα για περαιτέρω συσχετισμούς κάτι το οποίο πραγματικά απολαμβάνω, έτσι πέρα από την "Fade To Black" ήρθαν στο νου μου οι ταινίες "Guy" "Benny's Video" "Nadja" "Vivan las Antipodas!" δύο βίντεο κλιπ του συγκροτήματος "The Eternall Fall" και κυρίως το λατρεμένο μου βιβλίο "Ένα Παιδί Στον Ουρανό" του Τζόναθαν Κάρολ.

Χρειάζεται να προσθέσω ότι μπήκε και στις δικές μου αγαπημένες..;

[Ίζι]

η πιο φεμινιστική ταινία που έχω δει, κάτι το οποίο από μόνο του με κέρδισε.

Ακριβώς την ίδια ιδέα έχω για το βιβλίο. Θα σου το έστελνα, όμως δυστυχώς το είχα δανειστεί και δεν το έχω πια
Θα τη δω μέσα στις επόμενες μέρες και θα επανέλθω με σχολιασμό

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ, θα με παραξένευε αρκετά να μην σε ενθουσίαζε αυτή η ταινία, όταν ικανοποίησε εμένα που δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με αυτά. Αναρωτιέμαι όμως, θεωρείς ότι αν δεν ήξερες τίποτα για αυτήν, όπως έγινε στην περίπτωση μου, θα υπήρχε πιθανότητα να σε ενθουσιάσει περισσότερο; Ή τελικά κατά τη θέαση κατάφερες να ξεχάσεις ότι ειπώθηκε και να εισπράξεις την έκπληξη στον μέγιστο βαθμό;

[Χήθκλιφ]

Ίζι σε ευχαριστώ και μόνο που το σκέφτηκες! (Είμαι τυχερή με τα εξαντλημένα, θα έχω λοιπόν το νου μου μήπως το πετύχω και για τις δυο μας ) Ελπίζω πως δεν θα σε απογοητεύσει η ταινία αν και, βλέποντας ότι έχει σχετικά καλή βαθμολογία, δεν ανησυχώ μήπως είμαι πολύ υποκειμενική με την συγκεκριμένη.

Μυρμηγκοφάγε, προσωπικά δεν το θεώρησα δεδομένο ότι θα μου αρέσει ως ταινία τρόμου καθώς υπήρχε περίπτωση να μου βγει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό, κρίνοντας από τα αντισυμβατικά σου γούστα ωστόσο είχες δίκιο! Όσο γι' αυτό που με ρωτάς, μάλλον λειτουργώ αντίστροφα, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ σε μια ταινία αν δεν γνωρίζω τουλάχιστον τα βασικά για αυτή. Αντίθετα από το να μου στερούν κάτι οι πληροφορίες, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα ώστε να εισαχθώ καλύτερα στον κόσμο της και να την απολαύσω - ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που σπανίως βλέπω ταινίες που δεν μου αρέσουν!

Μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω ποια ήταν η σκηνή που σου φάνηκε περισσότερο τρομαχτική;