Τίτλος: The Simpsons
Έτη προβολής: 1989-
Δημιουργός: Matt Groening
Ηθοποιοί: Dan Castellaneta, Julie Kavner, Nancy Cartwright, Hank Azaria, Harry Shearer
imdb
Υπόθεση:
Οι περιπέτειες μιας όχι και τόσο συνηθισμένης μεσοαστικής οικογένειας, του Χόμερ, της Μαρτζ, του Μπαρτ, της Λίζα και της Μάγκι, καθώς και των γειτόνων τους, στην αμερικανική πόλη Σπρίνγκφιλντ.
Άποψη
Οι Simpsons, 24 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, 520+ επεισόδια, αναρίθμητες βραβεύσεις, το δικό τους αστέρι στο Hollywood Walk of Fame, και μια επιτυχημένη ταινία (την οποία θα αφήσω να παρουσιάσει κάποιος άλλος), συνεχίζουν να προβάλλονται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Πρόκειται περισσότερο για τηλεοπτικό φαινόμενο, παρά για ένα δημοφιλές καρτούν. Έχοντας ονομαστεί από το περιοδικό Time η «καλύτερη τηλεοπτική σειρά του 20ου αιώνα», η δημιουργία αυτή του Matt Groening (ο οποίος εμπνεύστηκε τους βασικούς ήρωες από την οικογένειά του) απολαμβάνει μεγάλης εκτίμησης και αρκετών πρωτιών. Πρόκειται για τη μακροβιότερη σειρά κινουμένων σχεδίων στην ιστορία της τηλεόρασης, έχοντας συμπληρώσει πια 24 χρόνια αδιάκοπης προβολής. Ταυτόχρονα, είναι το μακροβιότερο αμερικανικό σίτκομ και η μακροβιότερη σειρά που προβάλλεται σε ώρα υψηλής τηλεθέασης της αμερικανικής τηλεόρασης. Ο αριθμός των διάσημων προσώπων (ηθοποιών, μουσικών, συγγραφέων, επιστημόνων, πολιτικών) που έχουν δανείσει τη φωνή τους σε χαρακτήρες της σειράς – πολλοί, μάλιστα, με δική τους πρωτοβουλία – είναι πλέον ανυπολόγιστος. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι βασικοί χαρακτήρες της σειράς (όπως το "D’oh" του Χόμερ) έχουν μπει στο λεξικό της Οξφόρδης. Οι πρώτες εμφανίσεις των Simpsons ήταν στα σύντομα σκετσάκια της εκπομπής Tracey Ulman Show. Αξίζει να δείτε την πρώτη-πρώτη τους εμφάνιση, από τον Απρίλιο του 1987.
Αυτό που ξεχωρίζω, όπως όλοι, είναι το μοναδικό χιούμορ της σειράς, καθώς και τα εξαιρετικά καλογραμμένα σενάρια. Οι χαρακτήρες, όχι μόνο η οικογένεια αλλά οι δεκάδες κάτοικοι του Springfield, είναι τόσο σωστά δομημένοι και ολοκληρωμένοι, τόσο αληθινοί και αξιαγάπητοι, που τους μαθαίνεις με τον καιρό πολύ καλά, νοιάζεσαι γι’ αυτούς, τους αγαπάς. Παρ’ ότι πρόκειται για κωμωδία, και μάλιστα κινουμένων σχεδίων, στους Simpsons έχω δει και κάποιες απ’ τις πιο συγκινητικές σκηνές στην τηλεόραση (και γενικότερα…). Στη σειρά παρωδούνται και διακωμωδούνται τα πάντα. Οι αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα, γεγονότα, ταινίες, βιβλία είναι πολυάριθμες σε κάθε επεισόδιο, ξεκινώντας συχνά από τον τίτλο του ή και το περιβόητο couch gag των τίτλων αρχής.
Κλασσικά couch gags
Κάποια πρόσφατα:
Game of Thrones
Breaking Bad
Πολύ ξεχωριστές είναι και οι ερμηνείες. Γνωρίζατε ότι ο υπέροχος Dan Castellaneta, που χαρίζει όλα αυτά τα χρόνια τη φωνή του στον Χόμερ, υποδύεται, επίσης, τον Κράστι, τον Παππού, τον Μπαρνεϊ, τον Δήμαρχο, τον Ίτσι και πολλούς άλλους χαρακτήρες; Απ’ τους αγαπημένους μου, επίσης, είναι ο Harry Shearer, που υποδύεται τον Μπερνς ΚΑΙ τον Σμίδερς, τον Φλάντερς, τον Σκίνερ κ.ά, καθώς και ο Hank Azaria, φωνή του Απού, του Μο, του Αρχηγού Γουίγκαμ, του Φρίνκ κ.ο.κ. Να συμπληρώσω ότι δύο απ’ τους καλύτερους και πιο αστείους χαρακτήρες των Simpsons, ο ηθοποιός Τρόι Μακλούρ και ο δικηγόρος Λάιονελ Χάτζ «συνταξιοδοτήθηκαν» και εξαφανίστηκαν από τη σειρά το 1998, όταν έφυγε από τη ζωή ο εξαιρετικός ηθοποιός Phil Hartman που τους χάριζε τη φωνή του. Μου αρέσει πολύ αυτό το απόσπασμα εκπομπής, όπου βλέπεις τα πρόσωπα πίσω απ’ τους τόσο αγαπημένους χαρακτήρες:
(ολόκληρη η εκπομπή για όποιον θέλει)
Η γνώμη μου για τη σειρά είναι ότι αποτελεί ό,τι καλύτερο υπάρχει σε σίτκομ (κινουμένων σχεδίων ή μη) όμως μόνο, δυστυχώς, μέχρι τον 9ο κύκλο. Τα επεισόδια του πρώτου κύκλου είναι πολύ καλά, επίσης, όμως πολύ πρώιμα. Η σειρά δεν είχε βρει τον ρυθμό της σε κανένα επίπεδο. Από τον δεύτερο κύκλο και μετά οι Simpsons απογειώνονται και ξεκινά μια εποχή που είναι γνωστή ως η «Χρυσή Εποχή» τους. Μετά τον 9ο κύκλο άρχισε η κάτω βόλτα, δυστυχώς ανεπιστρεπτί, όπως δείχνουν τα πράγματα. Κάποιοι βάζουν και τον 10ο, στη «Χρυσή Εποχή», όμως η προσωπική μου γνώμη είναι ότι τα περισσότερα επεισόδιά του είναι αρκετά αδύναμα. Αν, λοιπόν, κάποιος δεν έχει δει ποτέ του Simpsons και θέλει να ξεκινήσει τη σειρά, θα του έλεγα να δει κανονικά από τον 1ο κύκλο (γνωρίζοντας ότι τα καλύτερα έπονται) και να σταματήσει να βλέπει αφού δει το τελευταίο επεισόδιο του 9ου κύκλου. Στην πραγματικότητα υπήρξαν καλά (και πολύ λίγα εξαιρετικά) επεισόδια και στα χρόνια που ακολούθησαν. Για μένα, όμως, δεν αξίζει να ψάχνει κανείς ανάμεσα στους σωρούς των απογοητευτικών επεισοδίων για τα λίγα αυτά διαμαντάκια, που δεν πλησιάζουν καν σε λάμψη αυτά της χρυσής περιόδου. Επαναλαμβάνω, τα παραπάνω είναι η προσωπική μου άποψη και μόνο. Άλλωστε, εγώ συνεχίζω να παρακολουθώ τη σειρά, με την ελπίδα ότι θα επιστρέψει κάποια στιγμή στο παλιό της μεγαλείο ή έστω θα μου το θυμίσει. Τα επεισόδια, όμως, της χρυσής εποχής τα έχω δει δεκάδες φορές έκαστο (επί χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν έβλεπα 2-3 επεισόδια). Μπορώ να πω ότι τα «έχω κάψει» με τις τόσες φορές που τα έχω δει.
Τα δέκα αγαπημένα μου (με τυχαία σειρά):
Last Exit to Springfield
Rosebud
And Maggie Makes Three
Lisa's Substitute
King Size Homer
Treehouse of Horror V
Homer’s Enemy
Homer The Heretic
One Fish, Two Fish, Blowfish, Blue Fish
Cape Feare
ενώ ο Φλάντερς από αξιαγάπητος θρησκευόμενος και συντηρητικός γείτονας, φτάνει να γίνεται αυστηρός θρησκόληπτος στα όρια του εξτρεμισμού και της παράνοιας. Η αλλαγή αυτή μάλιστα δημιούργησε τον νέο όρο 
