Τίτλος: Pick up the mic
Έτος παραγωγής: 2006
Σκηνοθέτης: Alex Hinton
IMDb
Υπόθεση
Παρουσιάζεται η homohop* κοινότητα σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ (Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη, Μιννεάπολις, Χιούστον, Σικάγο) από τα τέλη του
'90 έως το 2005.
*homohop είναι η μάλλον πιο διαδεδομένη λέξη/έκφραση για να περιγράψει την LGBT hip hop σκηνή.
Άποψη
Καταρχήν, αντεργκραουντίλα μόνο, και ό,τι αυτό συνεπάγεται στο θέμα στησίματος του ντοκιμαντέρ (σκηνοθεσία, μοντάζ κ.λπ), αλλά και στις φάσεις που μας παρουσιάζονται.
Rainbow Flava, JenRo, Deep Dickollective, QBoy είναι κάποιοι απ' τους καλλιτέχνες που φτιάχνουν hip hop κ είναι γκέι, λεσβίες, bi ή τρανς. Όλοι μιλάνε για τις εμπειρίες τους σχετικά με την αποδοχή απ' το περιβάλλον τους, την επιθυμία που είχαν να φτιάξουν hip hop, και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, καθώς πρόκειται για μια σκηνή που "δεν ήταν ποτέ αληθινά ανοιχτή σε lgbt καλλιτέχνες". Η κύρια θεματολογία στις ρίμες τους, τουλάχιστον όπως παρουσιάστηκε στο ντοκιμαντέρ, είναι η ομοφυλοφυλικές τους εμπειρίες, είτε με τρόπο συναισθηματικό, είτε με την οργή να αναβλύζει, είτε με σέξι στίχο και φιλιά επί σκηνής.
Προσωπικά το ντοκιμαντέρ με κούρασε λίγο και πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι και μία ώρα, αντί για 95 λεπτά, αλλά μπορώ να πω ότι η εντύπωση που μου άφησε ήταν καλή σε γενικές γραμμές. Πριν δω το dvd, αλήθεια, δεν είχα καν σκεφτεί πως κάποιος γκέι θα ασχολιόταν με το χιπ χοπ, γιατί πραγματικά η εικόνα που περνιέται είναι κατά κύριο λόγο μπρουτάλ και μάτσο, για να (μην) σχολιάσω τους σεξιστικούς στίχους που δίνουν κ παίρνουν. Πάντως θα ήθελα να πω πως δεν πιστεύω ότι η κατηγοριοποίηση της μουσικής ανάλογα με το ποιος την φτιάχνει και η εξειδίκευση ορισμένων δισκογραφικών σε γκέι καλλιτέχνες εξυπηρετεί κάπου, αν και αυτό δεν αφορά το ντοκιμαντέρ καθαυτό, όσο κάποια πράγματα που είδα σ' αυτό...
Αυτό που είδα στο ντοκιμαντέρ και μου έκανε πιο πολύ εντύπωση, όμως, ήταν το εξής: πολλές περιπτώσεις τρανς παιδιών (και φυσικά δεν μιλάμε για ερμαφρόδιτους, που διάλεξαν ένα απ' τα δύο φύλα), που σε ηλικία πρέπει να ήταν πάνω κάτω 20. Είχα μείνει εντελώς πίσω σ' αυτές τις εξελίξεις, ενώ μάλιστα είναι ένα θέμα που εμπίπτει στις ευαισθησίες μου. Πρόσφατα έμαθα για μια γνωστή στην ηλικία μου, που έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για εγχείρηση φύλου. Και το να βλέπω πως σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής, που κατά βάση έχουν συντηρητική φήμη, αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι μία στις χίλιες και ότι υπάρχουν γονείς που δέχονται όλο αυτό με αγάπη και κατανόηση, με εξέπληξε ευχάριστα. Φυσικά, έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας, για να γίνουν όλα τα φύλα κοινώς αποδεκτά.
Τρέιλερ