Ανάρτησηαπό Πολύνιους » 10 Δεκ 2014, 18:25
Ένα απ' τα πράγματα που με έκαναν να νιώσω τρυφερότητα μ' αυτήν την ταινία, είναι ακριβώς αυτός ο μηχανισμός άμυνας του Σεθ, που λειτουργεί ίδια σε ένα πολύ μεγάλο μέρος των ανθρώπων με άσχημα βιώματα. Δεν μου προκαλεί φρίκη αυτό. Με έκανε να ταυτιστώ και να νιώσω συμπόνια για τον Σεθ, που συμβολίζει για 'μένα την ευαίσθητη και σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
Χαρακτηριστική σκηνή που ένιωσα θετικά συναισθήματα (τα οποία, βέβαια, ταυτόχρονα με πόνεσαν), είναι όταν βρίσκουν τον άγγελο Έμπεν. Που ο Κιμ δεν πιστεύει όσα του λέει ο Σεθ, όμως, έχει τόση ανάγκη κι αυτός να πιστέψει σε κάτι όμορφο, σε κάτι που έχει αληθινά μια αξία (κι ας μην φαίνεται αντικειμενικά όμορφη η εικόνα του μωρού, εμένα μου φάνηκε πως συμβόλιζε την όμορφη άλλη πραγματικότητα), που καταλήγουν να τσακώνονται για το ποιος θα πάρει τον άγγελο. Και γενικά οι σκηνές που τα παιδιά κάνουν παρέα με γέμισαν τρυφερότητα γι' αυτά και για τον άνθρωπο γενικότερα, όταν π.χ. πάνε κ κάνουν λαμπόγιαλο το σπίτι Της! Σκέφτηκα, ω ουρανοί, πόσο ανάγκη έχουν/έχουμε για σύνδεση, για ανεμελιά μαζί με τον άλλον, να εκτονωθούμε μαζί με τον άλλον και στο τέλος ν' απολαύσουμε την καταστροφή που προκαλέσαμε, ξαπλωμένοι μαζί με τον άλλον.
Γενικά έβρισκα τον Κιμ καθόλη την διάρκεια της ταινίας, την μόνη ελπίδα για τον Σεθ, μέχρι την σκηνή που περιγράφεις, που κι εγώ ένιωσα όπως κι εσύ.
Επίσης, η αγάπη του Κάμερον με την Ντόλφιν μου προκάλεσε πολύ θετικά συναισθήματα...
Γενικά, η ιδέα του καταφυγίου, που ψάχνει το παιδί μέσα μας, μου φαίνεται πολύ τρυφερή...
Και ο τέλος, υπέρτατο, συμφωνώ.
Μη παρεξηγηθώ, βέβαια, σε γενικές γραμμές την βρήκα μια θλιβερή ταινία. Απλώς όχι τόσο φρικιαστική/τρομαχτική ή καταθλιπτική (διαχωρίζω την θλίψη απ' την καταθλιπτική διάθεση, γιατί με την κατάθλιψη μπαίνει κανείς σε έναν βούρκο, όμως αυτή η ταινία δεν κατέστειλε την ορμή μου για ζωή, αλλά με αφύπνισε)
σεξ και ντραγκζ και ροκ και ρολ