Τίτλος : Εθνική Ελλάδος
Έτη προβολής : 2015-
Δημιουργός: Γιώργος Καπουτζίδης
Ηθοποιοί : Σμαράγδα Καρύδη, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Γιώργος Καπουτζίδης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Μίνα Αδαμάκη κ.α.
Πλοκή
Τεσσερεις ετερόκλητες γυναικες, η κάθε μια καταπιεσμένη με τα δικα της προβλημάτα, σχηματίζουν μια ομαδα κερλινγκ, ενα αθλημα αγνωστο στην Ελλαδα. Για τις αναγκες αυτου του εγχειρηματος αναγκαζοναι να συνεργαστούν με ενα αρχετυπικο ελληναρά λαμόγιο, και ενα δυστροπο ελληνοκαναδό προπονητή. Αντιμετωπιζοντας διαφορες προκλησεις της ομαδας και του αθληματος, τα οικογενειακα τους και προσωπικα προβληματα, δενονται μεταξυ τους και βελτιωνουν τον εαυτο τους και τις προσωπικες τους ζωες.
Άποψη
Ειμαι φαν του Γιωργου Καπουτζιδη ως σεναριογραφου, απο το πρωτο επεισοδιο των "Σαββατογεννημένων". Το "Παρα 5" (αν και για μενα δεν ηταν το ιδιο καλο και ειχε πολλες αδυναμιες) ηταν το αγαπημενο μου για εκεινη την εποχη, και ηταν μοναδικο φαινομενο, παντρευοντας για πρωτη φορα κωμικη σειρα με θριλερ και μυστηριο. Δικαιως ηταν η μεγαλη επιτυχια της σεζον. Εκτος απο το χιουμορ του, ο Καπουτζιδης εμπλουτιζει σεναριο και διαλογους με υψηλοτερες εννοιες και φιλοσοφιες (εντός ή εκτος εισαγωγικών) που προβληματιζουν τους ηρωες του, χωρις ομως να περναει υπογείως προσωπικές του απόψεις. Εξισου χαρακτηριστικο για μενα, ειναι και τα αυτοχεδια, ευρηματικα τεχνασματα, που σκαρφιζονται οι ηρωες για να ξεπερασουν διαφορα εμποδια. Υπαρχει βεβαια, αν και οχι συχνα, και λεπτη σατιρα της επικαιροτητας που προσωπικα τη βρισκω πολύ-πολύ καλογουστη.
Η Εθνική Ελλάδος φέρει τη γνώριμη υπογραφή του Καπουτζίδη, πατωντας στις επιτυχημενες του συνταγες που ανεφερα παραπανω, αλλα χωρις να τις αντιγραφει. Το γενικο κονσεπτ, που ειναι "γυναικειο", θυμιζει αρκετα την πρωτη του δουλεια, ενω θυμιζει τη δευτερη οσον αφορα το παντρεμα 2 ειδων. Η Εθνικη Ελλαδος ειναι λοιπον μια dramedy, που ομως δεν εξισορροπεί το δραμα και την κωμωδία τόσο καλά όσο στο Παρα 5. Η ζυγαριά γέρνει πιο πολύ στο δράμα, που απλως εμπλουτιζεται με καθαρά κωμικά σκηνικά. Για μενα αυτο ειναι το μειονεκτημα της σειρας: οι χαρακτηρες ειναι λιγο μονοδιάστατοι, οι μεν ειναι "φυσιολογικοί", οι δε είναι χαζούληδες/γραφικοί/καρικατούρες. Αυτο βεβαια εξισορροπείται απο το πλούσιο σενάριο, αλλά οι χαρακτήρες παραμένουν μονοδιάστατοι και προβλεψιμοι. Εκει που βλέπεις ή ακομα και συγκινείσαι με πχ τα προβλήματα της Φρόσως, ξέρεις οτι μετά θα γελάσεις με τα καμώματα της Στάλλως, που ειναι παντα στον κόσμο της.
Συγκρινοντας με τις αλλες δουλειες του Καπουτζιδη, αυτο ειναι και το πιο προβληματισμενο, θιγοντας θεματα οπως το ρατσισμό και το φαινομενο του νεοφασισμού. Ο Καπουτζίδης υποδύεται ενα ομοφυλόφιλο που συζει με εναν αναπηρο πρωην αθλητη, και πρεπει να ειναι η πρωτη σειρα που προβαλλει ρεαλιστικα ενα ομοφυλοφιλο χαρακτηρα, που, ομολογω, το εκλαμβανω προσωπικα σαν θαρραλεο coming out. Όσο για την (κυρίως δραματική) του ερμηνεία, είναι εξαιρετική, και δε θυμιζει σε τίποτα το "Χοσέ" ή το "Σπύρο". Καθε επεισοδιο ξεκιναει και τελειωνει με καποιο μονολογο της Καρυδη στα προτυπα που ορισε το Gray's Anatomy, παρουσιαζοντας μας κάθε φορά και απο μια πτυχη των χαρακτηρων. Απο ολες τις υπο-ιστοριες, η αγαπημενη μου ειναι αυτη του λαμογιου Σαφετα, μια λεπτη και πετυχημενη σατιρα του νεο-Ελληνα.
Συνοψιζοντας, θα ελεγα οτι ειναι μια καλογραμμενη, πολυεπιπεδη σειρα που εχει λιγο απ' όλα, για ολα τα γουστα. Για τους πιο ευαισθητους επιφυλασσει αρκετη συγκινηση, ενω φαινεται οτι καποια στοιχεια γραφτηκαν με σκοπο να κανουν τον κοσμο καλυτερο. Χωρις να ξεπερναει τα ορια του "γλυκαναλατου". Το χιούμορ του ειναι πάντα έξυπνο και στα γούστα μου, αλλα δυστυχως, λίγο.
Trailer
Ειδικά στα τρία τελευταία επεισόδια του έδωσα το ρισπέκτ 
Σπάει το πολίτικλι κορέκτ, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που δίνει την σχέση του γκέι ζευγαριού - δηλ. απλά και ρεαλιστικά, όπως και ο τρόπος που παρουσιάζει τα μεταξύ τους προβλήματα. 
