2017 Redux

[Μυρμηγκοφάγος]

Το “The Devils” θα εκπλαγώ αν δεν σου αρέσει. Θα έλεγα ότι είναι από τις πιο ιδιαίτερες αγγλικές ταινίες και σε ωμότητα θα σου θυμίσει το Excalibur. Επίσης θα καταλήξει ως άλλη μια ταινία που θ’ αναρωτιέσαι για το λόγο που την έθαψα

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τώρα μπορώ να ρωτήσω ελεύθερα Μυρμηγκοφάγε...

Γιατί την έθαψες;;;

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε, έχω ήδη προσπαθήσει κι εγώ να βρω ό,τι βρίσκεται από τον σκηνοθέτη (δυστυχώς εκείνη που ήθελα περισσότερο να δω ανήκει στις δυσεύρετες..) καθώς η Bathory, παρότι ιστορική (αν και με τεράστιες δόσεις φαντασίας), μου ταίριαξε πολύ. Τώρα μάλιστα που βλέπω τον ενθουσιασμό σου μαζί του αδημονώ ακόμα πιο πολύ να τις δω - ιδίως αυτές οι χαώδεις που αναφέρεις ακούγονται θελκτικότατες..

όσο για την The Devils.. θα εκπλησσόμουν κι αν απλώς την συμπαθούσες! Συνεπώς εντάξει, δεν μας μιλάει κάποιος σωσίας σου που το' σκασε από το άλλο τρέχον νήμα... χαχαχα

Κατά τα άλλα, σκέφτομαι πως κακώς παρέλειψα έναν τίτλο από την λίστα μου αφού, αν μη τι άλλο, μια χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας με μάγεψε... και μόνο για εκείνη της αξίζει μια θέση εκεί. Ο λόγος για την:

No te mueras sin decirme adónde vas (1995) - Eliseo Subiela

[Μυρμηγκοφάγος]

Ώχου, δεν έχεις βαρεθεί τόσο καιρό όλες αυτές τις επαναλαμβανόμενες αοριστίες μου; άσε που είπα ότι θα αναρωτιέσαι και τώρα μου ζητάς να βγω ψεύτης για χάρη σου. Αλλά με αυτή τη γλάστρα, πως να σου αρνηθώ;

Αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα, είναι ότι στα μέσα περίπου της ταινίας, σε ένα εξορκισμό-πάρτι(;), ήμουν τόσο εκνευρισμένος που δεν υπήρχε πια γυρισμός. Και από εδώ και πέρα αρχίζουν οι υποθέσεις.

Για αρχή, δε συνηθίζω να βλέπω πολλές αγγλικές, διότι συνολικά ως ύφος έχω παρατηρήσει ότι δεν μου ταιριάζουν και πολύ εύκολα μου καταλήγουν αφύσικες, επιτηδευμένες και νερόβραστες. Εν συνεχεία, έχω μια τεράστια υποψία ότι η συγκεκριμένη ήθελε τόσα πολλά να πει, που δεν μου επέτρεψε να τα προσπεράσω, αλλά με υποχρέωσε να τους δώσω σημασία. Και όταν αυτό συμβαίνει, άμεσα αρχίζω να αναρωτιέμαι και να αμφισβητώ, με συνέπεια πρακτικά να μην ακολουθώ την ταινία και τα πάντα να αρχίζουν να μου καταλήγουν φαιδρά - ασχέτως αν συμφωνώ ή όχι με αυτά. Τέλος, νομίζω ότι και οι ίδιοι οι ηθοποιοί μου κατέληξαν εξεζητημένοι, ίσως και λόγω των προηγουμένων.

Νομίζω το καλύτερο αντιπαράδειγμα που μπορώ να σου φέρω είναι το Pedro Paramo που το είδα τον Δεκέμβρη. Έβλεπα μια υπέροχη ταινία με φαντάσματα και ξάφνου κοντά στο τέλος έγινε ένα κλικ και άρχισα να νιώθω για τι μίλαγε. Ένα κλικ λίγο πριν την κορύφωσή της. Αλλά ήταν τόσο στιγμιαίο που δεν τέθηκε θέμα αμφισβήτησης και αυτή τη στιγμή αν με ρωτήσεις δεν θυμάμαι τι ακριβώς σκέφτηκα. Ήταν όμως αρκετό για να μου προκαλέσει ένα ρίγος και να με προετοιμάσει για αυτό που ακολουθούσε. Για κάποιους οι ταινίες είναι για να προωθούν μηνύματα. Για μένα τα μηνύματα είναι για να ισχυροποιούν τις ταινίες και κανένα από αυτά δεν θα μου μείνει με τη λήξη της.

Χήθκλιφ, δυστυχώς εμένα το Bathory δε μου ταίριαξε. Πρώτον σε κανένα σημείο δε κατάφερα να ξεπεράσω τα αγγλικά που χρησιμοποιήθηκαν και δεύτερον περίμενα κάτι πολύ πιο ζοφερό, ανάλογο της φήμης της, με αποτέλεσμα να μου καταλήξει ανάλαφρο

[Χήθκλιφ]

Τώρα ξέρεις γιατί δεν την έβαλα στις κορυφαίες της χρονιάς.. περίμενα επίσης κάτι ζοφερό, και ναι την βρήκα σχετικά ανάλαφρη (καθώς και παράξενα ηρωική) βρήκα όμως και στοιχεία που μου ταίριαξαν όπως ο φανταστικός έρωτας με τον Καραβάτζιο και η αισθητική της.

Παρεμπιπτόντως, η σκηνή στην οποία αναφέρθηκες από την "The Devils" με είχε εκνευρίσει κι εμένα. Φαντάζομαι πως αυτή την έχεις δει... (παρόμοια υπόθεση αλλά πολύ πιο νηφάλια σε ύφος).

[Μυρμηγκοφάγος]

Ναι, ήταν καλοφτιαγμένη και μου άρεσε (αν και τη θυμάμαι εξαιρετικά αχνά), αλλά δεν με ενθουσίασε. Γενικά οι Πολωνοί δεν μου ταιριάζουν όσο θα ήθελα. Για δραματικές ξεκάθαρα προτιμώ τις Σοβιετικές και για ειδικές κατηγορίες τις Τσεχοσλοβάκικες. Λατρεύω τις ταινίες τρόμου τους, όπως και βρίσκω ενδιαφέροντα τα sci-fi τους, αλλά δυστυχώς είναι λίγα.

Χήθκλιφ, τώρα που το σκέφτομαι, θυμήθηκα που μου είχες πει ότι δεν σου άρεσε το “The Color of Pomegranates” του Parajanov, έχεις όμως δει το “Shadows of forgotten anchestors”, το οποίο και είναι αρκετά διαφορετικό;

Α, και κάποιος εδέησε να ανεβάσει αγγλικούς υπότιτλους για το “The Prince of Homburg”, το οποίο και είδα με μεγάλη ευχαρίστηση. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι γνώριζα την ιστορία και δεν μπορώ να σκεφτώ από που. Κάποια ιδέα για το πως μπορεί να συνέβη;

[Χήθκλιφ]

Πάντως μια ενδιαφέρουσα πολωνική επιστημονικής φαντασίας είναι η O-bi, O-ba, αλλά θα την έχεις δει κι αυτή..
Οι Τσεχοσλοβάκικες (πρότεινε μου καμιά από αυτές τις ενδιαφέρουσες sci - fi..) τρόμου είναι κι εμένα οι αγαπημένες μου (πες μου πως έχεις καταφέρει να δεις και την Upír z Feratu - που δεν μπορώ να βρω πουθενά - να φάω το καπέλο μου από την ζήλια μου!).

Μετά την Sayat Nova τον πήρα λίγο από φόβο είναι η αλήθεια και τον απέφυγα σαν την ανία την ίδια.. αλλά σε εμπιστεύομαι, οπότε θα το επιχειρήσω.

Δεν το ήξερα για τους υπότιτλους, Μεγάλη Χαρά.. Σ'ευχαριστώ! Μήπως έχεις δει κάποια θεατρική παράσταση ή έχεις διαβάσει το ίδιο το έργο; Εκτός κι αν έχεις δει αυτό το επεισόδιο (;)
Χαίρομαι που την ευχαριστήθηκες, πολύ πολύ λατρεμένη μου..

[Μυρμηγκοφάγος]

Σόρρυ, στις πολωνικές αναφερόμουν και συγκεκριμένα στον Szulkin, ο οποίος και κατάφερε το ακατόρθωτο. Να με κάνει να δω με ευχαρίστηση post-apocalyptic, με τα οποία και καταλήγω πάντα να έχω θέμα ρεαλισμού. Αν και προτιμώ το “Golem” για την καφκική του ατμόσφαιρα και το “Ga-ga: Glory to the Heroes” για το χιούμορ του, καμία από τις δυο δεν έχει τις ονειρικές σκηνές του “O-bi O-ba”.

Επίσης, αν σου αρέσουν οι αποδράσεις με αερόστατο, έχω μια θεότρελη ιαπωνική να σου προτείνω, που θα ήθελα πάρα πολύ να είχα καταφέρει να κρατηθώ στην ιστορία και να μη μου κατέληγε γελοία τόσο σύντομα.

Τώρα από Τσεχοσλοβάκικες, ίσως να μπορούσες να δοκιμάσεις μια άλλη ταινία του Juraj, το The Deserter and the Nomads, ως εν μέρη post-apocalyptic, ή το Tomorrow I'll Wake Up and Scald Myself with Tea για κάτι πιο ανάλαφρο, αλλά δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα η κατηγορία για να νιώσω άνετα με τις προτάσεις μου.

Δε νομίζω ότι θα είχα πιθανότητες να μου αρέσει το "Sayat Nova" αν δεν είχα δει πρώτα το “Shadows of forgotten ancestors”. Το πρώτο είναι καθαρός Parajanov, σε πλήρη μεταμόρφωση, ενώ το δεύτερο είναι σε συνεργασία με έναν πολύ δυναμικό και ιδιαίτερα αγαπημένο σκηνοθέτη - τον IIyenko, ως κινηματογραφιστή - στην αρχή αυτής της πορείας. Και μεταξύ μας, αισθητικά φέρνει πολύ περισσότερο στον δεύτερο παρά στον πρώτο.

Η κάμερα θα έλεγα ωριμάζει μαζί με τους πρωταγωνιστές και στην αρχή που τους βλέπουμε παιδιά αποπνέει και αυτή μια παιδικότητα και ποτέ δεν θα καταλάβαινα πόση ένταση μου είχε μαζέψει αν δεν έβλεπα μια σκηνή. Μια σκηνή που μπροστά της ωχριά ότι άλλο έχω δει. Και για κερασάκι στη τούρτα, έχει στοιχεία που σου ταιριάζουν

Όσο αφορά το “The Prince of Homburg”, δε νομίζω ότι έχω δει κάποιο remake, αλλά κάποια μεταφορά ιδέας, γιατί όταν δέχτηκε να γράψει το γράμμα ο εκλέκτορας, όσα ακολούθησαν εμφανίστηκαν πεντακάθαρα στα μάτια μου.

Όταν δω τεκμήρια ότι όντως έφαγες το καπέλο σου, τότε κάτι θα κάνουμε, αν και δεν με ικανοποίησε. Ξεκίνησε καλά, αλλά ο αγώνας αυτοκινήτων διήρκεσε αρκετά για να με εκνευρίσει.

[Βεελζεβούλης]

Ασυνάρτητη λίστα ακολουθεί:

Dial M For Murder (1954)
Inferno (1980)
The Medusa Touch (1978)
Una Pura Formalita (1994)
La Residencia (1970)
Sette Note In Nero (1977)
Enemy (2013)
Hardcore Henry (2015)
Tesis (1996)
Coherence (2013)
Contratiempo (2016)
Dog Soldiers (2002)

[Νικόλας Δε Κιντ]

Στο Medusa Touch έχεις τον σύνδεσμο του Inferno!!

Sette note in nero
Καλό φαίνεται αυτό!