Περί παλιού, καλού ελληνικού σινεμά

[Μυρμηγκοφάγος]

Αποφάσισα να αποτολμήσω να δω μερικές προτάσεις σας, τις οποίες τις συνόδευσα και με κάποιες που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον από παλιά, αλλά δυστυχώς το πείραμα απέτυχε

Από τις παρακάτω λοιπόν: Ο Μεθύστακας, Μια ζωή την έχουμε, Αλίμονο στους νέους, Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Μικρές Αφροδίτες, Ευδοκία και Κάλπικη λίρα, μόνο η τελευταία κατάφερε να με ικανοποιήσει σε έναν μικρό βαθμό. Και αυτό παρότι η τελευταία ιστορία παρ' ολίγο να μου την τινάξει στον αέρα, αλλά και την εγγενή αντιπάθεια που έχω στις σπονδυλωτές ταινίες, που εκμεταλλεύονται την μειωμένη διάρκεια τους για να προκαλέσουν συγκινήσεις χτισμένες πάνω στην άμμο.

Συνεχίζω να προτιμώ τον Δράκο για την μοναξιά του, αλλά και τη δυνατότητα που μου δίνει να περάσω όλες τις αδυναμίες του από ένα παραμορφωτικό πρίσμα και να τις χαρακτηρίσω ως αντιλήψεις του μοναχικού πρωταγωνιστή που νιώθει τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του και τη ζωή να περιστρέφεται γύρω του.

Το πείραμα το έκλεισα ευτυχώς με το Singapore Sling που μου άφησε μια πολύ ευχάριστη γεύση, αλλά αυτό δε θα έλεγα ότι ανήκει στον παλιό καλό Ελληνικό κινηματογράφο

[Κόρτο Μαλτέζε]

Προσωπικά δεν μπορώ τον Κούνδουρο με τίποτα. Ούτε καν στο γρήγορο. Έχω δει 4 ταινίες του (Μαγική Πόλις, Δράκος, Μικρές Αφροδίτες και 1922) και υπολογίζω ότι έχω δει 4 περισσότερες από όσες θα ήθελα να είχα δει. Από την άλλη έχω δει 6 του Αγγελόπουλου (Αναπαράσταση, Μέρες του 36, Θίασος, Οι κυνηγοί, Μεγαλέξατρος, Ταξίδι στα Κύθηρα, τελικά αυτές είναι οι 6 πρώτες του) και μου άρεσαν πολύ οι 4 (όχι η Αναπαράσταση και Οι κυνηγοί) ειδικά τον Μεγαλέξαντρο θα τον κατέτασσα στις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες που έχω δει. Είναι βέβαια ταινίες για υπομονετικούς θεατές.

[Μυρμηγκοφάγος]

Ίσως να έχει περάσει καιρός, ή ίσως απλά να μην έχω δει αρκετές, αλλά δεν το υποψιάστηκα ότι ο Δράκος και οι Μικρές Αφροδίτες είναι του ίδιου σκηνοθέτη όταν έβλεπα τη δεύτερη. Και όσο το σκέφτομαι με παραξενεύει, μιας και για να με ικανοποιήσει, κρατώντας ζωντανό τον ερωτισμό της, μου ήταν απαραίτητο να την αντιληφθώ βάση ενός αντίστοιχου πρίσματος όπως στον Δράκο που μου κράτησε ζωντανή τη φλόγα της μοναξιάς, αλλά δυστυχώς δεν μου ήταν εφικτό.

Τώρα αν λάβω υπόψη και τον Αγγελόπουλο που με το Βλέμμα του Οδυσσέα καταλαμβάνει την κορυφή των ελαχίστων Ελληνικών ταινιών μου, αντιλαμβάνομαι ότι και εδώ η αξιολόγηση δεν είναι βάση των φυσιολογικών μου κριτηρίων και ότι είχα χίλιους δύο λόγους να την αντιπαθήσω και αυτήν όπως τον Δράκο. Τι ακριβώς μου την κράτησε ζωντανή δεν μπορώ να θυμηθώ, ίσως απλά θεματολογικά να μου ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Με ενοχλεί λίγο που και τις δύο μοναδικές καλές μου Ελληνικές ταινίες τις αξιολογώ μέσω ταχυδακτυλουργικών. Που αν ήταν άλλης εθνικότητας πιθανόν να τις είχα κατακρημνίσει. Ίσως απλά υποσυνείδητα να τους αναγνωρίζω ελαφρυντικά επειδή η οικειότητα της γλώσσας μου επιτρέπει εν ριπή οφθαλμού να αναγνωρίσω όσα δεν μου αρέσουν. Δεν ξέρω.

Ας κλείσω αυτό το μικρό παραλήρημα με τη δήλωση ότι με πρίζωσες Κόρτο να δω τον Μεγαλέξανδρο, με την ελπίδα ότι θα είναι πιο κοντά στο Βλέμμα του Οδυσσέα και τον Μελισσοκόμο, παρά στο Θίασο και το ανυπόφορο Τοπίο στην Ομίχλη.

[Ίζι]

Ποια είναι αυτή η ταινία του Αγγελόπουλου με δυο αδέλφια που ταξιδεύουν με τρένο; Με είχε βάλει ο μπαμπάς μου να την παρακολουθήσω όλη όταν ήμουν μικρή, γιατί αυτή η πλευρά της οικογένειάς μου είχε προβληματιστεί με τις πολλές αμερικάνικες βιντεοταινίες και καρτούν που έβλεπα και τα κόμιξ που διάβαζα. Φαίνεται θεώρησαν την ταινία κατάλληλη επειδή είχε παιδιά. Σιχάθηκα τον Αγγελόπουλο για πάντα και δεν ξαναείδα ταινία του. <---------------- τι να μην κάνετε στα παιδιά σας.

[Μυρμηγκοφάγος]

Υποψιάζομαι ότι αναφέρεσαι στο Τοπίο στην Ομίχλη που καλύπτει τα κριτήρια.

Μου θύμισες που οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός με πήγαιναν στον Woody και την Streep. Με τα χρόνια, κάπως συμφιλιώθηκα με τον πρώτο, όσο για τη δεύτερη προτιμώ να κόψω τις φλέβες μου παρά να ξαναδώ ταινία της

[Νικόλας Δε Κιντ]

Και αυτό παρότι η τελευταία ιστορία παρ' ολίγο να μου την τινάξει στον αέρα, αλλά και την εγγενή αντιπάθεια που έχω στις σπονδυλωτές ταινίες, που εκμεταλλεύονται την μειωμένη διάρκεια τους για να προκαλέσουν συγκινήσεις χτισμένες πάνω στην άμμο.

Επειδή τυχαίνει και αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου, μήπως θα ήθελες να μας εξηγήσεις που ακριβώς είδες τις συγκινήσεις χτισμένες πάνω στην άμμο;;;

Επίσης τι εννοείς μειωμένη διάρκεια; Η ταινία διαρκεί 127 λεπτά!!

[Ίζι]

Υποψιάζομαι ότι αναφέρεσαι στο Τοπίο στην Ομίχλη

Αυτό είναι

[Φαροφύλακας]

Είδα το Τοπίο στην Ομίχλη τον καιρό που βγήκε, σε έναν μικρό και άδειο κινηματογράφο της Ουτρέχτης (το Springhaver με 7 θέσεις σε κάθε σειρά) και μου είχε ψιλοαρέσει. Γενικότερα, δεν μου ταιριάζει ο Αγγελόπουλος και μόνο για το ότι αφηγηματικά είναι βασανιστικά αργός για τα γούστα μου. Καμιά φορά, όμως, να που είναι η όλη φάση στην οποία βρίσκεσαι εσύ, οι ανοχές σου, ο τρόπος πρόσληψης κτλ.

[Μυρμηγκοφάγος]

Νικόλα,
Η Κάλπικη Λίρα παρότι 127 λεπτά όπως λες, αφιερώνει μόνο μισή ώρα σε κάθε ιστορία, το εν τρίτον στην καλύτερη περίπτωση, μιας ταινίας κανονικού μεγέθους. Χρόνο που δεν τον θεωρώ αρκετό όχι μόνο για την επαρκή δόμηση τους, εξ' ου και η άμμος, αλλά και γιατί τους στερεί σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα λάθους. Και προσωπικά απαιτώ από μια ταινία να πάρει ρίσκα και να προσπαθήσει να με κρατήσει στη κόψη, ακόμη και αν στο τέλος δεν τα καταφέρει. Σε τριάντα λεπτά όμως, από την εμπειρία μου, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πρόλογος, επίλογος, ανάπτυξη κεντρικής ιδέας, κανά φτηνό τσιτάτο, έναν ανούσιο εντυπωσιασμό και πάπαλα ο χρόνος. Δεν έχεις μια ώρα επιπλέον για να αναρωτιέσαι πως θα τη γεμίσεις χωρίς να τη διαλύσεις και αυτό αυτόματα στα μάτια μου την υποβιβάζει.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα στη συγκεκριμένη ταινία θα έλεγα ότι είναι η ιστορία του μπαμπούλα. Μια ιστορία που κατάφερε να με συγκινήσει, αλλά ταυτόχρονα και να με εκνευρίσει. Μια ιστορία, που βάση των κριτηρίων μου, ότι κατάφερε οφείλεται περισσότερο στην εύστοχη στοχοποίηση προσωπικών και ανθρώπινων αδυναμιών, παρά στη ποιοτική ανάπτυξη και δομή της. Και ενώ συνήθως με ενοχλεί αφάνταστα όταν οι αδυναμίες μου γίνονται ξεδιάντροπα πεδίο εκμετάλλευσης, εδώ ευτυχώς είχα αρκετά ικανοποιητικά στοιχεία για να με κρατήσουν στο ίσα βάρκα ίσα πανιά.

Για να είμαι ξεκάθαρος, η συγκεκριμένη διατύπωση δεν αφορά φυσικά μόνο την Κάλπικη Λίρα, που όπως ανέφερα και χθες με ικανοποίησε, αλλά και όλες τις ταινίες μικρού και μεσαίου μήκους που έχουν πέσει στα χέρια μου, με εξαίρεση μερικές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που θεωρώ ότι ζωγραφίζουν σε αυτήν, παρακάμπτοντας με χάρη, ή ποδοπατώντας σαν ελέφαντες τα κριτήρια μου, όπως το λατρεμένο μου Ménilmontant. Παρ' όλα αυτά όσο και αν το λατρεύω δεν μπορώ να το συγκρίνω με τις κορυφαίες μου πλήρως ανεπτυγμένες ταινίες.

[Φαροφύλακας]

Στην λογοτεχνία, το διήγημα είναι ένα είδος που αγαπώ. Στα μάτια μου είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το μυθιστόρημα. Είναι σαν ένα μικρό απόσπασμα, σαν να βρέθηκες να ακούς μια ιστορία κάπου στην μέση της. Νομίζω πως και μια ταινία μικρού μήκους είναι συχνά κάτι αντίστοιχο.

Βέβαια, δεκτά όσα λες Μυρμηγκοφάγε. Σίγουρα το έχεις μελετήσει καλύτερα από εμένα.