Κινδυνεύει το Game of Thrones;

[Ίζι]

Ανησυχείτε κι εσείς για το μέλλον του Game of Thrones; Το τηλεοπτικό αριστούργημα που αγαπάμε είναι ένα προϊόν της φαντασίας του Τζορτζ Μάρτιν, της δημιουργικότητας των σεναριογράφων και σκηνοθετών του HBO και των μεγάλων ποσών που έχουν επενδυθεί. Γίνεται να φύγει ο Μάρτιν απ’ αυτή την εξίσωση; Δυστυχώς φαίνεται ότι εκεί οδηγούνται τα πράγματα. Όλοι περιμένουν το έκτο βιβλίο του "Τραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου" που ενέπνευσε τη σειρά, όμως δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει πριν από το 2016, στην καλύτερη περίπτωση. Μετά μένει να γραφτεί το έβδομο και τελευταίο βιβλίο, πράγμα που μπορεί να πάρει και έξι χρόνια ή και περισσότερα, μια που ο ίδιος ο Μάρτιν λέει ότι τα τελευταία βιβλία του έπους του θα είναι πάνω από 1500 σελίδες το καθένα. Σημειωτέον, ανάμεσα στο τρίτο και στο τέταρτο βιβλίο μεσολάβησαν 5 χρόνια, κι ανάμεσα στο τέταρτο και το πέμπτο, έξι!

Το πρόβλημα είναι ότι από τα πέντε βιβλία που έχουν μέχρι στιγμής γραφτεί, έχουν καλυφθεί πλήρως στη σειρά τα τρία, και χρησιμοποιήθηκε υλικό και από το τέταρτο για την τέταρτη σεζόν του GoT. Τώρα, στην πέμπτη σεζόν είναι πιθανό να φτάσουμε μέχρι και το τέλος του πέμπτου βιβλίου. Δεν ξέρω καν αν θα μείνει υλικό για την επόμενη (την έκτη) που θα παιχτεί την άνοιξη του 2016 - μπορεί και όχι. Στην καλύτερη περίπτωση θα καλυφθεί με το υπάρχον υλικό και η έκτη σεζόν. Τώρα, αν το έκτο βιβλίο κυκλοφορήσει το 2016 (το νωρίτερο), υπάρχει περίπτωση να προλάβουν οι σεναριογράφοι να το χρησιμοποιήσουν για να γράψουν την έβδομη σεζόν; Τα σενάρια της σειράς εννοείται πρέπει να έχουν γραφτεί πολύ νωρίτερα απ’ τα γυρίσματα, που θέλουν κι αυτά μήνες και μήνες για να ολοκληρωθούν. Κι αν το βιβλίο αργήσει κι άλλο; Και μετά; Τι θα γίνει με το τελευταίο βιβλίο; Θα περιμένει το HBΟ 5+ χρόνια τον Μάρτιν να γράψει το τρίτομο –πιθανόν- τελευταίο του έργο; Όχι βέβαια. Άσε που ο ίδιος είπε ότι αν του βγουν υπερβολικά πολλές οι σελίδες μπορεί να αποφασίσει να γράψει και όγδοο τόμο...

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η σειρά σε κάποιο σημείο θα ανεξαρτητοποιηθεί από τα βιβλία του Μάρτιν και θα χαράξει τη δική της πορεία. Και θα προηγηθεί των βιβλίων. Και τι θα γίνει τότε; Θα τους πει ο συγγραφέας πώς περίπου τα έχει στο μυαλό του κι εκείνοι θα φτιάξουν επεισόδια, και ΜΕΤΑ θα καθίσει να τα γράψει στο χαρτί για τους θαυμαστές των βιβλίων που αγωνιούν; Αν ήμουν ο Μάρτιν δεν θα είχα καμία όρεξη να κάτσω να γράψω αυτά που λίγο-πολύ έχουν ήδη παιχτεί στην τηλεόραση. Είτε θα το παρατούσα το έργο μου για να γράφω σενάρια της σειράς (το έχει ήδη κάνει σε κάποια επεισόδια, αν δεν κάνω λάθος – είναι άλλωστε και σεναριογράφος ο άνθρωπος), ώστε να μη μου το χαλάσουν πολύ, είτε θα άλλαζα εντελώς την πλοκή των βιβλίων. Όμως αυτό αφορά τους θαυμαστές των βιβλίων. Τους οπαδούς της σειράς χρειάζεται να τους απασχολεί;

Άραγε χωρίς τα βιβλία του Μάρτιν θα παραμείνει το GoT η κορυφαία σειρά που έχουμε λατρέψει; Ήδη στη σεζόν που βλέπουμε τώρα (την πέμπτη) είναι εμφανές ότι οι σεναριογράφοι απομακρύνονται εσκεμμένα, και μάλιστα πολύ, απ’ το υλικό του Μάρτιν. Και το κάνουν αυτό, διότι στο τέταρτο βιβλίο, ο Μάρτιν ασχολείται κυρίως με νέους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, αφήνοντας στην άκρη λίγο-πολύ τους γνωστούς αγαπημένους μας χαρακτήρες. Όμως το HBO δεν έχει κανένα λόγο να προσλάβει ένα εντελώς καινούριο καστ και να αφήσει στον πάγκο τους σούπερσταρ που δημιούργησε, προκειμένου να συνταχθεί με τη γραμμή του Μάρτιν. Γιατί να το κάνει; Ήδη έχουν αφήσει στον πάγκο το χαρακτήρα του Μπραν, του οποίου το υλικό απ’ τα βιβλία έχει όλο χρησιμοποιηθεί. Οι φαν θέλουν να δουν Ντενέρις, Τζον, Τύριον και Τζέιμι, όχι τις ιστορίες καινούριων χαρακτήρων για τους οποίους αδιαφορούν. Κι έτσι, βλέπουμε στην πέμπτη σεζόν να παραλείπονται όλοι αυτοί οι καινούριοι του Μάρτιν, κι αντίθετα να χτίζονται απ' το μηδέν διάφορες νέες υποπλοκές από τους σεναριογράφους για τους υπάρχοντες ήρωες.

Ας πούμε βλέπουμε (μικρά σπόιλερ των επεισοδίων που έχουν παιχτεί)

τη Σάνσα να προορίζεται για νύφη του μικρού Μπόλτον, κάτι που στο βιβλίο συμβαίνει σε μια άλλη κοπέλα, και τον Τζέιμι να τρέχει με τον Μπρον στο Ντορν για να βρει την κόρη του, κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στα βιβλία. Είναι μια εντελώς καινούρια υποπλοκή, ώστε να χρησιμοποιηθεί ο χαρακτήρας του Τζέιμι και σ’ αυτή τη σεζόν.

Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία λένε ότι οι αλλαγές είναι πια τόσο πολλές, που πλέον μιλάμε για δύο διαφορετικές ιστορίες.
Περιμένω με αγωνία τις σκέψεις σας.

[Φαροφύλακας]

Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία και τρελαίνομαι (μιλαμε ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ) για την σειρά. Πρώτη φορά μου συμβαίνει να αδημονώ να καθίσω μπροστά στο νέο επεισόδιο και όσο αυτό παίζει το ρουφάω με άπληστα μάτια και κάθε φορά μου φαίνεται ΤΕΛΕΙΟ. Πριν δω κάθε νέο επεισόδιο βάζω και βλέπω κάμποσες σκηνές από το προηγούμενο ώστε να επιμηκύνω την εμπειρία.

Έτσι, δεν μπορώ να συγκρίνω.

Πιστεύω πως οι άνθρωποι του HBO θα συνεχίσουν να κάνουν την απίστευτα καλή δουλειά που παραδίδουν τόσα χρόνια τώρα. Φαντάζομαι πως θα βρίσκονται σε συνεννόηση με τον Μάρτιν για ιδέες και για το πού τραβά το πράμα, τουλάχιστον σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Από εκεί και πέρα, προσωπικά το βλέπω θετικά εάν η σειρά απομακρυνθεί από το βιβλίο. Με έχει προβληματίσει αν τάχα πιάσω να διαβάσω και τα βιβλία καθώς, για μένα, είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας το ότι θα ξέρω την πλοκή. Όσο όμως βιβλία και σειρά απομακρύνονται, θα υπάρχει περισσότερο υλικό που αφορά αυτόν τον μαγικό κόσμο. Θα είναι σαν δυο διαφορετικές εξιστορήσεις της ίδιας ιστορίας, όπου ο καθένας μας τα λέει διαφορετικά, όμως πάντα μαγικά και συναρπαστικά και θα έχει ενδιαφέρον να ακούσω καί τις δύο εκδοχές.

Πάντως, μάλλον θα τα πιάσω το βιβλία, ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή. Η ιστορία με έχει συνεπάρει και νομίζω πως θα πρέπει να ζήσω την εμπειρία και μέσα στις σελίδες, με την χρονική άπλα και το βάθος της γραπτής εξιστόρησης.

Όσο για τον Μπραν, που ανέφερες, περιμένω με μεγάλη αγωνία να δω σε τί υπερήρωα θα μεταμορφωθεί αυτό το παλικάρι.

Κλείνοντας, τον απέραντο σεβασμό μου στον Μάρτιν.

[Ίζι]

Και βέβαια να πιάσεις τα βιβλία, μην το σκέφτεσαι καθόλου. Είμαι ακόμα στο πρώτο (του οποίου η μεταφορά στην 1η σεζόν είναι ακριβής) και διαβάζω με αγωνία, κρατώντας σημειώσεις και μελετώντας το χάρτη του κόσμου του Μάρτιν και την ιστορία κάθε οίκου. Μιλάμε για μια αριστοτεχνικά δομημένη ιστορία που, παρά τα φανταστικά της στοιχεία, τη βία, τα σπαθιά και τους δράκους, στην πραγματικότητα ξεχωρίζει για τις τρομερές δυναμικές που διαμορφώνονται ανάμεσα στους χαρακτήρες, και τις πολιτικές/κοινωνικές τάσεις που γεννούν τα πάθη, οι φιλοδοξίες, οι αδυναμίες και τα συναισθήματα! Τέτοιο κόλλημα έχω να φάω από τον Μαύρο Πύργο του Κινγκ.

Παρεμπιπτόντως ο καλύτερος χάρτης εδώ.

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, μια διεθνής επιτυχία που νομίζω δεν έχει προηγούμενο στα χρόνια που ζούμε εμείς (χμ, λάθος είναι και ο Χάρι Πότερ). Γι' αυτό και όλοι ανησυχούν μήπως πεθάνει ο Μάρτιν πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ιστορία (να 'ναι καλά ο άνθρωπος, παραείναι μακάβριοι όλοι αυτοί οι φανατικοί ).

[Φαροφύλακας]

Κι εγώ μπορώ να πιστέψω πως ο άνθρωπος αυτός έχει ξεπεράσει ακόμα και τον Τόλκιν (αν και βέβαια κάπου λογικό, αφού πατάει στις πλάτες του) αν και θα πρέπει να διαβάσω πρώτα τις σελίδες του για να αποφανθώ για κάτι τέτοιο.

Αυτόν τον χάρτη χρησιμοποιώ κι εγώ αν και φέτος δεν μου δουλεύει καλά η αναζήτηση. Αν π.χ. γράψω Volantis και κάνω κλικ, μου εμφανίζει μια κενή σελίδα.

[Ξενέρωτας]

Κι εγω ειχα ακουσει οτι απο ενα σημειο θα διαφοροποιηθει η σειρα απο τα βιβλια. Δεν το θεωρω κακο, και ουτως η αλλως σιγουρα ο Μαρτιν θα συνεχισει να συνεργαζεται με την παραγωγη, ειτε θα δανειζει στοιχεια παο τα βιβλια που γραφει στο σεναριο της σειρας, ειτε θα σκεφτει καινουργια πραγματα, οποτε σε καθε περιπτωση θα καταληξουμε με δυο εξαιρετικα εργα.

[Ίζι]

@Φάρε στη λευκή σελίδα πάτα ανανέωση και θα στο εμφανίσει.

[Κόρτο Μαλτέζε]

Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα βιβλία της σειράς (δεν έχω διαβάσει ακόμα το β μέρος του 5ου βιβλίου αν και το έχω εδώ και πάνω από ένα χρόνο στην βιβλιοθήκη μου) και παρακολουθώ περιστασιακά και το σίριαλ και μπορώ να πω ότι το θέμα με είχε προβληματίσει από παλιά (από την πρώτη σεζόν).

Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι η δουλειά του Μάρτιν στην δημιουργία του Γουέστερος είναι σταθμός στην ιστορία της ηρωικής φαντασίας και επάξια του ανήκει μια λαμπρή θέση στο πάνθεον των κορυφαίων συγγραφέων του είδους. Τώρα το ποιος είναι ανώτερος και το ποιος κατώτερος από αυτούς είναι συζητήσιμο και τελικά χωρίς ουσία, είναι γεγονός όμως ότι η σειρά των βιβλίων αυτών είναι αξιοθαύμαστη στο πόσο καλοδουλεμένη είναι.

Αντίστοιχα παρατηρούμε ότι και η τηλεοπτική μεταφορά της σειράς αυτής αφήνει εποχή, με μια παραγωγή υψηλού επιπέδου με αξιόλογους ηθοποιούς και ερμηνείες. Φυσικά κάθε διασκευή έχει τις διαφορές της από το πρωτότυπο (γι' αυτό και λέγεται διασκευή) και κάθε διασκευή έχει και τους υποστηρικτές της και τους πολεμίους της.

Από την αρχή ήταν εμφανές το ότι δύσκολα η σειρά που δουλευόταν βάσει συγκεκριμένων χρονοδιαγραμμάτων (όπως συμβαίνει συνήθως με τις σειρές) θα έφτανε σε ένα σημείο όπου το δημοσιευμένο υλικό από τον Μάρτιν δεν θα αρκούσε (ενώ ήταν προφανές ότι πολύ δύσκολα ο Μάρτιν θα προλάβαινε να εκδώσει τα επόμενα 2 βιβλία που μπορεί να γίνουν και 3 ίσως και περισσότερα πριν το τέλος της σειράς). Επιπλέον ένα άλλο σημείο που προσωπικά με προβληματίζει είναι το χρονοδιάγραμμα δημοσίευσης των βιβλίων. Έχουμε λοιπόν:

Το παιχνίδι του Στέμματος που εκδόθηκε το 1996
Σύγκρουση βασιλέων που εκδόθηκε το 1998
Θύελλα από ατσάλι που εκδόθηκε το 2000
Η ιδέα για την σάγκα φέρεται να του δημιουργήθηκε γύρω στα 1992. Βλέπουμε ότι ουσιαστικά τα 3 πρώτα (και καλύτερα κατά την γνώμη μου) βιβλία να εκδίδονται μέσα σε ένα διάστημα 4 ετών ενώ ακόμα και αν θεωρήσουμε ακριβές το 1992 σαν αρχή της δουλειάς του Μάρτιν πάνω στην σάγκα αυτήν μιλάμε για μια 8ετία όπου παράγονται σχεδόν 2500 σελίδες (στην αγγλόγλωσση έκδοση των βιβλίων).

Μετά από το 2000 θα πρέπει να περιμένουμε ως το 2005 για να δούμε το επόμενο βιβλίο της σειράς (Βορά όρνιων) και νομίζω ότι είναι αισθητά κατώτερο των προηγουμένων παρά την πενταετή αναμονή. Σαν δικαιολογία για την καθυστέρηση δόθηκε το γεγονός ότι στην διαδικασία συγγραφής του συγκεκριμένου τόμου (2 τόμων στην ελληνική έκδοση) το υλικό βγήκε υπερβολικά πολύ για ένα βιβλίο και ο συγγραφέας αποφάσισε να το σπάσει σε 2 τόμους με κάποιους από τους χαρακτήρες να μην εμφανίζονται εδώ. Δεν είναι μια παράλογη δικαιολογία αλλά πώς δικαιολογείται (αν αυτός είναι ο μόνος λόγος και της μεγάλης αναμονής για την έκδοση του 4ου βιβλίου και της απουσίας δημοφιλών χαρακτήρων όπως πχ ο Τύριον από αυτόν) η ακόμα μεγαλύτερη αναμονή (ως το 2011) για να πιάσουμε στα χέρια μας το 5ο βιβλίο (Χορός δρακόντων), για το οποίο να σημειώσω ότι το πρώτο μισό που διάβασα εγώ είναι πολύ πιο ικανοποιητικό από το 4ο.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Μάρτιν από το 2000-2001 έχει φτάσει στην κορυφή της συγγραφικής του καριέρας. Έχει φτιάξει μια σειρά που έχει τα προσόντα να μπει στο πάνθεον της φανταστικής λογοτεχνίας πλάι σε σειρές όπως ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών, ο Ντιουν, ο Αιώνιος πρόμαχος κτλ. Είχε δουλέψει πολύ γι'αυτό και αντικειμενικά του αξίζει. Ίσως όμως να μην θέλει να δώσει ένα τέλος στην σειρά η οποία τον τοποθέτησε στο κέντρο του ενδιαφέροντος και επιπλέον να σπαταλά περισσότερο χρόνο σε εκδηλώσεις όπου μιλά για τον Γουέστερος αντί να γράφει γι' αυτόν. Φέρεται να έχει αφήσει οδηγίες για το πώς σκοπεύει να τελειώσει η σειρά σε περίπτωση που ο ίδιος δεν προλάβει να την ολοκληρώσει όμως και πάλι δεν είναι το ίδιο. Το ίδιο διάστημα έγραψε και δημοσίευσε 3 νουβέλες που διαδραματίζονται στον Γουέστερος περίπου 90-100 χρόνια πριν από τα γεγονότα του Τραγουδιού. Επιπλέον σε διάφορες συνεντεύξεις του έχει δηλώσει ότι έχει γράψει και άλλες 6-12 νουβέλες καθώς όμως αυτές παραμένουν αδημοσίευτες προσωπικά αμφιβάλλω για την ύπαρξή τους. Οι τρεις ήδη δημοσιευμένες ιστορίες (πρώτη δημοσίευση σε ανθολογίες το 1998, 2003 και 2010 η κάθε μια) θα εκδοθούν φέτος σε ενιαίο τόμο.

Τελικά θεωρώ ότι GoT ίσως κινδυνεύει από το υπερβολικό ξεχείλωμα (η τάση την βιομηχανίας του θεάματος να εκμεταλλευτεί μέχρι τέλους μια προσοδοφόρα ιδέα και ας πούμε η δημιουργία ασχέτων χαρακτήρων και υποπλοκών για να κρατήσουμε την Καλίσι και τον Τζέιμι στην οθόνη σαν ξεχειλώματα φαίνονται) ή της (πιθανής) επιθυμίας του Μάρτιν να μείνει ο ίδιος στο κέντρο του ενδιαφέροντος (ή να απολαύσει την επιτυχία του) αντί να παραδώσει ολοκληρωμένο το έργο του στο κοινό. Τέτοιες πρακτικές και κουράζουν το κοινό και λειτουργούν τελικά σε βάρος του έργου (και των δημιουργών του)