Τίτλος: Happy Feet
Έτος παραγωγής: 2006
Σκηνοθέτης: George Miller, Warren Coleman, Judy Morris
Σενάριο: Warren Coleman, John Collee, George Miller, Judy Morris
Ηθοποιοί: Robin Williams, Elijah Wood, Brittany Murphy
Πρωτότυπη μουσική: Ralph MacDonald, William Salter
imdb
Πλοκή
Στον κόσμο των βασιλικών πιγκουίνων όπου για να βρεις την αδερφή ψυχή σου πρέπει να τραγουδήσεις, ο Μάμπλ έχει την ατυχία να γεννηθεί με την πιο φάλτσα φωνή που έχει ακουστεί ποτέ. Έχει όμως ένα μοναδικό χάρισμα, τα πόδια του που χορεύουν απίστευτες κλακέτες και τον βοηθούν να εκφράζει τα συναισθήματά του. Αυτή του η ιδιαιτερότητα θα τον φέρει σε σύγκρουση με τους ομοίους του, θα τον βάλει σε μπελάδες, μα στο τέλος θα τον βοηθήσει να τους σώσει όλους από μια πολύ μεγάλη απειλή.
Άποψη
Το Χάπι Φιτ είναι το απόλυτο μουσικό-χορευτικό ανιμέισον. Στα κινούμενα σχέδια, άσχετα από τη θεματολογία τους πάντα υπάρχει χορός και τραγούδι. Ωστόσο, κυρίως στα παλαιότερα (πχ κλασικά της Ντίσνευ), η μετάβαση από την πλοκή στο μουσικό κομμάτι γινόταν κάπως απότομα για εμένα χωρίς ομαλή ροή, δηλαδή τώρα ο Ηρακλής μαθαίνει πώς να γίνεται ήρωας και τώρα οι μούσες αρχίζουν το τραγούδι. Στο συγκεκριμένο ανιμέισον το τραγούδι και ο χορός έρχονται τόσο φυσικά μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της. Προσωπικά κουνούσα ρυθμικά τα πόδια μου άθελά μου σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Τα τραγούδια είναι πολύ ωραία, παρά το γεγονός ότι τραγουδούν ηθοποιοί, με πολλές αναφορές όπως ο Έλβις Πρίσλευ για παράδειγμα. Αυτό όμως που με κέρδισε ήταν οι τρομερές κλακέτες που χόρευε ο Μάμπλ! Και ναι, απ' ότι φαίνεται οι πιγκουίνοι με την περίεργη ανατομία τους είναι το κάταλληλο ζωάκι για κάτι τέτοιο. Τα πάντα στη ζωή του Μάμπλ, από τον έρωτα και την επικοινωνία μέχρι την αντιμετώπιση ενός κινδύνου, είναι ρυθμός.
Η ιστορία είναι κλασική και ωραία. Ο απόκληρος ήρωας που ωστόσο στο τέλος γίνεται δεκτός και σώζει τη μέρα ακριβώς επειδή είναι ιδιαίτερος και διαφορετικός. Όσον αφορά αυτό το σημείο βέβαια εγώ προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις για τα μυνήματα που περνάει στα παιδιά. Δηλαδή αν κάποιος είναι διαφορετικός πρέπει σώνει και καλά να κάνει κάτι σπουδαίο, τρομερό κλπ για να γίνει δεκτός για αυτό που είναι;
Τέλος εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από τις εικόνες της Αρκτικής. Σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν λες και παρακολουθούσα κάποιο ντοκιμαντέρ, τόση προσοχή στη λεπτομέρεια δόθηκε. Επίσης βρήκα πολύ καλό το γεγονός ότι παρουσίασε το έντονο οικολογικό πρόβλημα που υπάρχει στην περιοχή αυτή εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας, καθώς και πολλά από τα άσχημα σημάδια που άφησαν με τις αγριότητες τους οι άνθρωποι εκεί. Σε κάποιο σημείο (με έμμεσο τρόπο βέβαια) βλέπουμε όλον τον εξοπλισμό για το σφάξιμο μιας φώκιας!
Για εμενα αξίζει ένα 8!
Τρέιλερ
