2017 Redux

[Βεελζεβούλης]

Είναι giallo, αλλά από Fulci. Εγώ τον προτιμώ εδώ παρά στις ζομποταινίες του πάντως.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Dog Soldiers (2002)

Λοιπόν αυτή την ταινία την είχα δει στην Αγγλία...
Μιλάμε είχα κουφαθεί εντελώς από την τροπή της ταινίας και τις αρκετά άγριες σκηνές!
Κι από όσο θυμάμαι, παρόλο που η ταινία είναι στην κατηγορία τρόμου, υπήρχαν αρκετές σκηνές που ήθελα να γελάσω!!!
Πολύ περίεργη ταινία στο σύνολο της...

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε, σημείωσα όλες τις προτάσεις σου - ιδίως η «Σκιές..» με τα όσα γράφεις μπήκε σε άμεση προτεραιότητα θέασης.. - διαπιστώνοντας με χαρά πως η ανεύρεση τους δεν αποτελεί άθλο αυτή τη φορά! (δεν παραπονιέμαι όμως αφού ακόμα και για τις υπέρ δυσεύρετες κάνεις τα μαγικά σου και ξάφνου εμφανίζονται - να σε χιλιοευχαριστήσω κι από εδώ που δεν με άφησες να το φάω εκείνο το καπέλο..)

Πες μου κι άλλα για την θεότρελη ιαπωνική, με ενδιαφέρει... αν και, στην O bi O ba, η αγαπημένη μου σκηνή ήταν με την σχοινοβάτισσα, μου άρεσε κι εκείνη με το αερόστατο! (H Ga Ga.. από την άλλη μολονότι ολότελα παράλογη, δεν μου ταίριαξε τόσο, προσωπικά προτιμώ την Άλφαβιλ του Γκοντάρ που βαδίζει στο ίδιο μοτίβο.. ή μήπως καμία σχέση;! Χαχαχα)

Παρεμπιπτόντως, είδα την El Dorado από την λίστα σου σε αυτό το νήμα.. δεν μου θύμισε πολύ τον γνώριμο μου Σάουρα, ήταν όμως μια καλή ταινία και ως δική του και χαίρομαι που την είδα

(εν τω μεταξύ ήμουν σίγουρη από αρκετά νωρίς πως στο τέλος θα σκότωνε και την κόρη του, έτσι απογοητεύτηκα λίγο όταν η ταινία τελείωσε δίχως αυτό να γίνει.. μέχρις ότου το σημείωμα στο τέλος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους!)

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ, αν σου ταιριάξουν οι σκιές, απλά παρατάς τα πάντα και πιάνεις τον Ilyenko

Για Γκοντάρ μη με ρωτάς. Δε νομίζω υπάρχει άλλος σκηνοθέτης από τον οποίο έχω απομακρυνθεί τόσο, όσο από τον συγκεκριμένο.

Θυμάμαι που έλεγες πριν κάποιο καιρό ότι έχεις δει καμιά εικοσαριά ταινίες του Σάουρα. Αν δεν έχει δει αυτό αρχίζω και αναρωτιέμαι τι έχεις δει, γιατί δε μπορώ να σε φανταστώ να βλέπεις τα φλαμένκο του

Το ιαπωνικό στο οποίο αναφέρομαι είναι το Black Sun (1964) του Kurahara. Πολύ ιδιαίτερος σκηνοθέτης και η ταινία νομίζω άνετα παίρνει τον τίτλο της πιο αδύναμης ταινίας μου με το καλύτερο φινάλε. Όμως θεωρώ ότι έχεις καλύτερες επιλογές, αφού δε νιώθω ότι έχεις κάποια τρέλα για αερόστατα (δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η αγαπημένη σου σκηνή ήταν με την σχοινοβάτισσα)

Το προγενέστερο The Warped Ones (1960) είναι εξίσου παράξενο και η πρόταση μου για να τον ξεκινήσεις. Δεν θεωρώ ότι το φινάλε του ακουμπάει αυτό του “Black Sun”, όμως το απαράμιλλο στυλ του παραμένει αξέχαστο και δε νιώθεις ότι σε κάθε σκηνή ο σκηνοθέτης παλεύει να σου χαλάσει την εμπειρία. Και για κάτι πιο κλασικό, θα μπορούσες να δοκιμάσεις το παθιασμένο Thirst for Love (1966), που δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει περίπτωση να μη λατρέψεις τη πρωταγωνίστρια. Τα γράφω όλα αυτά και αρχίζει να μου έρχεται μια μεγάλη επιθυμία να τον ξαναπιάσω.

Επίσης, δεν ξέρω αν το θυμάσαι, αλλά παλαιότερα σου είχα προτείνει το Mujô (1970). Ήμουν μεταξύ αυτού και του Pastoral και προτίμησα το πρώτο λόγω ότι είναι μέρος μια άτυπης τριλογίας, της οποίας το δεύτερο μέρος κυρίως - γνωστό ως Mandara (1971) - θεωρούσα και θεωρώ ότι θα σου ταιριάξει πολύ (προσωπικά προτιμώ το πρώτο). Αν με είχες ακούσει τότε, θα είχες δει το Pastoral νωρίτερα

Και αν με ικανοποιήσουν οι επιδόσεις σου, έχω και ένα πολύ ενδιαφέρον εκδικητικό από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου να σου προτείνω

Για οτιδήποτε χρειαστείς, εδώ είμαστε

[Χήθκλιφ]

Κι όμως κάτι έχω δει από τα «φλαμενγκοτανγκό» του, όσο άντεξα τουλάχιστον... (αν και τώρα ίσως είμαι πιο δεκτική και το επιχειρήσω ξανά).

Την Mujo την είχα δει τότε κιόλας που μου την πρότεινες, απλά για κάποιον λόγο ξέχασα να το αναφέρω (και της έχω βάλει εννιάρι απ' ό,τι βλέπω).. οπτικό - αισθητικά υποβλητική, θυμάμαι σε πολλές σκηνές να σκέφτομαι πόσο ιδιαίτερη ήταν η σκηνοθεσία - ιδίως όταν εστίαζε στο αλλόκοτο περιβάλλον του ναού, στις πέτρες, στο νερό.. Θυμάμαι επίσης ότι είχα τρέξει λίγο και τις υπόλοιπες δύο, όμως καμία δεν μου φάνηκε να μοιράζεται την αισθητική της πρώτης κι έτσι δεν γνωρίστηκα περισσότερο με τον σκηνοθέτη, θα το κάνω τώρα..

Μου έχεις γεμίσει ήδη ένα τσουβάλι ταινίες από την αρχή του έτους, χρόνο να'χω να βλέπω!

[Μυρμηγκοφάγος]

To Uta (1972) θα το χαρακτήριζα αρκετά παραπλήσιο του “Mujô”, όσο θυμάμαι, αν και ξεκάθαρα προτιμώ το δεύτερο. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το “Mandara”, και αν και είναι η πιο αδύναμη εμπειρία μου από τις τρεις, θεωρούσα ότι έχει κάποιες σκηνές που απλά δεν θα ήθελες να σου διαφύγουν. Με το εννιάρι όμως στο “Mujô” δεν είμαι σίγουρος πια τι να υποθέσω - το υπολόγιζα σε κάνα εφτάρι

[Μπιατριξ Κιντο]

To 2017 ειχα δει πολλες ταινιες, οι δε πιο απογοητευτικες για μενα απ'οτι θυμαμαι ηταν το Burnt (2015), το Deadpool και το The Last Jedi που θα τους εδινα απο ενα 2αρι. Απο αγαπημενες ηταν το ΙΤ (8/10) και το The Body (El Cuerpo) του 2012 (7/10), καθως επισης και το Crimson Peak του 2015 που θα εδινα κι εκει ενα 8αρι και το Breathe του Αντι Σερκις (7/10).