Dexter (2006-2013)

[Χανκ Μουντυ]

Εγω παλι,δε νομιζω οτι εχει ιδιαιτερα σοκαριστικες σκηνες.Κι αν εχει αντε να ειναι 1-2 σε καθε σαιζον!Δεν το θεωρω και φοβερο αυτο.Ισως και να εχω παθει ανοσια μετα απο τοσες και τοσες ταινιες σπλατερ που εχω δει.Και συμφωνω οτι το μεγαλυτερο βαρος πεφτει στο ψυχολογικο κομματι και τον εσωτερικο διαλογο του Ντεξτερακου!

[Φαροφύλακας]

Παροτρυμένος από τον ενθουσιασμό που είδα από διάφορους κάθισα και είδα, κάποια στιγμή, δυο-τρία επεισόδια από αυτήν την σειρά και, δυστυχώς, δεν μου άρεσε. Καταρχήν, έχω μια μεγάλη επιφύλαξη με το θέμα της αυτοδικίας και δεν μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο μας παρουσιάζεται αυτή. Είδα έναν Ντέξτερ, δίχως καμία ουσιαστική πληροφόρηση, να διαλέγει να παρακολουθήσει έναν άνθρωπο που βγαίνει από την φυλακή και αμέσως (!) να δικαιώνεται πως αυτός παραμένει το χειρότερο "κάθαρμα" και άρα ο Ντέξτερ νομιμοποιείται στην συνείδησή μας να τον σκοτώσει με τον πιο φρικτό τρόπο.


Αυτό ούτε με πείθει, ούτε με ψυχαγωγεί, οπότε δεν είχε καθόλου καλή τύχη μαζί μου η σειρά.

Επίσης, τώρα που τα γράφω, μου έρχεται στον νου η σειρά Black Mirror και συγκεκριμένα το επεισόδιο:

White Bear.

Μου δίνεται η εντύπωση πως πολλοί άνθρωποι ποθούν να βρουν μια λαβή ώστε να νομιμοποιηθούν κάποια σαδιστικά απωθημένα εν είδει εκδίκησης.

[Ίζι]

Φάρε, γιατί δεν μπορείς να δεις το Dexter σαν μια ιστορία από την πλευρά του κακού; Γιατί πιστεύεις ότι οι σεναριογράφοι δικαιώνουν τον Dexter; Εντάξει σε κάποια σημεία τον δικαιολογούν. Μπορείς να το δεις χωρίς να είσαι με το μέρος του και χωρίς να συμφωνείς με την αυτοδικία. Ο Ντέξτερ είναι ένας προβληματικός χαρακτήρας (ασχέτως που γίνεται συμπαθής τελικά) ο οποίος κάνει και χειρότερα απ' το να σκοτώνει εγκληματίες.

πχ κάποιες στιγμές ξεφεύγει και (δεν είναι και πολύ σοβαρό σπόιλερ αυτό, αλλά καλού-κακού)

χρησιμοποιεί ή και σκοτώνει αθώα άτομα

Επίσης παραμυθιάζει τους αγαπημένους του και προδίδει την εμπιστοσύνη τους. Είναι σαφώς ένας απ' τους "κακούς" της ιστορίας. Βέβαια εγώ τον συμπαθώ τον Ντέξτερ, όχι γιατί είμαι υπέρ της αυτοδικίας (ούτε καν υπέρ της θανατικής ποινής δεν είμαι) όμως μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθώ τις περιπέτειές του και τον έχω γνωρίσει σαν χαρακτήρα, δεν μπορώ να μην τον συμπαθώ. Όμως τον συμπαθώ σαν φανταστικό χαρακτήρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμπαθούσα έναν τέτοιον άνθρωπο στην πραγματικότητα.

Αγαπημένος μου χαρακτήρας στη σειρά παραμένει η Ντεμπ. Τραγική φιγούρα, σίγουρα, και πόσο τέλεια την ενσάρκωσε η Jennifer Carpenter! (Κουτσομπολιό: Κατά τη διάρκεια της σειράς η Carpenter και ο Michael C. Hall πρόλαβαν να τα φτιάξουν, να παντρευτούν και να χωρίσουν).

Α, μήπως μπορεί κάποιος συντονιστής να διορθώσει τον τίτλο της παρουσίασης, μια που η σειρά τέλειωσε μέσα στο 2013; (Άθλιο τέλος, δυστυχώς )

[Φαροφύλακας]

Σε μια ιστορία δεν ψάχνω να είναι απαραίτητα καλός ο ήρωας. Μου αρέσουν διάφορες ιστορίες με αντιήρωες.

Για αρχή, η συγκεκριμένη ιστορία δεν μπόρεσε να με πείσει και να με παρασύρει. Μου έρχεται τώρα στο μυαλό ο πατριός του που ανακαλύπτει την διαστροφή τού γιου του και... τον ωθεί να την συστηματοποιήσει. Πράγματα σαν κι αυτό δεν μου φάνηκαν ρεαλιστικά και με ξενέρωσαν.

Έπειτα, η ιδέα πως κάποιος δένει κάποιον σε ένα τραπέζι και τον κακοποιεί και τον σφαγιάζει αργά και βασανιστικά, όχι απλά δεν με ψυχαγωγεί αλλά μού ανακατεύει τα σωθικά. Μια αντίστοιχη σκηνή έχει το Reservoir Dogs που την έτυχα μια φορά στα μισά της ταινίας στην τηλεόραση (απόρησα με την αδερφή μου και την ξαδέρφη μου που κοιτούσαν δίχως να χαλιούνται) και σιχάθηκα την ταινία και τον Ταραντίνο μαζί.

Έτσι κι ο ίδιος ο Ντέξτερ, εμένα μου είναι πολύ αντιπαθής. Μου είναι όσο αντιπαθής μού ήταν ο Μπρους Γουίλης σαν "Τσακάλι", ταινία που έτυχε να την δω φαντάρος στο ΚΨΜ κι είχα πάθει πλάκα όταν σε μια σκηνή αντιλήφθηκα πως όλοι γύρω μου υποστήριζαν αυτόν τον απεχθή άνθρωπο κι ήθελαν να σκοτώσει την Ταγματάρχη, η οποία είχε μόνο εμένα στο πλευρό της.

Ας πούμε πως είμαι ο παράξενος.