Ταινίες για.. σκέψη

[Τρίνιτυ]

Παρακολουθούμε ταινίες για διάφορους λόγους ο καθένας μας, από ψυχαγωγικούς έως εκπαιδευτικούς. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, υπάρχουν ταινίες, που προβάλλουν θέματα με φιλοσοφικό ή και ηθικό περιεχόμενο, οι οποίες, αν το θελήσεις, αποτελούν και τροφή για σκέψη.

Η ταινία The Matrix (όπως και όλη η τριλογία), ένα από τα θέματα που μας δείχνει είναι ένα δυστοπικό κόσμο, που οι πρωταγωνιστές του ζουν μια πραγματικότητα, που δεν είναι.. πραγματική. Θυμίζει τον Μύθο του Σπηλαίου του Πλάτωνα, στον οποίο οι άνθρωποι, αλυσοδεμένοι κοιτώντας έναν τοίχο, με μια φωτιά να καίει πίσω τους, αντιλαμβάνονταν την πραγματικότητα μέσα από τις σκιές που έριχνε στα αντικείμενα το φως της φωτιάς.

Η αυτοθυσία είναι το θέμα που προσεγγίζει η ταινία Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ. Κατά πόσο δηλαδή ένας άνθρωπος είναι προσηλωμένος στα πιστεύω του, προς έναν σκοπό ή άνθρωπο και μέχρι που μπορεί να φτάσει για αυτά. Στην τωρινή επικαιρότητα βρίσκεται και μια νεαρή κινέζα παρουσιάστρια η οποία αν και έπασχε από καρκίνο, δεν έκανε την απαραίτητη θεραπεία, για να μην βλάψει την ζωή του παιδιού που κυοφορούσε, με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή της.

Εσείς έχετε δει ταινίες που σας προβλημάτισαν και οδήγησαν την σκέψη σας σε διάφορα μονοπάτια;

[Ζόφος]

Το Mr. Nobody δίνωντας βάση στις επιλογές. Τι θα γινόταν αν επέλεγα το τάδε αντί του τάδε. Πόσο διαφορετικός θα ήμουν; Κι αν δεν επιλέξω τίποτα;

Το The Truman Show για το κατά πόσο αυτές οι επιλογές είναι προκαθορισμένες και κατασκεύασμα άλλων. Και γενικά μήπως η ζωή όλη είναι ψεύτικη;

Το Prometheus με έκανε να σκεφτώ ότι μπορεί να είμαστε προϊόντα εξωγήινων. Κυρίως με όσα δείχνει στο ξεκίνημα αν θυμάμαι καλά.

Το They Live συνέχισε κάπως αυτές τις σκέψεις "συνωμοσιολογικά". Όχι μόνο μπορεί να είμαστε προϊόντα εξωγήινων, αλλά μας ελέγχουν κι όλας.

Το Children of Men δείχνωντας το μέλλον κατά κάποιο τρόπο. Δεν θα γεννιούνται παιδιά, η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στην εξαφάνιση.

[Φαροφύλακας]

Νομίζω πως πολλές ταινίες, λίγο ή πολύ, οδηγούν την σκέψη σε διάφορα μονοπάτια. Τώρα που τις αναφέρατε, καί το Μάτριξ καί το The Trueman Show, πραγματεύονται το ίδιο και το αυτό: μια πλαστή πραγματικότητα, και κατά κάποιον τρόπο αυτό αντικατοπτρίζει την γενικότερη καχυποψία του σύγχρονου κόσμου σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Θα έλεγε δηλ. κανείς πως δεν προκύπτουν οι σκέψεις από τις ταινίες, αλλά οι ταινίες από τις σκέψεις μας.

Ομοίως, για παράδειγμα, ταινίες με δυσοίωνο μέλλον (όπως το Children of Men ή όποιο άλλο) προκύπτουν από την ανησυχία μας και την αβεβαιότητά μας για το μέλλον, σε έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα δεν δείχνει σύνεση κι ωριμότητα.

Από εκεί και πέρα, συχνά όταν βλέπω μια ταινία όπου παρουσιάζονται άνθρωποι με προβλήματα, συχνά σκέφτομαι πόσο λάθος είναι όταν πιανόμαστε να αναλωνόμαστε στα μικροπροβλήματα της κάθε μέρας και πόσο πρέπει να ζούμε με χαρά την κάθε μέρα, όμως δεν μου έρχονται τώρα συγκεκριμένοι τίτλοι.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Γενικά ο κινηματογράφος σαν 7η τέχνη έχει σκοπό να προβληματίσει και να σε οδηγήσει σε σκέψεις...
Όσο αφορά τώρα τις δυστοπικές ταινίες θα έλεγα ότι συμφωνώ για Matrix και Trueman Show και θα προσθέσω και τη ταινία του Άλεξ Πρόγιας Dark City.
Νομίζω κιόλας πως ήταν από τις βασικές επιρροές των αδελφών Γουατσόφσκι!!!

"Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ" μου είχε φανεί πολύ μέτρια...

Τέλος αν και μου έρχονται στο μυαλό άπειρες ταινίες θα αναφέρω 2 του αγαπημένου Μπέργκμαν¨

1. Άγριες Φράουλες
2. 7η σφραγίδα

[Βαλεντίν]

Εγώ πάντως δεν θέλω οι ταινίες να με βάζουν και σε πολύ σκέψη. Μια ταινία μου αρέσει όταν μου προκαλεί ένα δυνατό συναίσθημα. Για παράδειγμα έχουν γραφτεί τόσες αναλύσεις για τον Κισλόφσκι( ο αγαπημένος μου) αλλά άμα με ρωτήσεις τι θέλει να σου πεί με την Κόκκινη ταινία δεν εχω απάντηση. Πιθανότατα κάτι άλλο θα είχε στο μυαλό κι άλλο κατάλαβα εγώ. Επίσης πολλές ταινίες που ντε και καλά πλασάρονται χύμα και με εξόφθαλμο τρόπο ως ταινίες για σκέψη γίνονται ενοχλητικές. Συχνότατα είναι αμερικάνικες. Η ζωή του Ντειβιντ Γκέηλ είναι ένα παράδειγμα τέτοιο (κακής ταινίας). Η ταινία που θυμάμαι να με είχε προβληματίσει αρκετά σε σχέση με το απλούστατο ερώτημα "πως αντιδρά μια κοινωνία απέναντι σε κάποιον που πιθανόν έχει διαπράξει σεξουαλικό αδίκημα" ήταν η δανέζικη "το Κυνήγι"

[Τρίνιτυ]

Η ταινία "Δύο ημέρες, μία νύχτα", βάζει ένα ηθικό δίλημμα, δυστυχώς, επίκαιρο. Η πρωταγωνίστρια χρειάζεται να πείσει τους συναδέλφους της να μην απολυθεί, αφού με την απουσία της, θα πάρουν μπόνους. Η εργοδοσία την ταύτισε στους υπόλοιπους εργαζόμενους με αυτό: αν μείνει, δεν θα το πάρουν, αν φύγει, θα το πάρουν. Ένα δίλημμα, κατά την γνώμη μου εκβιαστικό και μη επιτρεπτό, αλλά όμως που βγάζει στην επιφάνεια τις κρυμμένες αλήθειες μας.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελευταίως στην Ελλάδα αλλάζουν ή τροποποιούνται αρκετοί νόμοι. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές, κάπου ακούστηκε και κάτι για το θέμα τις νομιμοποίησης της ευθανασίας...
Στο μυαλό μου ήρθε η ταινία του Κλιντ Ίστγουντ "Million Dollar Babe". Μια ταινία που πραγματεύεται το ηθικό (ή όχι) κομμάτι της ευθανασίας.
Ο προπονητής μια τετραπληγικής μποξέρ βρίσκεται στο δίλημμα αν θα πρέπει να βοηθήσει την αθλήτρια του να πεθάνει και να απαλλαγεί από το μαρτύριο της. Η ίδια η κοπέλα τον παροτρύνει συνεχώς να πάρει την μεγάλη απόφαση, παρόλα αυτά ο προπονητής της δείχνει να διστάζει...
Τελικά παίρνει την μεγάλη απόφαση... Όμως, όπως λέει και το νήμα, οι σκέψεις είναι διάφορες...
Είχε το δικαίωμα να το κάνει;
Πρέπει να σεβόμαστε την επιθυμία του ανθρώπου που θέλει να πεθάνει;
Πόσο ηθικό είναι όλο αυτό;

Η συγκεκριμένη ταινία με είχε συγκλονίσει και θυμάμαι πως για αρκετό καιρό έφερνα σκηνές της στο μυαλό μου!
Δεν ξέρω πραγματικά ποιες είναι οι σωστές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Ξέρω όμως σίγουρα πως υπάρχουν φορές που ο θάνατος δείχνει σαν λύτρωση και έσχατη λύση...

[Φαροφύλακας]

Ε, αν ο άλλος βασανίζεται και κρίνει πως η ζωή του δεν είναι πλέον ζωή...

Ειδικά εάν υποφέρει από μόνιμους πόνους...

[Βάγγυ]

Παρόμοιας θεματολογίας και η ταινία The Sea Inside. Την είχα δει θυμάμαι στο Λύκειο, με είχε επηρεάσει για καιρό.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Η ταινία που θυμάμαι να με είχε προβληματίσει αρκετά σε σχέση με το απλούστατο ερώτημα "πως αντιδρά μια κοινωνία απέναντι σε κάποιον που πιθανόν έχει διαπράξει σεξουαλικό αδίκημα" ήταν η δανέζικη "το Κυνήγι"

Αυτή η ταινία είναι επίσης συγκλονιστική!
Ένας νηπιαγωγός που κατηγορήθηκε άδικα για σεξουαλική παρενόχληση ανήλικου...

Μου φάνηκε ακόμα πιο συγκλονιστική όταν συνέβη κάτι παρόμοιο στον εργασιακό μου χώρο.
Κάποιος κατηγορήθηκε άδικα για παρόμοια πράξη και μάλιστα πέρασε 1 χρόνο μέσα στην φυλακή μέχρι να αποδειχτεί η πλάνη. Όμως τι κι αν αθωώθηκε πανηγυρικά; Ο άνθρωπος στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα...

Για κάποιους τέτοιους λόγου διαφωνώ με αυτό που κάνουν διάφορες δημοσιογραφικές σελίδες. Που ποστάρουν δλδ φωτογραφίες από ανθρώπους που κατηγορούνται για παιδεραστία, πριν καν γίνει η δίκη.
Μια στο εκατομμύριο να έχει γίνει κάποιο λάθος, καταδικάζεις έναν άνθρωπο...
Κανονικά δεν θα έπρεπε να επιτρέπετε δια νόμου τέτοιο πράμα...